بریده‌هایی از کتاب تاریخ قرن هجدهم (انقلاب کبیر فرانسه)

دختر بزرگ لوی شانزدهم که او را شاه خانم می‌گفتند و بعدها دوشس دانگولم شد در سن دو سالگی ۸۰ نفر خدمه داشت. مرسی آرژان تو سفیر دولت اتریش در این باب می‌نویسد:‌ «ملازمان دختر شاه خیلی قلیلند و مخصوصاً شاه منع کرده است از این‌که عده کثیری به خدمت دخترش بپذیرند تا غرور در وی راه نیابد و به قناعت و سادگی عادت کند».

سلاطین مستبد فرانسه مدعی بودند که بر عقاید مردم نیز حاکمیت دارند، هم مال رعیت و هم عقدیه رعیت تابع اراده پادشاه است، هیچ کتابی یا جریده‌ای بی‌رخصتِ سانسور انتشار نمی‌یافت.

این شورشهای بی‌ثمر در واقع نتایج عمده بخشید، زیرا که خانواده سلاطین جدید از این وقایع درس عبرت گرفتند و دانستند که نباید با افکار و عواطف ملت مصادمه نمود و لازم است که سیاست خود را با آمال و مقاصد ملی وفق بدهند

اگر مودی مالیاتی را می‌دیدند که قدری فربه‌تر شده یا پر مرغ مقابل منزل او افتاده حکم بر تمول و رفاهیت او کرده، مالیات شخصی او را بالا می‌بردند.

این عبارت لوی شانزدهم که به دوک دورلئان گفت: «این مطلب قانونی است، زیرا که من چنین خواسته‌ام»

علاوه‌براین حوادث، اساساً ملت فرانسه احساس خستگی می‌کرد و احوال روحی مردم در نهایت بدی بود، از هر چیز سیر و بیزار شده بودند، شش سال انقلاب داخلی و جنگ خارجی فرانسویان را چنان فرسوده ساخته بود که حتی از افتخار غلبه بر دشمن هم بیزار بودند و جز آرامش و نان و خورش یومیه چیزی مسألت نداشتند.

کثرت اجساد به درجه‌ای بود که امواج رودخانه عده کثیری را به ساحل افکند و آب به کلی مسموم شد، به نحوی که بلدیه از خوردن ماهی آن رودخانه مردم را ممنوع داشت.

کاریه نام به استعانت گروهی قاتل و جلاد و سارق، بدون محاکمه و بازپرس، قریب ۰۰۰/۵ نفر را در ظرف هفت ماه در آب لوار غرق کرد که ۸۰۰ تن از آن‌ها در یک شب غرق شدند، این شخص بر اطفال هم رحم نیاورد، یک روز ۳۰۰ بچه را به آب انداخت

کاریه نام به استعانت گروهی قاتل و جلاد و سارق، بدون محاکمه و بازپرس، قریب ۰۰۰/۵ نفر را در ظرف هفت ماه در آب لوار غرق کرد که ۸۰۰ تن از آن‌ها در یک شب غرق شدند، این شخص بر اطفال هم رحم نیاورد، یک روز ۳۰۰ بچه را به آب انداخت

اشخاصی که برخلاف آزادی اقدامی نکرده‌اند لکن به نفع آزادی هم قدمی برنداشته‌اند در ردیف خائنان درجه اولی محسوب خواهند شد»، تفتیش منازل و توقیف مردم شروع شد و محکمه انقلابی هر روز جمعی را به پای سیاستگاه روانه می‌داشت.