بریده‌هایی از کتاب شکستن طلسم وحشت

در جریان کودتای ۱۹۷۳، رهبران جدید ارتش شیلی که تعداد زیادی زندانی سیاسی روی دستشان مانده بود، ایده‌ای به ذهنشان خطور کرد که لابد فکر بکری به نظر رسیده است: چطور است استادیوم ملی، بزرگ‌ترین محوطهٔ ورزشی کشور، را به یک اردوگاه مرگ غول‌آسا تبدیل کنیم؟

چون این سند هیچ ضمانت اجرایی نداشت. حاکمان می‌توانستند ادعا کنند و ادعا هم می‌کردند که عاشق این کلمات هستند - آزادی ِ فلان، آزادیِ بهمان - در حالی که پشت اصل عدم مداخله و حاکمیت ملی پنهان شده بودند تا هر آنچه دوست دارند بر سر مردمشان بیاورند (و بسته به زورشان، بر سر مردم کشورهای دیگر).

منتظر روزی بودند که آزاد باشند او را مؤاخذه کنند و او آزاد نباشد و نتواند وجود آنها را نادیده بگیرد.

از عدالت همان‌قدر فاصله دارم که از چشم‌های گرسنهٔ شما.

در زمانه‌ای که همه‌چیز جهانی شده است، از سرمایه گرفته تا ارتباطات و تولید، تکلیف عدالت چیست؟ عدالت را نباید جهانی‌سازی کرد؟ در عصری که انسانیت فراتر از مرزهای ملی بازتعریف و یکپارچه می‌شود، چه کسی به نام انسانیت سخن می‌گوید، چه کسی به نام انسانیت محاکمه و مجازات می‌کند؟

آنها در کشوری زندگی می‌کنند - مگر هر جای دیگری روی این زمین جز این است؟ - که اگر ثروتمند و بانفوذ باشی، شانس بیشتری برای فرار از عدالت داری تا فقیر باشی و بی‌دفاع.

کاراواخال با تردید می‌گوید: " نظر بر اینه که فعلاً اسیرشون کنیم، تا بعد ببینیم چی میشه. فعلاً نظر بر اینه که بگیریمشون". پینوشه نمی‌خواهد کاراواخال فکر کند که او نازک‌نارنجی است، پس خیالش را راحت می‌کند؛ همان صدایی که به صدای او می‌شناسم می‌گوید: " نظر بنده، اینه که این حضرات (estos caballeros، پینوشه همیشه برای اشاره به دشمنانش به شکلی کنایه‌آمیز از این کلمه استفاده می‌کند) رو باید جمع کرد در هواپیما، حالا به هر مقصدی، و بعد وقتی راه افتادن، هواپیما رو ساقط می‌کنیم".

در زمانه‌ای که همه‌چیز جهانی شده است، از سرمایه گرفته تا ارتباطات و تولید، تکلیف عدالت چیست؟ عدالت را نباید جهانی‌سازی کرد؟ در عصری که انسانیت فراتر از مرزهای ملی بازتعریف و یکپارچه می‌شود، چه کسی به نام انسانیت سخن می‌گوید، چه کسی به نام انسانیت محاکمه و مجازات می‌کند؟