بریده‌هایی از کتاب خاکستر گرم

از رنج کشیدن و مردن چیزهای بدتری هم وجود دارد... یکی از دست دادنِ عزت نفس است.

قضیه وفاداری جز نوعی خودخواهی هراس‌انگیز چیست؟ آیا به پوچی سایر دغدغه‌های بشری نیست؟ وقتی طالب وفاداری هستیم، آیا خوشبختی طرف مقابل را می‌خواهیم و اگر طرف مقابل نمی‌تواند در آن محاق زیرکانه وفاداری خوشبخت باشد، آیا با خواستنِ وفاداری‌اش عشق خودمان را ثابت می‌کنیم؟ و اگر طرف را آن‌طوری‌که خوشبختش کند دوست نداشته باشیم، آیا حق داریم انتظار وفاداری یا هیچ فداکاری دیگری را از او داشته باشیم؟

چون قدرت موسیقی قابل وصف نیست، خطر بزرگ‌ترش این است ممکن است عمیق‌ترین احساسات را در اشخاصی که با هم به آن گوش می‌دهند برانگیزد و ممکن است به این کشف برسند که سرنوشتشان به هم پیوسته است.

آدم در زندگی می‌تواند هر چیزی به دست بیاورد، با هر چیزی دست و پنجه نرم کند و به زمین بزند، زندگی هر هدیه‌ای را ممکن است پیشکش آدم کند، می‌توان تمام آن‌ها را مال خود کرد، اما سلیقه، تمایل، یا ضرباهنگ دیگری را نمی‌شود تغییر داد، این‌ها همان دیگرگونگی سنخیتش هستند، حالا هرقدر هم که آن شخص به ما نزدیک یا وابسته باشد

چون ما همیشه آن یکی را دوست داریم، همیشه دنبالش هستیم، و شرایط و تغییرات غیرمترقبه زندگیمان هم چیزی را عوض نمی‌کند... بزرگ‌ترین راز و بزرگ‌ترین هدیه‌ای که به ما داده می‌شود این اقبال است که دو فرد مشابه به تور هم بخورند. خیلی به‌ندرت این اتفاق می‌افتد ــ شاید به این دلیل که طبیعت تمام زور و حیله‌اش را به کار می‌گیرد تا چنین هماهنگی‌ای پیش نیاید ــ شاید هم آفرینش و تجدید حیات به تنش و کشمکشی نیاز دارد که بین دو نفر که اخلاق‌های متضاد دارند، تولید می‌شود. مثل جریان متناوب برق... مثل تبادل انرژی بین قطب‌های مثبت و منفی، حالا فکر کن چه یأس و امید کوری پشت این دوگانگی وجود دارد.

هیچ‌چیز غم‌انگیزتر یا نومیدانه‌تر از سرد شدن دوستی میان دو مرد نیست. بین یک مرد و زن شبکه ظریفی از روابط و مناسبات همیشه باقی می‌ماند. میان مردها، برعکس، احساس عمیق دوستی متکی بر ایثار است، ما انتظار فداکاری و محبت از یکدیگر نداریم، تنها چیزی‌که می‌خواهیم حفظ پیمانی است که ناگفته بسته‌ایم.

در قلب جنگل، شب هنوز زنده است، همین‌طور تمام چیزهای مربوط به شب: طعمه، شور حیوانی، آزادی پرسه‌زدن، عشق ناب زندگی، و کشمکش بر سر بقا. این همان لحظه‌ای است که اتفاق فقط میان درختان نمی‌افتد بلکه در درون تاریک قلب انسان نیز رخ می‌دهد، چون قلب هم شب‌ها جوشش احساسات وحشی خودش را دارد، غریزه شکاری به نیرومندی غریزه شکار گرگ یا گوزن نر. شب انسان مملو از انواع رؤیاها، هوس‌ها، خودبینی‌ها، منافع شخصی، عشق دیوانه‌وار، حسد، و عطش انتقام مچاله شده است، درست مثل شب صحرا که پشتش یوز و قوش و شغال پنهان می‌دارد.

نور و نظم و نظامی که با روز می‌آید لایه‌های اشتیاق و هوس‌های پنهان و کشش‌های برانگیزنده‌ای را که در تاریکی شب به هم پیچیده بودند از هم باز می‌کند.

خون متشخص‌ترین ماده در دنیاست، و در تمام ادوار وقتی انسان می‌خواست حرف بسیار مهمی به خدای خودش بگوید به رسم قربانی کردن خون می‌ریخت.

«دوست مانند معشوق، در مقابل احساساتش انتظار پاداشی ندارد. انتظار وظیفه‌ای را هم ندارد، به فردی که به دوستی انتخاب کرده با تصورات واهی نگاه نمی‌کند، عیوبش را می‌بیند و پیامدهایشان را قبول می‌کند. این دوستی آرمانی است. و اگر این آرمان نباشد، زندگی مفهومی ندارد