بریده‌هایی از کتاب آدُلف

دوست داشتن زمانی که دیگر دوستتان ندارند بدبختی بزرگی است؛ اما از آن بدتر این است که وقتی شما دیگر احساس عشقی نمی‌کنید با عشقی شورانگیز دوستتان داشته باشند.

و شاید روزی دلزده از قلب‌های خشک آن ها، دلتان برای قلبی تنگ شود که به خاطر شما می تپید، که برای دفاع از شما حاضر بود با هزار خطر بجنگد، و شما حتی حاضر نبودید با نگاهی به آن پاداش دهید.»

روابط عاطفی درازمدت از عمق خاصی برخوردارند! بی آن که بدانیم پاره مهمی از زندگیمان می شوند! دور که هستیم با آرامش تصمیم به پاره کردن این رشته‌های الفت می گیریم؛ خیال می کنیم بی صبرانه منتظر لحظه جدایی هستیم. اما وقتی زمان آن فرامی رسد، سراپا وحشت می شویم؛ و عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.

با خویشتنداری کوچک ترین علائم نارضایتی را در سینه پنهان می داشتم و از تمام توان روحی‌ام استفاده می کردم تا با تظاهر به شادی تصنعی اندوه عمیقم را بپوشانم. این تلاش اثری غیرمنتظره روی من داشت. ما انسان‌ها موجودات بی ثباتی هستیم؛ احساساتی را که تظاهر به آن می کنیم دست آخر به راستی احساس می کنیم.

به محض این که رازی میان دو عاشق به وجود آید، به محض این که یکی فکرش را از دیگری پنهان کند، جذابیت عشق از میان می رود و سعادت ویران می شود. خشم، بی انصافی، حتی شیطنت، قابل گذشتند؛ اما پنهان کاری عنصری بیگانه وارد عشق می کند که ماهیت آن را تغییر می دهد و پلاسیده اش می کند.

علت فساد، لذت نیست، طییعت نیست، هیجانات نیست؛ علت، حسابگری‌هایی است که جامعه به ما یاد می دهد، و باورهایی است که از تجربه حاصل می شوند.

می توانستیم سکوت کنیم، اما نمی‌توانستیم آنچه را گفته شده بود فراموش کنیم.

اما عشق با سحر و جادو گذشته‌ای به وجود می آورد که ما را احاطه می کند. به عبارت دیگر کاری می کند احساس کنیم با فردی که همین اندکی پیش برایمان پاک بیگانه بود، سال‌ها زیسته ایم

واقعیت قدرتمندتر از اوست

من از درد و رنج قلب می گویم، از ناباوری زجرآوری که بی وفایی در روح زن ایجاد می کند، از سرگشتگی ناشی از تبدیل اعتماد به خطا، تعبیر فداکاری به گناه در چشم همان مردی که همه چیزشان را نثار او کردند. من از وحشت زنی می گویم که وقتی می بیند مردی که سوگند خورده حامی او باشد، ترکش می کند؛ از ناباوری‌ای که در پی زودباوری می آید و نخست متوجه آن مرد می شود و سپس تمام عالم را فرامی گیرد. من از آن حرمت فروخورده‌ای می نویسم که تلف شده است.

شرایط اهمیت زیادی ندارند، خصلت فرد مهم است؛ انسان بیهوده با اشیاء و افراد قطع رابطه می کند؛ اما با خودش نمی‌تواند قطع رابطه کند. موقعیت را تغییر می دهیم اما در هر موقعیت دیگر، عذابی را که امید داشتیم از آن رها شویم، با خود حمل می کنیم؛ و از آن جا که با تغییر مکان نمی‌توان خود را اصلاح کرد، سرانجام متوجه می شویم که فقط توانسته‌ایم به پشیمانی هایمان و به رنج هایمان اضافه کنیم.

چقدر هنگامی که بی طرف هستیم، عادل می شویم!

عشق آن چنان با فردی که دوست داریم یکی می شود که حتی در ناکامی، لطف خاصِ خود را دارد. عشق با واقعیت و با سرنوشت وارد ستیز می شود؛ اشتیاق وافر، عاشق را در مورد قدرتش فریب می دهد و در میان درد و رنج به شوروشوق می آورد.

بَدا به حال مردی که در آغاز ماجرای عاشقانه اش باور نداشته باشد که این پیوند، پیوندی ابدی خواهد بود! بَدا به حال مردی که در کنار معشوقه اش بداند و پیش بینی کند که هیچ بعید نیست روزی از او دل بِکنَد! زمانی که زنی به ندای قلب خود گوش می کند، حال و روزی تأثرانگیز و مقدس پیدا می کند. علت فساد، لذت نیست، طییعت نیست، هیجانات نیست؛ علت، حسابگری‌هایی است که جامعه به ما یاد می دهد، و باورهایی است که از تجربه حاصل می شوند. پس از تصاحب النور، او را هزار بار بیش تر دوست داشتم، هزار بار بیش تر برایش احترام قائل بودم. با سربلندی میان همگان گام برمی داشتم و با تفاخر آنان را می نگریستم.

عادت کردم احساساتم را در درونم پنهان کنم، نقشه هایم را به تنهایی بکشم و برای اجرایشان فقط روی خودم حساب کنم.

درنگ کردم، حرف هایم را پس گرفتم، انکار کردم، توضیح دادم. آشتی کردیم؛ اما نخستین ضربه زده شده بود، از نخستین مانع عبور کرده بودیم؛ می توانستیم سکوت کنیم، اما نمی‌توانستیم آنچه را گفته شده بود فراموش کنیم. حرف‌هایی هست که مدت‌ها به زبان نمی‌آوریم، اما چون به زبان آمد، دیگر مکرر در مکرر آن‌ها را تکرار می کنیم.

در آن هنگام فکر نمی‌کردم این رفتارش ناشی از کمرویی باشد، یعنی همان درد درونی که تا پیری نیز دست از سرمان برنمی دارد و عمیق ترین احساسات را در قلبمان خفه می کند، کلاممان را سرد می سازد، و ماهیت منظور ما را تغییر می دهد، و کاری می کند که عواطف و هیجانات خود را با واژگانی گنگ و طنزی بیش و کم تلخ به زبان آوریم، گویی بر اثر همین ناتوانی در ابراز احساسات راستین، و در ازای رنجی که به همین سبب می بریم، داریم انتقام می گیریم.

عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.

در انسان وحدت یکپارچه یافت نمی‌شود، آدمی هرگز نه کاملاً صادق است و نه کاملاً دروغگو.

روابط عاطفی درازمدت از عمق خاصی برخوردارند! بی آن که بدانیم پاره مهمی از زندگیمان می شوند! دور که هستیم با آرامش تصمیم به پاره کردن این رشته‌های الفت می گیریم؛ خیال می کنیم بی صبرانه منتظر لحظه جدایی هستیم. اما وقتی زمان آن فرامی رسد، سراپا وحشت می شویم؛ و عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.