بریده‌هایی از کتاب تهران در بعد از ظهر

به‌سلامتی خودم. خودِ خودِ خودم. خودِ خیلی خوبم که هیشکی قدرش رو نمی‌دونه مگه خودم.

می‌خواهم تا آن‌جا که در توان آدمی مثل من است فراموشت کنم. تو را. چشم‌هایت را. موهایت را که مدام از زیر روسری‌ات می‌ریزند توی صورتت. دست‌هایت را که با آن انگشتری نگین سبز و ساعت فانتزی صفحه‌بزرگ دخترانه دلم را آشوب می‌کنند. خُب، من خسته‌ام. خسته شده‌ام. از عاشقیت و دوست داشتن‌های شدید. من واهمه‌ای ندارم از این‌که هزاربار اعتراف کنم در برابر معصومیت سپید و روشنی مثل زن، درمانده می‌شوم. می‌خواهم برای اولین‌بار چیزی را که دارد توی دلم متولد می‌شود و هنوز جنین کوچکی است (جنین کوچکی است؟) سقط کنم. اتفاق تو نباید می‌افتاد و حالا که افتاده است من باید خودم را عادت بدهم به فراموش کردن آن.

کتاب صد هایکوِ مدرن

راستش دلم برای خودم می‌سوزد.

ناصر گفت: «یکی از اون شعبده‌های قدیمی اینه که به طرف بگی دوستش داری. این روزها شکلش کمی فرق کرده، اما ذاتش همون دو کلمه‌ست؛ دوستت دارم. شرط می‌بندم از صدتا زن فقط یکی پیدا بشه گول این حقه رو نخوره.»

و کدام عشق دلیل می‌خواهد؟

دلایل زیادی وجود داره که ثابت می‌کنه زندگی کردن از خودکشی سخت‌تره.

برای مطالعه همه قسمت‌ها لطفا نسخه کامل کتاب را خریداری کنید.

A همزمان با B ــ زنش ــ و C ــ معشوقه‌اش ــ رابطه دارد و C از رابطهٔ زناشویی A و B باخبر است. اگر B از ارتباط همسرش با C خبردار شود به احتمال ۷۶ درصد ترجیح می‌دهد به‌رغم آسیب شدید عاطفی، همچنان با A زندگی کند (احتمال ۷۶ درصد براساس بررسی و تحلیل ریاضی یک جامعهٔ آماری با ۱۱۰۰ نمونه به دست آمده است.) اگر جای A با B تغییر کند و مثلا B با مردی به نام D دوست شود، مطلوب است محاسبهٔ احتمال تصمیم A بر ادامهٔ زندگی با B در صورت خبردار شدن او از رابطهٔ همسرش با D. جواب: ۰/۱۳ درصد یا ۱ نفر از هر ۷۶۳ نفر مرد.

به قصد بهتر شدن دنیا یکی از نام‌های خداوند را تکرار می‌کند. او نمی‌تواند توضیح دهد منظورش از «بهتر شدن دنیا» دقیقا چیست، اما ایمان دارد که با هربار تکرار نام خداوند، دست‌کم یکی از رنج‌های آدم‌های دنیا کم می‌شود.

چشمم می‌افتد به آبِ حوض. به چند ستاره که انگار رفته‌اند ته حوض شنا کنند، اما بعد غرق شده‌اند و مُرده‌اند و حالا از جاشان تکان نمی‌خورند.

«بعضی وقت‌ها بهتره آدم بره تو بیابون زندگی کنه. جایی که هیچ‌کس رو نبینه. هیچ‌چیز نشنوه. به‌خصوص چیزهایی که بدجوری حواس آدم رو پرت می‌کنند.»

تو می‌تونی هر چیزی رو انکار کنی، اما اگه قبولش کردی باید بهش اعتماد کنی. باید بهش فرصت بدی. این جزء قواعد بازیه. باید صبور باشی و بهش فرصت بدی

تنها چیزی که من از این سلوک چهارساله فهمیدم اینه که باید بهش اعتماد کنی. به حرف‌هاش، به کارهاش، به تصمیم‌هاش، به انتخاب‌هاش. البته می‌تونی انکارش کنی. تو می‌تونی هر چیزی رو انکار کنی، اما اگه قبولش کردی باید بهش اعتماد کنی. باید بهش فرصت بدی. این جزء قواعد بازیه. باید صبور باشی و بهش فرصت بدی.

«من نمی‌گم هر غلطی خواستی نکن، من فقط می‌گم دست از سر من بردار و برو یه احمق دیگه پیدا کن. توی زن‌ها تا دلت بخواد احمق هست. از اون‌هایی که تا یه مرد به‌شون گفت "دوستت دارم" باورشون می‌شه و عاشقش می‌شن

هزاربار از خودم پرسیده‌ام که وقتی نمی‌توانی تا آخر یک عشق بروی چرا عاشق می‌شوی؟

من موهای منیژ را بیشتر از هر چیزی توی این دنیا دوست دارم. یعنی اول موهای منیژ را دوست دارم، بعد مادرم را، بعد... نه، اول مادرم را دوست دارم، بعد موهای منیژ را، بعد خود منیژ را، بعد ستاره‌ها را. بعضی وقت‌ها منیژ چند گل یاس از باغچه می‌چیند و می‌گذارد لای موهاش. یک‌بار گفتمش: «منیژ، کاش من یاس بودم. خوش‌به‌حال یاس‌ها.»

سدرةالمنتهی درختی است در آسمان هفتم که هیچ‌کس جز پیامبر از آن عبور نکرده است، حتا جبرییل. گفتم اما طوبی درختی است در بهشت که می‌گویند در هر خانه‌ای از اهالی بهشت یکی از شاخه‌های آن افتاده است.

«به‌نظر من همهٔ شاعرها یه تخته کم داشته‌ند. منظورم اینه که شعرهای همه‌شون یا دربارهٔ عشق به زن‌ها است یا بی‌وفایی اون‌ها. من نمی‌دونم اگه زن‌ها نبودند اون‌ها می‌خواستند چه غلطی بکنند.»

«تنها چیزی که من از این سلوک چهارساله فهمیدم اینه که باید بهش اعتماد کنی. به حرف‌هاش، به کارهاش، به تصمیم‌هاش، به انتخاب‌هاش. البته می‌تونی انکارش کنی. تو می‌تونی هر چیزی رو انکار کنی، اما اگه قبولش کردی باید بهش اعتماد کنی. باید بهش فرصت بدی. این جزء قواعد بازیه. باید صبور باشی و بهش فرصت بدی.