بریده‌هایی از کتاب امید آفتابی من نامه‌های احمد شاملو و پسرش سامان

هر کجا هستم و هر کجا که تو باشی نه فقط سلامم، که سلامتیم و زندگیم انگیزه‌اش شماها هستید.

در نظر داشته باش که اگر ناگهان خبر بدی از تو به من برسد، طاقت تحملش را نخواهم داشت!

دیگر این که فی‌الواقع مطلب نوشتنی ندارم. سلامی و بس. این هم که مطلبی نیست. هر کجا هستم و هر کجا که تو باشی نه فقط سلامم، که سلامتیم و زندگیم انگیزه‌اش شماها هستید.

ایرانی‌ها هم فقط یک چیز را خیلی خوب بلد هستند ــ وعده و وعید.

دانشگاه پرینستون هم مرا به عضویت افتخاری گروه تحقیق در زبان‌های خاورمیانه پذیرفت و به این ترتیب مسألهٔ اقامت هم حل شد. شاعران و نویسندگان بزرگ آمریکایی هم با نامه و تلفن اظهار محبت کردند و آمدن مرا به آمریکا خوش‌آمد گفتند. برای دوازدهم آوریل هم از تگزاس دعوتم کرده‌اند که در فستیوال بزرگ شعرخوانی شاعران بین‌المللی شرکت کنم. انجمن جهانی قلم و آرتور میلر هم نهایت محبت را کردند و تلفن کردند که اگر از بابت اقامت در آمریکا اشکالی پیش آمد بگویم تا آن‌ها رأساً اقدام کنند.

شرافت انسانی و معجزهٔ انسانی را آن سوی این مرز خواهی یافت. شروع کن به کشف آن دنیا. هر ساعتی که از دستت برود حیف است. افسوس که آدمی این را خیلی دیر می‌فهمد.

راستش را بخواهی دیگر می‌گویم به جهنم سیاه! وقتی تو محبت مرا نخواسته باشی من که نمی‌توانم آن را به تو حقنه کنم.

آزادیت را به هیچ بهایی در دنیا نفروش!

دلم می‌خواهد واقعاً دنیا را بشناسی و با چشم باز و عقل سلیم در مسائل نگاه کنی و در حالی که جسماً و روحاً جوانی (و حتا کودکی) خود را حفظ می‌کنی و از زندگی کوتاهی که آدمیزاد در این چهار صباح عمر خود دارد لذت می‌بری و هر ساعت زندگیت را غنیمتی بازیافته تلقی می‌کنی، از لحاظ فکر و معرفت هر ساعت پیرتر و جهان‌دیده‌تر بشوی.