بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

افراد خوش‌بین به خودشان می‌گویند اتفاقات بد: - موقت و زودگذرند. (گاهی پیش می‌آید ولی چیز مهمی نیست.) - علت خاصی دارند و فراگیر و کلی نیستند. (وقتی هوا بهتر شود مشکلی حل می‌شود.) - تقصیر خودشان نیست. (من توانایی انجام این کار را دارم، فقط امروز روز شانس من نبود.)

افراد بدبین به خودشان می‌گویند اتفاقات بد: - برای مدتی طولانی و یا برای همیشه ادامه خواهند داشت. (من هرگز موفق به انجام این کار نخواهم شد.) - فراگیر و کلی هستند. (من نمی‌توانم به هیچ‌یک از این افراد اعتماد کنم.) و - تقصیر خودشان است. (من هیچ استعدادی برای انجام این کار ندارم.)

افراد خوش‌بین خوش‌شانس‌تر هستند. مطالعات نشان می‌دهند این افراد با فکر مثبتی که دارند روحیۀ خود را حفظ می‌کنند و درنهایت فرصت‌های بیشتری هم برای خود ایجاد می‌کنند.

خیلی عجیب است که وقتی از افراد خواسته می‌شود مسئله‌ای را پیش‌بینی کنند افراد افسرده دقیق‌تر از افراد خوش‌بین این کار را انجام می‌دهند. این موضوع واقع‌گرایی افسردگی نامیده می‌شود. دنیا ممکن است جای ناخوشایند و بی‌رحمی باشد. افراد خوش‌بین به خودشان دروغ می‌گویند؛ ولی اگر ما دیگر به این مسئله اعتقاد نداشته باشیم که امکان تغییر در هر چیزی وجود دارد آنگاه هرگز چیزی تغییر نخواهد کرد.

ما تسلیم می‌شویم، توجیه می‌کنیم و سرنوشتمان را می‌پذیریم... ولی بعد گاهاً از خودمان می‌پرسیم که چرا نتوانستم کار بهتر و بیشتری انجام دهم. ولی همیشه در این مورد که «من نمی‌توانم» حق با ما نیست. گاهی راهی وجود دارد که ما موفق به دیدن آن نشده‌ایم چون از کار دست کشیده‌ایم و تسلیم شده‌ایم.

جو سیمپسون هم مثل سگ‌های سلیگمن هیچ دلیل خاصی برای جنگیدن نداشت؛ ولی این کار را انجام داد. چرا؟ در خطرناک‌ترین و بدترین شرایط ممکن جو عجیب‌ترین کار ممکن را انجام داد: او آن شرایط را به یک بازی تبدیل کرد. اول هدف را مشخص کرد: آیا می‌توانم در عرض بیست دقیقه به آن تودۀ برفی برسم؟ اگر به هدف می‌رسید به وجد می‌آمد؛ اگر نمی‌رسید ناامید می‌شد ولی درعین‌حال مصمم‌تر هم می‌شد. «حس هیجانی در ستون فقراتم پیچیده بود. من باید آن کار را انجام می‌دادم. بازی مرا در خود کشیده بود و من دیگر نمی‌توانستم از آن خارج شوم.»

این مسئله با تحقیقی که درمورد خوش‌بینی انجام شده بود همخوانی دارد. افراد خوش‌بین برای خودشان داستان‌هایی را تعریف می‌کردند که ممکن بود حقیقت نداشته باشد، ولی به آنها کمک می‌کرد به مسیر خود ادامه دهند و حتی گاهی اجازه می‌داد غیرممکن را هم ممکن کنند. روان‌‌شناسی به نام شلی تایلر می‌گوید: «ذهنی که سالم باشد به خود دروغ‌های خوشایندی می‌گوید.» افراد بدبین دقیق‌تر و واقع‌بین‌تر هستند و درنهایت دچار افسردگی می‌شوند. حقیقت ممکن است دردناک باشد.

ویکتور فرانکل متوجه شده بود افرادی که علی‌رغم شرایط بدشان در بدترین جای دنیا هم دوام می‌آوردند همان‌هایی بودند که در زندگی خود هدف و دلیلی داشتند: کسی که اهمیت مسئولیت را بفهمد به‌خاطر انسانی که با عشق در انتظار اوست و یا حتی به‌خاطر یک کار ناتمام شرایط را تحمل می‌کند و هرگز زندگی خود را هدر نمی‌دهد. او «چرایی» زندگی خود را می‌داند و توانایی تحمل تقریباً هر «چگونه»ای را دارد.

وقتی وارد کاری می‌شوید با نگاهی بلندمدت به افرادی که با آنها کار می‌کنید نگاه کنید-چون احتمالاً شما قرار است شبیه آنها شوید نه آنها شبیه شما. شما نمی‌توانید آنها را تغییر دهید. اگر این افراد با شما سنخیتی ندارند آن کار جواب نخواهد داد.

من دوست شما هستم. اگر خواستید به من ایمیل بزنید و حالم را بپرسید راحت باشید. می‌توانید مرا با آدرس ebarker@ucla.edu پیدا کنید. با آرزوی موفقیت‌های روزافزون برای شما.

دانشمندان علم عصب‌شناسی، وقتی شما نگران چیزی باشید و سلول‌های خاکستری مغزتان از اینکه آن را فراموش کنند در هراس باشند بخش‌های مختلفی از مغزتان به نام «چرخۀ تکرار» درگیر این موضوع می‌شوند و باعث می‌شوند شما مدام احساس نگرانی داشته باشید. نوشتن آنچه در فکر شما می‌گذرد و تنظیم یک برنامه برای روز بعد باعث می‌شود این قسمت از کار بیفتد.

کال نیوپورت یک «آیین برای تعطیلی» را پیشنهاد می‌کند که در آن شما برای بستن کار آن روز خود و آماده‌شدن برای روز بعد وقت می‌گذارید. تحقیقات نشان می‌دهند نوشتن آن چیزهایی که فردا باید انجامشان دهید باعث می‌شود مغز شما آرام شود و به آرامش شما کمک می‌کند. طبق توضیحات دانیل لویتین، یکی از

شکست و اشتباه است ولی افراد دلشان می‌خواهد جلوی رئیس خود فرد موفقی به‌نظر بیایند؛ و این یعنی انجام کارهایی که مطمئن‌تر هستند، خلاقیت کمتری نیاز دارند و خطای آنها هم کمتر

ژورنال روان‌‌شناسی سلامت شغلی نشان داد وقتی کارتان زیاد است هرچقدر بیشتر بدانید که دقیقاً چه انتظاراتی از شما دارند میزان فشار و تنش وارد بر شما کمتر می‌شود؛ گرفتن تصمیمات درست برایتان ساده‌تر شده و کمتر احساس نگرانی می‌

‌خاطر داشته باشید که شما نمی‌توانید در دو چیز که به یک منبع مربوط هستند بهترین باشید؛ یعنی به منبع زمان. همچنین دلتان نمی‌خواهد هیچ‌یک از قسمت‌هایی که گفته شد را با روش‌های ترتیب‌گذاری و استراتژی فروریختگی از دور خارج کنید. شما می‌خواهید بین آن چهار قسمت تعادلی ایجاد کنید که برای شما کارساز باشد. مشخص کنید در طول هفته برای هر کدام از آنها چقدر می‌خواهید زمان اختصاص دهید. می‌توانید بعداً آن را تغییر دهید، ولی الان به یک پاسخ نیاز دارید. همین‌الان آن را بنویسید. من منتظر می‌مانم. (نویسنده به‌آرامی با خودش نجوا می‌کند.) وقتی برای یک قسمت زمانی مشخص می‌کنید به نواحی خطرآفرین قسمت دیگر هم توجه کن

شما نمی‌توانید زمان خود را بسنجید اگر ندانید آن را کجا سپری کرده‌اید. اندی گرُو مدیر سابق اینتل می‌گفت: «برای فهمیدن استراتژی یک شرکت به کاری که انجام می‌دهند نگاه کنید نه به کارهایی که می‌گویند قرار است انجام دهند.» هر لحظه یادداشت کنید که زمان خود را کجا صرف کرده‌اید؛ به حافظۀ خود که احتمال اشتباه در آن وجود دارد اتکا نکنید. این کار را به مدت یک هفته انجام دهید. کارهایی که انجام می‌دهید شما را به کجا می‌برند؟ آیا همان جایی است که د

«ازدست‌دادن عملکرد پیشانی فقط زمانی رخ می‌دهد که ما احساس کنیم کنترلی روی اوضاع نداریم. این خودِ قشر پیشانی است که تعیین می‌کند اوضاع در کنترل ماست یا نه. حتی اگر به خیال خودمان فکر کنیم کنترل اوضاع در دستان ماست عملکردهای شناختی‌مان کار خود را می‌کنند.»

بگیرند و چگونگی غلبه بر آنها فکر می‌کنیم احساس می‌کنیم کنترل همه‌چیز را در دست داریم؛ این راز واقعی دستیابی به چیزهایی‌ست که می‌خواهیم.

تقریباً همیشه به‌اندازۀ کافی خوب است.» بسیارخوب، پس شما باید درمورد چهار قسمت مهم زندگی خود فکر کنید و در هر کدام به میزانِ «به‌اندازۀ کافی خوب» دست پیدا کنید. شما می‌خواهید یک انتخاب‌کننده باشید نه یک برچیننده؛ می‌خواهید «دنیا را فتح کنید»؛ ولی درعین‌حال هم دلتان می‌خواهد ساعت ۶ از سر کار به خانه برسید و آخر هفته‌ها هم کار نکنید. به‌نظر غیرممکن می‌آید. خوب آیا کسی را که با موفقیت این کار غیرممکن را انجام داده بود می‌شناسید؟ می‌دانید چه‌کسی واقعاً دنیا را

العاتی که انجام می‌داد از بچه‌ها پرسید: «اگر به شما می‌گفتند یک آرزو کنید و شما فقط یک آرزو داشتید که می‌توانست نحوۀ تأثیر کار پدر و مادرتان در زندگی شما را تغییر دهد آن آرزو چه بود؟» می‌خواهید بدانید بیشترین پاسخی که به‌دست آمد چه بود؟ آنها آرزو داشتند پدر و مادرشان «کمتر استرس داشته باشند و کمتر احساس خستگی کنند».