بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

آیا شما معمولاً فرد بااعتمادبه‌نفسی هستید؟ پس از آن لذت ببرید ولی درعین‌حال مواظب خیالات واهی باشید و همچنان با دیگران همفکری کنید. برای اینکه تواضع را در خود حفظ کنید به‌دنبال موقعیت‌هایی بگردید که شما را به چالش بکشند. سعی کنید به‌جای فکر‌کردن به اینکه خودتان همه‌چیز را می‌دانید ذهنتان را باز نگه دارید. آدم خوبی باشید. کاری نکنید که فقط در ذهن خودتان به یک امپراتور تبدیل شوید.

ایمان‌داشتن به خودتان خیلی خوب است ولی بخشیدن خودتان بسیار بهتر است خود-دلسوزی از عزت‌نفس بسیار مهم‌تر است. نیازی نیست که ما خودمان را بزرگ‌تر از چیزی که هستیم ببینیم؛ و بهتر است اصلاً این کار را هم نکنیم. شما دلتان نمی‌خواهد درگیر مسئله‌ای مثل عدم ‌پذیرش شده و یه یک آدم عوضی تبدیل شوید. شما می‌خواهید همیشه به یادگیری ادامه دهید بدون اینکه نسبت به خودتان حس بدی داشته باشید. شما باید از عزت‌نفسی که مشروط است به داشتن توهمات غیرواقعی یا اثبات خودتان به‌طور مداوم اجتناب کنید و به فردی خود-دلسوز تبدیل شوید؛ با این کار تمام مزایای اعتمادبه‌نفس را خواهید داشت بدون اینکه نگران جنبه‌های منفی آن باشید.

امپراتور ایالات ‌متحده و محافظ مکزیک. (خیر، هیچ علامت نقل‌قولی در اطراف این عنوان نوشته نشده بود.) یادبود او همچنان پابرجاست. رابرت لوئی استیونسِن و مارک تواین نام او را در آثار خود جاودانه کردند. اوراق قرضۀ نورتون درحال‌حاضر جزو وسایل باارزش کلکسیونرها هستند. در سال ۱۹۸۰ بزرگداشتی برای صدمین سالگرد مرگ او برگزار شد. می‌توان گفت که او امپراتور موفقی بود؛ تعدادی از فرمان‌هایی که نورتون داده بود به واقعیت پیوستند-هرچند که کارهای او هیچ دخالتی در این امر نداشتند. حمایت او از زنان و اقلیت‌های مذهبی در جاهای بسیاری عیناً انجام شد. او پیش از تشکیل سازمان ملل خواهان یک اتحادیه برای ملت‌های مختلف بود. تقاضای نورتون برای ساخت پلی که اوکلند را به سانفرانسیسکو وصل کند به حقیقت پیوست و اخیراً هم افرادی در تلاش هستند که نام پل بِی را به افتخار او تغییر دهند. مارک تواین درمورد نورتون نوشت: «او خلاء زندگی خود را با توهم سلطنت پر کرده بود.»

شکست‌ها و ناکامی‌های خود را بشناسید بدون اینکه آنها را انکار کنید و یا فکر کنید دنیا به آخر رسیده است. نه آنها را توجیه کنید و نه خیلی بزرگشان کنید. سپس برای آنها گامی بردارید. مطالعات نشان می‌دهند وقت‌گذاشتن برای نوشتن افکار خوب نسبت به خودتان-اینکه انسان جایزالخطایی هستید و می‌توانید بدون اینکه مشکلات را به فجایع احساسی تبدیل کنید آنها را حل کنید-باعث می‌شود حس بهتری به خودتان داشته باشید و خود-دلسوزی را در شما افزایش می‌دهد. مدیتیشن و مراقبه هم می‌تواند به شما کمک کند؛ می‌توانید برای گرفتن نتایج بهتر آنها را هم به ترکیبات خود اضافه کنید. آیا این کار باعث می‌شود زندگی شما یک‌شبه متحول شود؟ البته که نه. ولی برخلاف طیفِ داشتن اعتماد‌به‌نفس/نداشتن اعتمادبه‌نفس-که همیشه با اثرات زیان‌آوری همراه است-با گذشت زمان امکان پیشرفت وجود دارد.

شکست‌ها و ناکامی‌های خود را بشناسید بدون اینکه آنها را انکار کنید و یا فکر کنید دنیا به آخر رسیده است. نه آنها را توجیه کنید و نه خیلی بزرگشان کنید. سپس برای آنها گامی بردارید. مطالعات نشان می‌دهند وقت‌گذاشتن برای نوشتن افکار خوب نسبت به خودتان-اینکه انسان جایزالخطایی هستید و می‌توانید بدون اینکه مشکلات را به فجایع احساسی تبدیل کنید آنها را حل کنید-باعث می‌شود حس بهتری به خودتان داشته باشید و خود-دلسوزی را در شما افزایش می‌دهد. مدیتیشن و مراقبه هم می‌تواند به شما کمک کند؛ می‌توانید برای گرفتن نتایج بهتر آنها را هم به ترکیبات خود اضافه کنید. آیا این کار باعث می‌شود زندگی شما یک‌شبه متحول شود؟ البته که نه. ولی برخلاف طیفِ داشتن اعتماد‌به‌نفس/نداشتن اعتمادبه‌نفس-که همیشه با اثرات زیان‌آوری همراه است-با گذشت زمان امکان پیشرفت وجود دارد.

شکست‌ها و ناکامی‌های خود را بشناسید بدون اینکه آنها را انکار کنید و یا فکر کنید دنیا به آخر رسیده است. نه آنها را توجیه کنید و نه خیلی بزرگشان کنید. سپس برای آنها گامی بردارید. مطالعات نشان می‌دهند وقت‌گذاشتن برای نوشتن افکار خوب نسبت به خودتان-اینکه انسان جایزالخطایی هستید و می‌توانید بدون اینکه مشکلات را به فجایع احساسی تبدیل کنید آنها را حل کنید-باعث می‌شود حس بهتری به خودتان داشته باشید و خود-دلسوزی را در شما افزایش می‌دهد. مدیتیشن و مراقبه هم می‌تواند به شما کمک کند؛ می‌توانید برای گرفتن نتایج بهتر آنها را هم به ترکیبات خود اضافه کنید. آیا این کار باعث می‌شود زندگی شما یک‌شبه متحول شود؟ البته که نه. ولی برخلاف طیفِ داشتن اعتماد‌به‌نفس/نداشتن اعتمادبه‌نفس-که همیشه با اثرات زیان‌آوری همراه است-با گذشت زمان امکان پیشرفت وجود دارد.

تحقیقات چیزی را نشان می‌دهند که احتمالاً امری کاملاً بدیهی است: ما دلمان می‌خواهد چیزهای خوبی درمورد خودمان بشنویم، و البته دلمان می‌خواهد آنچه را که می‌شنویم حقیقت هم داشته باشد. علت اینکه بالابردن عزت‌نفس تا این حد کار سختی است این است که متأسفانه ما همیشه نمی‌توانیم هر دوی این موارد را باهم داشته باشیم؛ ولی با خود-دلسوزی می‌توانیم.

چیزی که موجب تبدیل شما به فردی بی‌تفاوت می‌شود عدم وجود خود-دلسوزی است. وقتی شما اعتمادبه‌نفس داشته باشید بازخوردهایی را که با حقیقت درونی‌تان همخوانی ندارد نادیده می‌گیرید، درست است؟ پس دیگر نیازی به تغییر نمی‌بینید؛ وقتی هم اعتمادبه‌نفس نداشته باشید متوجه مشکلات می‌شوید ولی ممکن است احساس کنید در حدی نیستید که بتوانید بر آنها غلبه کنید. خود-دلسوز‌بودن باعث می‌شود هم مسائل را ببینید و هم در جهت حل آنها گامی بردارید. تحقیقات نشان می‌دهند این شیوۀ بخشش به شما اجازه می‌دهد درعین‌حال که مسئولیت مشکلات را بیشتر به عهده می‌گیرید، به‌خاطر آنها کمتر هم احساس ناراحتی کنید. مطالعات نشان می‌دهند ازآنجایی‌‌که افراد دارای خود-دلسوزی خودشان را اذیت نمی‌کنند از شکست هم هراسی ندارند و همین مسئله باعث می‌شود کمتر کار خود را به تعویق بیندازید و ثبات قدم بیشتری داشته باشند.

عزت‌نفس همیشه یا خیالی است یا مشروط؛ و هیچ‌کدام از این دو مورد نتایج خوبی به‌دنبال نخواهند داشت. برای اینکه همیشه احساس کنید شما فرد فوق‌العاده‌ای هستید یا باید خودتان را از واقعیت‌ها کاملاً جدا کنید یا بی‌وقفه تلاش کنید ارزش خود را به اثبات برسانید. صرف‌نظر از خستگی و پریشانی حاصل از تلاش بی‌وقفه برای اثبات خودتان، گاهی از عهدۀ این کار برنمی‌آیید و همین موضوع باعث می‌شود شکافی عمیق در عزت‌نفس خود احساس کنید. خود-دلسوزی این امکان را به شما می‌دهد که واقعیات را ببینید و بپذیرید که انسان کاملی نیستید. همان‌طور که یکی از روان‌‌شناسان نامی به نام آلبرت اِلیس می‌گفت: «عزت‌نفس یکی از بزرگ‌ترین بیماری‌های شناخته‌شده در زنان و مردان است، چون وابسته به شرایطی است که در آن قرار دارند.» افرادی که خود-دلسوزی دارند احساس نیاز به اثبات بی‌وقفۀ خودشان ندارند و طبق تحقیقات، احتمال اینکه این افراد احساس کنند «بازنده» هستند بسیار کمتر است.

یکی از کارهایی که اعتماد‌به‌نفس قطعاً انجام می‌داد این بود که در شما احساس شادی بیشتری ایجاد می‌کرد. می‌دانید جالب کجاست؟ خود-دلسوزی هم همین کار را انجام می‌دهد؛ البته بدون تمام جوانب منفی‌ای که اعتماد‌به‌نفس در خود دارد: «تحقیقات نشان می‌دهند خود-دلسوزی شدیداً با سلامت روانی در ارتباط است؛ هم عواملی مثل شادی، خوش‌بینی، ابتکار شخصی و ارتباط‌سازی را افزایش می‌دهد و هم استرس، افسردگی، کمال‌گرایی عصبی و نشخوار ذهنی را کاهش می‌دهد.»

برخلاف اعتماد‌به‌نفس، خود-دلسوزی موجب توهمات واهی نمی‌شود. درواقع بر اساس یکی از مطالعات انجام‌شده تحت‌ عنوان «خود-دلسوزی و واکنش‌ نسبت به اتفاقات ناخوشایندی که خودتان عامل آن بوده‌اید: لزومِ داشتن رفتار مهربانانه با خود» افرادی که این ویژگی در آنها بیشتر بوده قابلیت درک بالاتری داشته‌اند. آنها به خودشان و دنیایی که در آن بودند با سخت‌گیری بیشتری نگاه می‌کردند ولی وقتی شکست می‌خوردند خودشان را بی‌رحمانه قضاوت نمی‌کردند؛ درحالی‌‌که تمرکز روی عزت‌نفس معمولاً باعث می‌شد احساس کنند لازم است خودشان را گول بزنند و یا برای اینکه همچنان نسبت به خودشان حس خوبی داشته باشند به هر بازخورد منفی-و درعین‌حال مفید-بی‌اعتنایی کنند.این افراد به‌جای دیدن دنیای واقعی سعی می‌کردند خودشان را بیشتر از آنچه که هستند نشان دهند. این مسئله موجب ایجاد خودبرتربینی و خودشیفتگی در افراد می‌شود. اگر دقت کنید تناسبی قوی بین عزت‌نفس و خودشیفتگی وجود دارد درحالی‌‌که هیچ تناسبی بین خود-دلسوزی و خودشیفتگی وجود ندارد.

بسیاری از تحقیقات نشان می‌دهند علت اصلی اینکه بحث بر سر اعتمادبه‌نفس تا این حد ناراحت‌کننده است احتمالاً نگاه‌کردن به آن از منظر عزت‌نفس است. ولی جایگزین مناسب برای اعتمادبه‌نفس چیست؟ یکی از اساتید دانشگاه تگزاس به نام کریستین نِف می‌گوید جایگزین آن «خود-دلسوزی» است. دلسوزی برای خودتان در زمان شکست به این معناست که نه لازم است برای موفق‌شدن به فردی متوهم تبدیل شوید و نه مجبورید برای اینکه پیشرفت کنید احساس بی‌کفایتی داشته باشید. شما دیگر نه از خودتان انتظارات احمقانه خواهید داشت و نه در صورت برآورده‌نکردن آنها خودتان را اذیت می‌کنید؛ دیگر درمورد اینکه چقدر فرد فوق‌العاده‌ای هستید به خودتان دروغ نمی‌گویید و در عوض روی این تمرکز می‌کنید که در صورت نداشتن عملکرد خوب، خودتان را ببخشید. تحقیقات نشان می‌دهند بالابودن خود-دلسوزی تمام مزایای عزت‌نفس را در خود دارد-البته بدون جنبه‌های منفی آن.

اعتمادبه‌نفس کاذب در شما حس خوبی ایجاد می‌کند، باعث می‌شود ثبات قدم بیشتری در کارتان داشته باشید و دیگران را هم تحت ‌تأثیر قرار دهید-ولی درعین‌حال هم می‌تواند شما را به شارلاتانی متکبر تبدیل کند که مردم را از خود می‌راند، پیشرفتی نمی‌کند و احتمالاً همه‌چیز را هم به‌خاطر عدم پذیرش از دست می‌دهد. اعتمادبه‌نفس کمتر به شما ابزار و محرکی برای تبدیل‌شدن به یک متخصص می‌دهد و باعث می‌شود دیگران شما را دوست داشته باشند... ولی حس خیلی خوبی به شما نمی‌دهد و ممکن است باعث شود دیگران شایستگی و کفایت شما را در حدی که واقعاً هست نبینند.

اگر شما می‌خواهید کسی را به‌عنوان مدیر انتخاب کنید که از لحاظ شخصیتی «بد» است ولی عملکرد خوبی دارد سراغ افراد خودشیفته نروید-یک معتاد به مواد مخدر را انتخاب کنید. دیوید جی. لیندن، استاد عصب‌شناسی دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز، می‌گوید طبیعت افراد معتاد می‌تواند به آنها کمک کند تا در صورت لزوم با وسواس زیاد کار کنند: خاصیت ریسک‌پذیری، دنبال تجربیات جدید بودن و ویژگی‌های وسواس شخصیتی که معمولاً در افراد معتاد دیده می‌شوند می‌توانند برای کارایی بیشتر آنها در محل کار بسیار کارآمد باشند.

تحقیقات انجام‌شده از نیروی دریایی ایالات‌ متحده نشان می‌دهد رهبران لایق افرادی دموکراتیک هستند و مهارت بسیار بالایی در گوش‌کردن دارند. کارکنان فقط در لحظه‌های بحرانی بود که دلشان می‌خواست یک رهبر بدون مشورت با آنها تصمیم‌گیری کند (درست مثل دزدان دریایی).

رئیس‌هایی که ضعف‌های خود را به زبان می‌آورند و خودشان را پایین‌تر از چیزی که هستند می‌دانند محبوبیت بیشتری دارند. فرانک فلین از دانشگاه استنفورد به این نتیجه رسید افرادی که احساس گناه می‌کنند از نظر هم‌ردیفان خود رهبران بهتری شناخته می‌شوند.

«من دشمنان خود را با تبدیل آنها به دوستانم از بین می‌برم.»

«درمورد رابطه با مردم اگر می‌خواهید کسی را با هدف خود هم‌مسیر کنید اول باید او را متقاعد کنید دوست صمیمی و بی‌ریایی برای او هستید.»

تحقیقات نشان می‌دهند کارآفرینان بد‌بین موفق‌تر هستند، قماربازان خوش‌بین پول بیشتری از دست می‌دهند و بهترین وکیل‌ها افراد بدبینی هستند. ما برای ادامۀ مسیر و متقاعدکردن دیگران برای ملحق‌شدن به خودمان به خوش‌بینی و اعتمادبه‌نفس نیاز داریم؛ ولی منفی‌بودن و بدبینی به ما کمک می‌کنند مشکلات را ببینیم و در جهت بهبود آنها تلاش کنیم. بله، حس اولی بهتر از دومی‌ست ولی ما به هر دوی آنها نیاز داریم.

تحقیقات روان‌‌شناسی نشان می‌دهند احساسات منفی در شما انگیزه‌ای برای یادگیری ایجاد می‌‌کنند. اگر شما در امتحانی نمرۀ الف بگیرید فقط لبخندی می‌زنید و ساده از کنار آن عبور می‌کنید؛ ولی اگر نمرۀ پایینی بگیرید می‌خواهید بفهمید کجای کارتان اشتباه بوده. یکی دیگر از مطالعات تحت ‌عنوان «به من بگو اشتباهم کجا بوده» نشان داد که وقتی افراد در مسیر تخصص‌یافتن در یک زمینه هستند یک تحول رخ می‌دهد. افراد تازه‌کار به‌دنبال بازخورد مثبت هستند و البته به آن نیاز هم دارند چون به آنها کمک می‌کند روی چیزی کار کنند که خیلی در آن حرفه‌ای نیستند ؛ ولی در اینجا یک مسئلۀ مهم وجود دارد؛ وقتی کسی در زمینه‌ای تخصص می‌یابد عمداً به‌دنبال بازخورهای منفی می‌گردد تا بداند چگونه زیرکانه‌تر با خطای کمتر به پیشرفت خود ادامه دهد.