بریده‌هایی از کتاب آدُلف

دور که هستیم با آرامش تصمیم به پاره کردن این رشته‌های الفت می گیریم؛ خیال می کنیم بی صبرانه منتظر لحظه جدایی هستیم. اما وقتی زمان آن فرامی رسد، سراپا وحشت می شویم؛ و عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.

حرف‌های گزنده شما پیرامونم انعکاس دارند: شب‌ها آن‌ها را می شنوم؛ دنبالم می کنند، عذابم می دهند، کارهایی را که برایم می کنید پلاسیده می کنند

و عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.

آیا دلیلش این بود که امید همواره با تردید آمیخته است و وقتی زندگیمان را ترک می کند تازه روزگارمان جدی اما مثبت تر می گردد؟ یاشاید زندگی زمانی حقیقی می شود که تمامی رویاهایمان رنگ می بازند، همان گونه که با کوچِ ابرها قله کوه در افق بهتر به چشم می آید؟

دوست داشتن زمانی که دیگر دوستتان ندارند بدبختی بزرگی است

می دانید که هم مردم گریزم هم درعین حال از تنهایی رنج می برم.

آدمی هرگز نه کاملاً صادق است و نه کاملاً دروغگو.

لازمه عادت کردن به نوع بشر، و تمام ظاهرسازی اش، خویشتن پرستی اش، و منافع شخصی اش، زمان است.

باور داشتم که هیچ هدفی به تلاشش نمی‌ارزد.

انسان‌ها از بی تفاوتی رنجیده خاطر می شوند؛ آن را بدخواهی یا تفرعن می پندارند، سخت باور می کنند که معاشرت با آن‌ها کسالت بار است.

شرایط اهمیت زیادی ندارند، خصلت فرد مهم است؛ انسان بیهوده با اشیاء و افراد قطع رابطه می کند؛ اما با خودش نمی‌تواند قطع رابطه کند. موقعیت را تغییر می دهیم اما در هر موقعیت دیگر، عذابی را که امید داشتیم از آن رها شویم، با خود حمل می کنیم؛ و از آن جا که با تغییر مکان نمی‌توان خود را اصلاح کرد، سرانجام متوجه می شویم که فقط توانسته‌ایم به پشیمانی هایمان و به رنج هایمان اضافه کنیم.

شورانگیزترین احساسات هم نمی‌تواند با روالِ معمولِ دنیا مقابله کند.

انسان هر گاه رازی در قلب نهفته داشته باشد که مجبور به کتمان دائم آن است، به فساد کشانده می شود.

ما انسان‌ها موجودات بی ثباتی هستیم؛ احساساتی را که تظاهر به آن می کنیم دست آخر به راستی احساس می کنیم.

حرف‌هایی هست که مدت‌ها به زبان نمی‌آوریم، اما چون به زبان آمد، دیگر مکرر در مکرر آن‌ها را تکرار می کنیم.

علت فساد، لذت نیست، طییعت نیست، هیجانات نیست؛ علت، حسابگری‌هایی است که جامعه به ما یاد می دهد، و باورهایی است که از تجربه حاصل می شوند.

عشق به گونه‌ای شگفت انگیز کمبود خاطرات طولانی را جبران می کند. هرگونه احساس دیگری نیاز به خاطرات گذشته دارد: اما عشق با سحر و جادو گذشته‌ای به وجود می آورد که ما را احاطه می کند. به عبارت دیگر کاری می کند احساس کنیم با فردی که همین اندکی پیش برایمان پاک بیگانه بود، سال‌ها زیسته ایم.

در انسان وحدت یکپارچه یافت نمی‌شود، آدمی هرگز نه کاملاً صادق است و نه کاملاً دروغگو.

معمولاً برای آرامش وجدان، همیشه ناتوانی‌ها و ضعف هایمان را به حسابگری و ترفند شخصی تعبیر می کنیم. این کار موجب می شود آن بخش از طینت ما که به اصطلاح ناظر نیمی دیگر از شخصیتمان است ارضا شود.

با غروری از سر بی تجرگی که چون چیزی را آزمایش نکرده است، موفقیت را مسلم می پندارد.