بریده‌هایی از کتاب آدُلف

شرایط اهمیت زیادی ندارند، خصلت فرد مهم است؛ انسان بیهوده با اشیاء و افراد قطع رابطه می کند؛ اما با خودش نمی‌تواند قطع رابطه کند. موقعیت را تغییر می دهیم اما در هر موقعیت دیگر، عذابی را که امید داشتیم از آن رها شویم، با خود حمل می کنیم؛ و از آن جا که با تغییر مکان نمی‌توان خود را اصلاح کرد، سرانجام متوجه می شویم که فقط توانسته‌ایم به پشیمانی هایمان و به رنج هایمان اضافه کنیم.

بَدا به حال مردی که در آغاز ماجرای عاشقانه اش باور نداشته باشد که این پیوند، پیوندی ابدی خواهد بود! بَدا به حال مردی که در کنار معشوقه اش بداند و پیش بینی کند که هیچ بعید نیست روزی از او دل بِکنَد! زمانی که زنی به ندای قلب خود گوش می کند، حال و روزی تأثرانگیز و مقدس پیدا می کند. علت فساد، لذت نیست، طییعت نیست، هیجانات نیست؛ علت، حسابگری‌هایی است که جامعه به ما یاد می دهد، و باورهایی است که از تجربه حاصل می شوند. پس از تصاحب النور، او را هزار بار بیش تر دوست داشتم، هزار بار بیش تر برایش احترام قائل بودم. با سربلندی میان همگان گام برمی داشتم و با تفاخر آنان را می نگریستم.

چقدر هنگامی که بی طرف هستیم، عادل می شویم!

درنگ کردم، حرف هایم را پس گرفتم، انکار کردم، توضیح دادم. آشتی کردیم؛ اما نخستین ضربه زده شده بود، از نخستین مانع عبور کرده بودیم؛ می توانستیم سکوت کنیم، اما نمی‌توانستیم آنچه را گفته شده بود فراموش کنیم. حرف‌هایی هست که مدت‌ها به زبان نمی‌آوریم، اما چون به زبان آمد، دیگر مکرر در مکرر آن‌ها را تکرار می کنیم.

عشق آن چنان با فردی که دوست داریم یکی می شود که حتی در ناکامی، لطف خاصِ خود را دارد. عشق با واقعیت و با سرنوشت وارد ستیز می شود؛ اشتیاق وافر، عاشق را در مورد قدرتش فریب می دهد و در میان درد و رنج به شوروشوق می آورد.

در آن هنگام فکر نمی‌کردم این رفتارش ناشی از کمرویی باشد، یعنی همان درد درونی که تا پیری نیز دست از سرمان برنمی دارد و عمیق ترین احساسات را در قلبمان خفه می کند، کلاممان را سرد می سازد، و ماهیت منظور ما را تغییر می دهد، و کاری می کند که عواطف و هیجانات خود را با واژگانی گنگ و طنزی بیش و کم تلخ به زبان آوریم، گویی بر اثر همین ناتوانی در ابراز احساسات راستین، و در ازای رنجی که به همین سبب می بریم، داریم انتقام می گیریم.

عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.

روابط عاطفی درازمدت از عمق خاصی برخوردارند! بی آن که بدانیم پاره مهمی از زندگیمان می شوند! دور که هستیم با آرامش تصمیم به پاره کردن این رشته‌های الفت می گیریم؛ خیال می کنیم بی صبرانه منتظر لحظه جدایی هستیم. اما وقتی زمان آن فرامی رسد، سراپا وحشت می شویم؛ و عجیب این که قلب پست ما برای ترک کسی که در کنارش دیگر هیچ لذتی نمی‌بریم هم پاره پاره می شود.

عادت کردم احساساتم را در درونم پنهان کنم، نقشه هایم را به تنهایی بکشم و برای اجرایشان فقط روی خودم حساب کنم.

عواطف آدمی آشفته و مغشوشند؛ ترکیبی از توده‌ای حس‌های گوناگون که قابل توجیه نیستند: واژه ها، که همواره زمخت و عامیانه اند، می توانند نامی به آن‌ها بدهند اما هرگز نمی‌توانند آن‌ها را توصیف کنند.