بریده‌هایی از کتاب هنر همچون درمان

بسیاری از آثار هنری جهان صرفاً زیبا نیستند؛ به‌نظر می‌رسد که از زیبایی فراتر می‌روند و تصویری مطلوب و آرمانی از زندگی به ما ارایه می‌دهند. این کار می‌تواند برای حساسیت‌های معاصر دردسرسازتر هم باشد.

حداقل برای چند قرن آینده آن‌قدر مشکل داریم که مطمئن باشیم تصاویر زیبا به‌هیچ‌وجه در خطر از دست دادن تأثیرشان بر ما نیستند.

لذت هنر زیبا بر نارضایتی استوار است: اگر زندگی در نظرمان دشوار نبود، زیبایی این جاذبه را نداشت.

زمانی زیبایی را بیشتر خواهیم ستود که از مشکلات زندگی آگاه باشیم

دوست‌داشتنی است اما چرا می‌تواند اشک‌مان را هم درآورد؟

هر چه‌قدر زندگی دشوارتری داشته باشیم، احتمال این‌که تصویر زیبای یک گل ما را تحت‌تأثیر قرار دهد بیشتر است. اشک‌ها، اگر بیایند، پاسخی‌اند به زیباییِ تصویر، نه به غم‌انگیز بودن آن. مردی که تصویری از داوودیِ زیبا و ساده در گلدانی نقاشی کرد، همان‌طور که از پُرترهٔ خودنگارش معلوم است، شدیداً از تراژدی وجود آگاه بوده است

مریم سرشار از زندگی است و این شادی بدوی که انگار هر آن ممکن است بیرون بریزد پُر از مهربانی است. نوعی شوخ‌طبعی که ما را با خود همراه می‌کند، به جای این‌که ما را به سخره بگیرد. زیبایی او برانگیزانندهٔ احساسات متناقضی است. از یک‌سو، از فهمیدن این‌که زندگی اغلب باید چه‌طور باشد خوشحال می‌شویم و از سوی دیگر، از این‌که زندگی خود ما معمولاً این‌گونه نیست در رنج‌ایم. شاید برای تمام معصومیت ازدست‌رفتهٔ جهان درد می‌کشیم. زیبایی می‌تواند تحمل زشتی واقعی وجود را دشوارتر کند.

اگر دنیا جای مهربان‌تری بود شاید کمتر تحت‌تأثیر آثار زیبای هنری قرار می‌گرفتیم، و کمتر هم به آن‌ها نیازمند بودیم.

مشکلات امروز به‌ندرت از سوی مردمی ایجاد می‌شوند که نگاه بسیار خوش‌بینانه‌ای نسبت به مسائل دارند؛ بلکه به این دلیل است که مشکلات جهان را آن‌قدر به ما گوشزد می‌کنند که به ابزاری برای حفظ تمایلات امیدوارانه‌مان نیازمندیم.

ما بسیار بیشتر از این‌که نگاه رمانتیک و گل‌وبلبلی به وقایع داشته باشیم، اغلب از تاریکی زیاد در رنج‌ایم. ما بیش‌ازحد نسبت به مشکلات و بی‌عدالتی‌های جهان آگاهی داریم؛ به طرز ناتوان‌کننده‌ای در برابر آن‌ها احساس ضعف و کوچکی می‌کنیم.

این ترس وجود دارد که زیبایی ما را کرخت خواهد کرد و باعث می‌شود در برابر بی‌عدالتی‌های اطراف‌مان به اندازهٔ کافی منتقد و گوش‌به‌زنگ نباشیم.

اگر قرار بود از عکس بپرسیم که ایراد جهان در چیست، ممکن بود این‌طور جواب بدهد که «به‌اندازهٔ کافی باغ ژاپنی ندارید»

عشق به زیبایی را اغلب واکنشی بی‌ارزش و شاید حتا بد می‌انگارند، اما از آن‌جا که بسیار فراگیر و غالب است ارزش توجه دارد و ممکن است از نکات مهمی دربارهٔ یک کارکرد کلیدی هنر برخوردار باشد. در ابتدایی‌ترین سطح، از تصاویر زیبا لذت می‌بریم؛ زیرا چیزهای واقعی را دوست داریم که این تصاویر نمایانگر آن‌ها هستند.

هنر راهی است برای حفظ تجربیاتی که مثال‌های گذرا و زیبای فراوانی از آن وجود دارد و ما برای نگه داشتن‌شان به کمک نیازمندیم.

چیزهای زیادی از یک نما، شخص یا مکان را می‌توان ضبط کرد، اما بعضی از آن‌ها مهم‌تر از بعضی دیگرند. زمانی یک اثر هنری را، که ممکن است یک عکس خانوادگی باشد، موفق قلمداد می‌کنیم که بتواند عواملی را برجسته کند که ارزشمندند، اما حفظ آن‌ها دشوار است. ممکن است بگوییم اثر هنری خوب نبض مفهوم را در دست می‌گیرد، درحالی‌که نسخهٔ بد آن، اجازه می‌دهد محتوایی از دست برود؛ هر چند نمی‌توان انکار کرد بالاخره چیزی را به یادمان می‌آورد. این نسخهٔ بد یک یادگاری توخالی است.

تمایل‌مان به عکس گرفتن از اعضای خانواده را در نظر بگیرید. نیاز به برداشتن دوربین از آگاهی مضطربانه‌مان نسبت به ضعف شناختی برمی‌آید که از گذر زمان داریم: این‌که تاج‌محل، پیاده‌روی در حومهٔ شهر و از همه مهم‌تر، قیافهٔ دقیق بچهٔ هفت‌ساله و نُه‌ماهه را موقعی که روی فرش اتاق‌نشیمن نشسته است و خانه لگو می‌سازد فراموش خواهیم کرد.

برای کشف هدف هنر باید بپرسیم چه‌چیزهایی هست که باید با ذهن و احساسات‌مان انجام دهیم اما در انجامش مشکل داریم. هنر به کدام نقص‌های روان‌شناختی ممکن است کمک کند؟