بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

چطور امکان دارد وقتی هنوز در خانه هستید و بیشتر وقت خود را صرف تکالیف درس هندسه می‌کنید اجرای نمایش‌های کمدی را یاد بگیرید؟ (آن‌زمان هنوز اینترنت وجود نداشت.) دوستان اپتاو برای رادیوی دبیرستان که روی موج WKWZ ۸۸.۵ FM قرار داشت با گروه‌های مختلف مصاحبه می‌کردند. اگر او همین کار را با کمدین‌های معروف انجام می‌داد چه می‌شد؟ آن‌زمان اپتاو اطلاعات کمی داشت و نمی‌دانست که کمدین‌ها افراد خیلی خاصی نیستند. کسی نمی‌خواست با آنها مصاحبه کند؛ به‌همین‌خاطر هم وقتی به امید اینکه مسئول برنامه‌های این افراد به او نخندند و تلفن را روی او قطع نکنند با آنها تماس گرفت، آنها هم همان فکری را می‌کردند که اپتاو جوان در سر داشت: چرا که نه؟ (این مسئله هم بی‌تأثیر نبود که اپتاو اشاره‌ای نکرده بود به اینکه مصاحبه برای رادیوی دبیرستان است و او هم ۱۵ سال بیشتر سن ندارد.) تقریباً تمام کمدین‌هایی که از آنها درخواست مصاحبه کرد پیشنهاد او را پذیرفتند.

داشتن دوستان کم از مرض چاقی هم خطرناک‌تر است و خطر آن برابر است با کشیدن ۱۵ سیگار در یک روز.

آل‌ برنستین، روان‌‌شناس بالینی و مشاور شغلی، می‌گوید: «شما نمی‌توانید با سیاست‌ کار نکنید بلکه فقط می‌توانید آن سیاست را به شکل بدی به‌کار ببرید. یک جزیرۀ متروکه و جدای از کل دنیا تنها جایی است که ارتباطات در آن اهمیتی ندارند.»

داشتن یک ایدۀ ناب خیلی مسئلۀ مهمی نیست مگر اینکه بتوانید دیگران را تشویق کنید که آن را باور کنند و طبق آن عمل کنند.

داشتن یک گروه متفاوت از دوستان در محیط کار هم می‌تواند بسیار مفید باشد: «آن دسته از افرادی که اعضای نسبتاً غیرمرتبط یک شبکه را به هم ربط می‌دهند زودتر پیشرفت می‌کنند و در حرفۀ خود پویاتر هستند چون قبل از دیگران متوجه فرصت‌ها می‌شوند... داشتن یک ایدۀ ناب خیلی مسئلۀ مهمی نیست مگر اینکه بتوانید دیگران را تشویق کنید که آن را باور کنند و طبق آن عمل کنند.»

برای اینکه بفهمید در محیط کارتان چه کسی بهترین عملکرد را دارد به میزهای غذاخوری نگاهی بیندازید. این همان موضوعی است که بن وابر در تحقیق خود به آن پرداخته است: «ما متوجه شدیم افرادی که کنار میزهای بزرگ‌تری نشسته بودند درواقع همان افرادی بودند که عملکرد بهتری داشتند.» آنها شبکۀ ارتباطی بزرگ‌تری داشتند و در جریان اتفاقاتی که برای همکارانشان افتاده بود قرار داشتند.

بهترین چیزی که موفقیت کار تیمی را مشخص می‌کند احساس اعضای آن تیم نسبت به یکدیگر است. آنچه که موجب پیشرفت روابط و تأثیرگذاری تیم می‌شود و شما درمورد آن در اکثر کتابچه‌های راهنمای معروف هیچ مطلبی نخواهید دید چیست؟ شوخی‌کردن با همکارانتان.

مطالعات انجام‌شده نشان می‌دهند افرادی که طول عمر بیشتری دارند آن دسته از افراد نیستند که بیشترین کمک را از دیگران گرفته‌اند بلکه کسانی هستند که بیشتر به دیگران کمک کرده‌اند.

محققین دانشگاه نوتردام پس از تحلیل و بررسی هشت میلیون تماس تلفنی که میان دو میلیون نفر برقرار شده بود به این نتیجه رسیدند که آنچه باعث تداوم یک رابطۀ دوستی صمیمی می‌شود هر دو هفته یک بار باهم در‌تماس‌بودن است، ولی همچنان این قانون وجود دارد که: در جریان مسائل گاه‌وبیگاهی باشید که ممکن است برای طرف مقابلتان پیش آمده باشد. این مسئله زمان زیادی از شما نمی‌گیرد. هر هفته فرستادن چند ایمیل به مرور زمان می‌تواند تفاوت زیادی ایجاد کند.

تحقیقات همچنین نشان می‌دهند عضویت در چندین گروه اجتماعی در مقایسه با عضویت در یک گروه باعث می‌شود انعطاف‌پذیری و صبر بیشتری داشته باشید و بتوانید بر استرس خود غلبه کنید. اگر چنین گروه‌های عالی و شگفت‌انگیزی را نمی‌شناسید ساده‌ترین راه این است که خودتان یک گروه تشکیل دهید و سردستۀ آن باشید. آن دسته از دوستانتان که به‌دنبال زمان خاصی برای وقت‌گذرانی و شبکه‌سازی به روشی غیر از روش‌های ناخوشایند و نفرت‌انگیز هستند از شما ممنون خواهند بود.

در مطالعات ترمان، زندگی هزاران نفر از دوران جوانی تا روز مرگشان موردبررسی قرار گرفت و محققین درمورد کسانی که وقت خود را با آنها می‌گذرانید به این نتیجه رسیدند که: «گروهی که شما با آنها معاشرت می‌کنید تعیین‌ می‌کند در آینده چه کسی خواهید شد. برای افرادی که دلشان می‌خواهد سلامت خود را بهبود ببخشند معمولاً بهترین و ساده‌ترین راهِ تغییر، معاشرت با افراد سالم دیگر است.»

چارلز دوهیگ در کتاب فوق‌العادۀ خود به نام قدرت عادت به یکی از مطالعاتی اشاره کرده است که در سال ۱۹۹۴ روی افرادی که زندگی خود را به‌طور قابل‌توجهی تغییر داده بودند انجام شده بود. رمز موفقیت اغلب این افراد تحولات عظیم و ناگهانی نبوده بلکه فقط پیوستن به گروه‌هایی بوده که دلشان می‌خواسته شبیه آنها شوند. پس این گروه‌ها را هوشمندانه انتخاب کنید.

تحقیقات نشان می‌دهند بهترین تیم‌ها تیم‌هایی هستند که ترکیبی از دوستان قدیمی و افراد جدید باشند؛ این مسئله در شبکه‌سازی هم یک مزیت است. علاوه‌براین، با بودن در تعدادی از این گروه‌ها می‌توانید به‌سادگی شکل علمی «شانس» را که ریچارد وایزمن درمورد آن صحبت کرد افزایش دهید؛ با این کار هم احتمال اتفاقات تصادفی و خوب را در زندگی خود بیشتر می‌کنید و هم با کسانی که دوستشان دارید خوش می‌گذرانید.

درمورد این مسئله که آیا پول می‌تواند برای کسی شادی بخرد یا خیر اختلاف نظرات زیادی وجود دارد ولی یک مسئله در تحقیقات امری مسلم است: پول قطعاً در افزایش شادی تأثیرگذار است؛ البته در‌صورتی‌که آن را برای کسانی که دوستشان داریم خرج کنیم. پس به دوست خود پیام بدهید و او را به صرف قهوه دعوت کنید.

مطالعات علمی نشان می‌دهند که بزرگ‌ترین اختلاف بین دوستان به‌خاطر زمانی است که برای دیدن یکدیگر می‌گذارند. همان‌طور که درمورد اسپنسر گلندن دیدیم زمان ما محدود و ارزشمند است. وقت‌گذاشتن برای یک شخص اصلی‌ترین و مهم‌ترین راه است برای اینکه به او نشان دهید برای شما مهم است و به او اهمیت می‌دهید. پس برای اینکه اطمینان حاصل کنید شبکه‌سازی از چیزی که شما «دوست دارید انجام دهید» به چیزی که واقعاً باید انجام دهید تبدیل شده از قبل مقداری زمان برای آن اختصاص دهید.

بسیاری از افراد می‌گویند قصد بزرگ‌کردن شبکۀ خود را دارند ولی تعداد بسیار کمی از آنها واقعاً به‌عنوان یک اولویت به آن نگاه می‌کنند، زمان کافی برای آن می‌گذارند و یا کار خاصی در جهت آن انجام می‌دهند؛ کار خاصی مثل اینکه بگویند: «من قصد دارم هفته‌ای ۵۰ دلار بیشتر صرف قهوه و ناهارهایی کنم که به آشنایی من با افراد جدید کمک می‌کنند.» یکی از نویسندگان پرفروش به نام بن کاسنوچا متوجه شد شبکه‌سازان موفق مقدار مشخصی زمان و پول صرف هدف شبکه‌سازی خود کرده‌اند و به‌محض‌ اینکه فرصت‌ مناسبی برایشان به‌وجود آمده یک لحظه هم درنگ نکرده‌اند.

وقتی صحبت از تلاش برای توسعۀ شبکۀ خود و پیداکردن دوستان جدید به میان می‌آید باید چه‌کار کرد. اگر به لیست دوستان خود در فیس‌بوک و مخاطبینی که در دفترچۀ خود دارید نگاهی بیندازید متوجه خواهید شد که بسیاری از آنها را به‌واسطۀ تعداد کمی از افراد دیگری که می‌شناسید ملاقات کرده‌اید. اگر به‌سراغ همین افرادی که «بهترین دوستان» شما هستند بروید و از آنها بپرسید «افرادی که می‌شناسی و فکر می‌کنی من هم باید آنها را ملاقات کنم چی کسانی هستند؟» آنگاه خواهید دید که چه نتایج عجیبی به‌دست خواهید آورد.

یکی از عصب‌پژوهان دانشگاه شیکاگو به نام جان کاسیوپو به این نتیجه رسید که وقتی ما از فیس‌بوک به‌عنوان وسیله‌ای برای گذاشتن قرارهای ملاقات حضوری استفاده ‌کنیم احساس شادی بیشتری خواهیم داشت. ولی اگر آن را جایگزین ملاقات حضوری کنیم حس تنهایی بیشتری خواهیم داشت. ولی مراقب یک نکته باشید: فکر نکنید دوست‌بودن در شبکه‌ها و سایت‌های اجتماعی لزوماً به معنی شبکه‌سازی است. دوباره به کودکستان برگردید. داشتن «دوستان» زیادی که مثل کتاب‌های یک کتابخانۀ دیجیتال فقط در قفسه قرار دارند اصلاً با صحبت‌کردن و وقت‌گذرانی با آنها یکسان نیست. این رابطه‌سازی نیست، جمع‌آوری تمبر به‌صورت مجازی‌ست.

تحقیقات نشان می‌دهند یکی از سریع‌ترین و ساده‌ترین راه‌های پیشرفت در شبکه‌سازی این نیست که در گوشه‌ای از خیابان بایستید و کارت ویزیت خود را پخش کنید بلکه تنها کاری که باید انجام دهید تجدید رابطه‌ با دوستان قدیمی‌تان است. هیچ نشانی از حس ناخوشایند هم در این کار وجود ندارد-آنها همین‌الان هم دوست شما هستند؛ شما فقط یک سال است که آنها را ندیده‌اید. این بهترین نقطه برای شروع است و حتی یک ذره هم ترس ندارد. به لیست دوستان خود در فیس‌بوک، ارتباطات خود در سایت لینکداین و یا دفترچۀ آدرس خود نگاهی بیندازید و هر هفته برای آنها چند ایمیل بفرستید و حالشان را بپرسید. تحقیقات نشان می‌دهند این دوستی‌های خفته درواقع می‌توانند نسبت به روابط جدیدی که می‌سازید در کارتان پیشرفت عظیم‌تری ایجاد کنند.

برای شادکردن کسانی که در شبکۀ شما وجود دارند باعث می‌شود این شادی به شما برگردد. داشتن دوستان شاد همچنین باعث می‌شود میزان شادی در شما ۱۵% افزایش یابد. حتی اگر دوستِ دوستِ دوستِ شما احساس شادی بیشتری داشته باشد احتمال اینکه شما هم حس شادی بیشتری داشته باشید ۶% بیشتر است. پس بدون چشم‌داشت این کار را انجام دهید و از آنها چیزی درخواست نکنید. این کار باعث می‌شود هم آنها نسبت به شما احساس خوبی داشته باشند و هم شما نسبت به خودتان. شما فقط قرار است یک دوست باشید. و اگر به کسی پیشنهاد کمک می‌دهید آن را عملی کنید.