بریده‌هایی از کتاب آدُلف

اندیشه مرگ همواره تأثیر زیادی بر من داشته است. در حین تجربه شدیدترین احساسات فکر مرگ مرا همیشه آرام می کرد

ای کاش دست از این تلاش‌های بی ثمر برداریم؛ از گذر زمان لذت ببریم، از روزهایی که به سرعت روی هم انباشته می شوند؛ بی تفاوت و بی حرکت، روزگار به نیمه رسیده مان را تماشاگر باشیم؛ چه به این زندگی چنگ بیندازیم و چه آن را تکه تکه کنیم، نمی‌توانیم بر مدت آن اضافه کنیم! پس آیا این زندگی ارزش آن را دارد که به خاطرش بجنگیم؟»

گاهی با او به زبان عاشقانه سخن می گفتم؛ اما این احساسات و این زبان به برگ‌های رنگ و رو رفته‌ای می ماندند که ضعیف و بی حال بر شاخه‌های درختی از ریشه کنده شده روییده اند.

باید بدانید به صلاح نیست وضعی را که از آن شرمسارید ادامه دهید. شما بهترین سال‌های عمرتان را بیهوده تلف می کنید، اتلافی که جبران ناپذیر است.

روابط عاطفی درازمدت از عمق خاصی برخوردارند! بی آن که بدانیم پاره مهمی از زندگیمان می شوند! دور که هستیم با آرامش تصمیم به پاره کردن این رشته‌های الفت می گیریم؛ خیال می کنیم بی صبرانه منتظر لحظه جدایی هستیم. اما وقتی زمان آن فرامی رسد، سراپا وحشت می شویم؛ و عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.

دوست داشتن زمانی که دیگر دوستتان ندارند بدبختی بزرگی است؛ اما از آن بدتر این است که وقتی شما دیگر احساس عشقی نمی‌کنید با عشقی شورانگیز دوستتان داشته باشند.

جامعه به هرحال به هراسیدن نیازی ندارد. سایه اش چنان سنگین و نفوذش چنان بی رحمانه و قَدَر است که خیلی زود ما را به قالب بقیه در می آورد. و ما دیگر حیرت نمی‌کنیم، مگر از شگفتی سابقی که داشتیم. در این هیبت جدید احساس راحتی داریم، همان گونه که در پایان نمایشی پرجمعیت سرانجام نفس راحتی می کشیم، حال آن که در بدو ورود به آن جا نفسمان به زحمت در می آمد.

عشق با سحر و جادو گذشته‌ای به وجود می آورد که ما را احاطه می کند

ترجیح می دادم اشعاری را بخوانم که از کوتاهی عمر انسان می سرودند. باور داشتم که هیچ هدفی به تلاشش نمی‌ارزد. عجب این که به مرور زمان و متناسب با بالارفتن سن از این احساس کاسته شد. آیا دلیلش این بود که امید همواره با تردید آمیخته است و وقتی زندگیمان را ترک می کند تازه روزگارمان جدی اما مثبت تر می گردد؟ یاشاید زندگی زمانی حقیقی می شود که تمامی رویاهایمان رنگ می بازند، همان گونه که با کوچِ ابرها قله کوه در افق بهتر به چشم می آید؟

باور داشتم که هیچ هدفی به تلاشش نمی‌ارزد. عجب این که به مرور زمان و متناسب با بالارفتن سن از این احساس کاسته شد. آیا دلیلش این بود که امید همواره با تردید آمیخته است و وقتی زندگیمان را ترک می کند تازه روزگارمان جدی اما مثبت تر می گردد؟ یاشاید زندگی زمانی حقیقی می شود که تمامی رویاهایمان رنگ می بازند، همان گونه که با کوچِ ابرها قله کوه در افق بهتر به چشم می آید؟

«چقدر همه چیز آرام است؛ چقدر طبیعت بردبار و تسلیم است. چرا نباید قلب انسان هم تسلیم را بیاموزد؟

من از سُست اخلاقی که ناتوانی اش را همواره به پای دیگران می گذارد و نمی‌بیند که شر نه در پیرامونش، که در وجود خودش است، متنفرم.

دوست داشتن زمانی که دیگر دوستتان ندارند بدبختی بزرگی است؛ اما از آن بدتر این است که وقتی شما دیگر احساس عشقی نمی‌کنید با عشقی شورانگیز دوستتان داشته باشند.

عشق به گونه‌ای شگفت انگیز کمبود خاطرات طولانی را جبران می کند. هرگونه احساس دیگری نیاز به خاطرات گذشته دارد: اما عشق با سحر و جادو گذشته‌ای به وجود می آورد که ما را احاطه می کند. به عبارت دیگر کاری می کند احساس کنیم با فردی که همین اندکی پیش برایمان پاک بیگانه بود، سال‌ها زیسته ایم. عشق نقطه‌ای فروزان است و بس، با این حال به نظر می آید می تواند کل زمان را تسخیر کند.

عشق آن چنان با فردی که دوست داریم یکی می شود که حتی در ناکامی، لطف خاصِ خود را دارد. عشق با واقعیت و با سرنوشت وارد ستیز می شود؛ اشتیاق وافر، عاشق را در مورد قدرتش فریب می دهد و در میان درد و رنج به شوروشوق می آورد.

عواطف آدمی آشفته و مغشوشند؛ ترکیبی از توده‌ای حس‌های گوناگون که قابل توجیه نیستند: واژه ها، که همواره زمخت و عامیانه اند، می توانند نامی به آن‌ها بدهند اما هرگز نمی‌توانند آن‌ها را توصیف کنند.

چرا نباید قلب انسان هم تسلیم را بیاموزد؟

از میان این زنان عاشق که همه جا می رویند حتی یکی نیست که نگفته باشد اگر ترکش کنند از غصه خواهد مُرد؛ و حتی یکی از آن‌ها پیدا نمی‌شود که زنده نمانده باشد و تسلا پیدا نکرده باشد.

«هواداری بعضی از دوستان چه غریب است. اصرار دارند از منافع شما دفاع می کنند، درحالی که هدفشان تخریب آن هاست. اسم این کارشان را محبت می گذارند. من نفرت را به این محبت ترجیح می دهم.

ای کاش دست از این تلاش‌های بی ثمر برداریم؛ از گذر زمان لذت ببریم، از روزهایی که به سرعت روی هم انباشته می شوند؛ بی تفاوت و بی حرکت، روزگار به نیمه رسیده مان را تماشاگر باشیم؛ چه به این زندگی چنگ بیندازیم و چه آن را تکه تکه کنیم، نمی‌توانیم بر مدت آن اضافه کنیم! پس آیا این زندگی ارزش آن را دارد که به خاطرش بجنگیم؟»