بریده‌هایی از کتاب تهران در بعد از ظهر

تا حالا هزاربار از خودم پرسیده‌ام که وقتی نمی‌توانی تا آخر یک عشق بروی چرا عاشق می‌شوی؟

دلایل زیادی وجود داره که ثابت می‌کنه زندگی کردن از خودکشی سخت‌تره

همیشه فکر می‌کردم می‌توانم بهشت زنی را داشته باشم تا وقتی از جهنم زندگی خسته می‌شوم پناه ببرم به سایه‌های خنک درختان آن بهشت.

من به شاعر گمنامی فکر کردم که یکی از بیت‌های او حالا پس از ششصد سال انگار داشت در غروب دلگیری بر من، تنها بر من، وحی می‌شد و همهٔ ذرات روح مرا در اتاق محقر ۲۱۹ خوابگاهی دانشجویی مثل خورشید روشن می‌کرد.

هر زن انگار شاخه‌ای بود از درختی مقدس که در یکی از آن میلیون‌ها خانه افتاده بود.

امیر می‌گه توی چنین موقعیت‌هایی سخت‌تر از خودکشی اینه که خودت رو نکشی.

دلایل زیادی وجود داره که ثابت می‌کنه زندگی کردن از خودکشی سخت‌تره

دلم برای خودم می‌سوزد. این اولین‌باری است که توی زندگی دلم برای خودم می‌سوزد. تا حالا بارها خودم را با قساوت تمام آزار داده‌ام. با قساوت تمام کشته‌ام؛ با بمب‌های کوچک و بزرگی که توی روحم جاسازی کرده‌ام. بمب‌هایی که وقتی منفجر شده‌اند تا مدت‌ها نمی‌توانسته‌ام از جایم تکان بخورم. با عشق‌های ناممکن و دوست داشتن‌های شدیدی که از همان اول می‌دانسته‌ام راه به جایی نمی‌برند. تا حالا هزاربار از خودم پرسیده‌ام که وقتی نمی‌توانی تا آخر یک عشق بروی چرا عاشق می‌شوی؟

اتفاق تو نباید می‌افتاد و حالا که افتاده است من باید خودم را عادت بدهم به فراموش کردن آن.

مدتی او را نگاه کردم و قسم می‌خورم هرگز از دیدن هیچ دریایی، کوهی، دشتی، درختی این‌طور لذت نبرده بودم که در آن لحظه داشتم از دیدن دختری با ساعت مچی فانتزی صفحه‌بزرگ که زل زده بود به یک قطره خون، لذت می‌بردم.

«دل شیشه و چشمان تو هر گوشه برندش / مستند مبادا که به‌شوخی شکنندش.»

«خوب، توی مراحل اول تو فقط عاشق می‌شی. حسابی عاشق می‌شی، اون‌قدر که دوست داری کرهٔ زمین رو به اسم طرف کنی. اون‌قدر که دوست داری شیرجه بزنی توی طرف. توی دست‌هاش. توی روحش. دوست داری میلیون‌ها ساعت نگاهش کنی اما... اما دوست نداری حتا یه لحظه هم بهش دست بزنی. دوست نداری لمسش کنی. دوست نداری باهاش بخوابی. خوب فقط آدم‌های کمی، آدم‌های خیلی کمی می‌تونند توی این مرحله باقی بمونند و لیز نخورند توی مرحلهٔ بعد. عینهو زمین داغی که پابرهنه توش وایسی. عینهو گوی داغی که بگیری توی دست‌هات.»

«خوب من موضوع رو این‌طور می‌فهمم که برای درک حقیقتی به این بزرگی باید چهار سال و سه ماه و هفت روز، روزی هفت هزاربار صداش بزنی تا اون یه پیرزن بی‌سواد رو بفرسته سراغت و حالیت کنه که تهِ تهِ تهِ هر سلوکی فقط یه چیز هست، چیزی که بهش می‌گن اعتماد.» «به‌نظر من تنها یه نوع سلوک محشر وجود داره و اونم توی عشق به زن‌ها اتفاق می‌افته.»

آدم‌هایی مثل من همان بهتر که بروند توی بیابان زندگی کنند. جایی که نه چشمانی باشد که شلیک کنند، نه موهایی که بریزند توی صورتی، نه نیمکت سنگی معناداری، نه...

لعنت به این دنیای عوضی بی‌سروته. لعنت به این دنیای هیشکی به هیشکی و هر کی به هر کی که آدم‌ها حتا برای عاشق نشدن هم اختیاری از خودشان ندارند.

اتفاق تو نباید می‌افتاد و حالا که افتاده است من باید خودم را عادت بدهم به فراموش کردن آن.

من واهمه‌ای ندارم از این‌که هزاربار اعتراف کنم در برابر معصومیت سپید و روشنی مثل زن، درمانده می‌شوم.

تا حالا هزاربار از خودم پرسیده‌ام که وقتی نمی‌توانی تا آخر یک عشق بروی چرا عاشق می‌شوی؟

به گمون من آدم باس تو هر وضعیتی خوب بمونه. به‌هرحال سعی کن همه‌چیز خیلی آروم، خیلی خیلی آروم تموم بشه. مثل همیشه.»

بهترین راه برای نجات پیدا کردن اینه که هیولای این‌جا رو کشت