بریده‌هایی از کتاب امیلی در نیومون (کتاب اول)

«من الان توسط یکی از اعضای محترم مجلس به زن‌بودن متهم شدم و به‌هیچ‌وجه قصد ندارم این توهین را نشنیده بگیرم یا از آن بگذرم. در عوض می‌خواهم آرزو کنم جزو آن دسته‌ای باشم که جنسیت‌شان به شعورشان افزوده نه آنهایی که با وجود مردانگیشان جرئت ندارند هیچ عکس‌العملی نشان دهند.

هیچ قانونی را قبول نداشت جز آنچه خوشایند خودش بود و هیچ قلمروی را جز حد و مرز آرزوهای خودش نمی‌شناخت.

عاشق آن اتاق کوچک و قدیمی و دنج شده بود، انگار موجودی زنده بود؛ شریک شادی‌ها و همدم غصه‌هایش.

زندگی زیبا بود و ساعت‌به‌ساعت مانند رزی که برگ‌هایش را باز می‌کند، پربارتر می‌شد.

پرتوهای دل‌چسب خورشید از پشت پنجرهٔ بزرگ به سر و رویشان می‌پاشید و همه‌چیز مساعد بود تا دل به پروازی شاعرانه بدهی.

آتش با سرخی خیره‌کننده‌ای میان تاریکی زبانه می‌کشید، از همه‌جا صدای پچ‌پچ‌های روح‌نواز به گوش می‌رسید، "تاریکی عظیم" آنها را با رمز و رازهایش که هرگز در روشنایی روز احساس نمی‌شدند، احاطه می‌کرد و بر فراز همهٔ اینها آسمان بنفش با پولک‌های ستاره‌ای‌اش چترش را باز می‌کرد.

هفته‌ای یک بار دعوایمان می‌شود اما زود آشتی می‌کنیم و ایلزه می‌گوید بدون این مشاجره‌ها زندگی کسالت‌آور می‌شود.

. این خشم به قدری هر دو را زیبا کرده بود که آدم دلش می‌خواست آرزو کند همیشه آنها عصبانی باشند.

البته دیگر نمی‌توانم به هیچ دختری "عشق" بورزم، اما او را "دوست" دارم.

دنیای انسانی و دوستانه و زیبا به حیاتش ادامه می‌داد

گاهی اوقات احساس می‌کرد اگر آنچه را برایش پیش آمده ننویسد، منفجر می‌شود.

شب‌ها هم عادت داشت همان‌جا زانو بزند و دعا بخواند. گاهی وقت‌ها ستاره‌ای در زمینهٔ پنجره چشمک می‌زد، گاهی باران به شیشه‌اش می‌کوبید، گاهی گنجشک‌ها و پرستوها لبه‌اش می‌نشستند، گاهی عطر مشام‌نواز شکوفه‌های سیب از میانش می‌گذشت و گاهی خانم باد دور و برش می‌رقصید و می‌خواند و می‌خندید.

«دلشان برایم تنگ می‌شود. من که بروم دیگر کسی نیست که دوست‌شان داشته باشد.»،

این بچه چیزی دارد که من هرگز نداشته‌ام و حاضر بودم برای به دست آوردنش همه‌چیزم را فدا کنم. اما "الهه‌ها نگذاشتند زیر دین‌شان بروم" ـ اما امیلی بهایش را می‌پردازد ـ بهایش را می‌پردازد.»

دین گفت: «شادترین کشورها مثل شادترین زن‌ها هیچ تاریخی ندارند.» امیلی گفت: «امیدوارم در آینده، تاریخ داشته باشم. دلم می‌خواهد تن خواننده را بلرزاند.»

عاشق‌شدن راحت و عادیست، اما درک‌کردن به آن راحتی‌ها پیش نمی‌آید!

نمی‌خواهم یاد بگیرم عاقل باشم و به چیزهای به درد بخور فکر کنم. من ـ من ـ می‌خواهم یکی دوستم داشته باشد.»

می‌خواهم که قوی باشی. نباید از هیچ‌چیز بترسی، امیلی. مرگ ترسناک نیست. جهان پر از عشق است. بهار به همه‌جا سرک می‌کشد و مرگ فقط بازکردن و بستن یک در است. آن طرف در هم چیزهای قشنگی هست.

امیلی چند ویژگی خاص را از اجدادش به ارث برده بود؛ قدرت فراوان برای مبارزه‌کردن، رنج‌کشیدن، دلسوزی‌کردن، عاشق‌شدن، تجدید قواکردن و تاب‌آوردن.

هر بار که جرقه ظاهر می‌شد امیلی احساس می‌کرد زندگی تکه‌ای اسرارآمیز و اعجاب‌انگیز از یک زیبایی پابرجا و ماندنیست.