بریده‌هایی از کتاب اتاق شگفتی ها

احساسات لازم است که به زبان آیند، در غیر این صورت، به هیچ دردی نمی‌خورند. اما من این کار را نکردم.

از هنگام تصادف لویی، همواره در انتظار دمیدن صبحدم بودم، بدون آنکه متوجه باشم باید در تاریکی شب قدم بردارم. همیشه امکان آن هست که راهی گشوده شود، حال غلظت تاریکی هر قدر که می‌خواهد باشد...

همیشه به من می‌گفت که هر زمان کسی رویت تأثیر گذاشت و تو را ترساند، او را در حالتی مضحک در نظر بیاور تا هراست از بین برود. «هرکی می‌خواد باشه، هر قدر تکبر و افاده می‌خواد داشته باشه، هر توانایی و قدرتی که داره، حال و روزش رو داخل دست‌شویی در نظر بگیر، دخترم. اینم یه آدمه مثل همهٔ اون‌های دیگه، مثل همهٔ کسایی که نیازهای حیاتی دارن، در عین حال، با همون حقوق و همون وظایف. هرگز نباید این رو فراموش کنی.»

خاطرات برای همیشه دست‌نخورده باقی می‌مانند و گذر زمان آن‌ها را صیقل می‌دهد. ذهن شما همواره به‌تدریج دردها را فراموش می‌کند. لبه‌های تیزشان بُرندگی خود را از دست می‌دهند و جای خود را به زیبایی‌ها واگذار می‌کنند.

پول برای خوشبخت کردن کسانی است که دوستشان داری، وگرنه به چه کار می‌آید؟

برای گشودن هر در، لازم است که بدانیم چه چیز در پس ظلمت آن پنهان شده است و از آن واهمه‌ای نداشته باشیم.

پس از هر کابوس، روزی تازه در پیش است.

«دخترم هرگز نباید مرا در حال گریستن ببیند. باید از من تصویر زنی را در ذهن نگاه دارد که می‌جنگد. زنان جنگجویان قابلی هستند، به‌شرط آنکه جنگیدن را یادشان دهند، آن هم در زمانی که هنوز دختربچه‌ای بیش نیستند. من تا آخرین نفس، این را به دخترم یاد خواهم داد.»

«بازنشستگی فرصت یک زندگی دوباره است که به انسان داده می‌شود.»

چرا انسان در اعماق ذهن خود احساس نیاز به زندگی کردن را دارد، آن هم به هر قیمتی؟ اصلاً این غریزهٔ لعنتی به چه معناست؟ این حکم دست برنداشتن از زندگی آیا همین‌قدر واقعی است؟