بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آذرگان

وقتی می‌خندی، همه‌چیز تو قلبم سر جاشه.

، تو ملکهٔ من باش

ـ نه. می‌دونی که وقتی می‌خندی همه‌چیز تو قلبم سر جاشه.

عشق اتفاقی نیست که بیفتد. عشق را باید ساخت.

ـ گفتی می‌خوای تنها باشی. ـ می‌خوام با تو تنها باشم.

من قویم عمو آرتاواز. یعنی همیشه خودم انتخاب می‌کنم ضعیف باشم.

، تو ملکهٔ من باش

عشق اتفاقی نیست که بیفتد. عشق را باید ساخت.

خطاب به شما، خسروانوشیروان ایران آذرگان، جشن نیایش آتش است. آتشی که گرمای آن به زندگی‌مان شور و شوق عشق را هدیه می‌دهد. همان آتش مقدس که برای همه‌مان ارزش خاصی دارد... برای همه و بیش از همه برای من... پوریای من! پیش از تو من بودم و آتشی خاموش در سینه‌ام. اما تو این آتش را روشن کردی. آری! تو بودی که آب را با آتش آمیختی. تو ناممکن را برای هر دویمان ممکن کردی! دوستت دارم،‌ ای همیشه جاویدان من! آذرگانت، سالروز تولدت، مبارک! دایانا

دستم را روی سینه‌ام می‌گذارم و آرام نفس می‌کشم. قلبم چقدر تند می‌زند و چقدر هم آرام است!

لحظه‌ای لرزش قلبم را احساس می‌کنم. ـ بخند که وقتی می‌خندی، همه‌چیز تو قلبم سر جاشه. ـ این جمله به راستی یک شعر است. شعری زیبا، کوتاه و دوست‌داشتنی

ـ مگه مرد بودن بده؟ ـ لوسین الان مرد نیست. مردها بی‌احساس نیستن دایانا. لوسین احساسات زنانش رو سرکوب کرده اما تبدیل به مرد نشده. مردها قوی و محکمن، جدی و استوارن اما بی‌احساس نیستن. اما لوسین... هست. ـ چه غم‌انگیز.

ـ ملاک درستی یک کار، سختی یا آسونی نیست. کار درست رو باید انجام داد. حتی اگر تاوان زیادی داشته باشه.

رابطه‌ای تا ابد برقرار می‌مونه که همیشه به نفع هر دو طرف باشه.

از سال‌ها پیش ساسانیان تلاش کردن مقام زن رو بهبود ببخشن. شاپور یکم برای اولین بار در تاریخ، در سنگ‌نوشته‌ای رسمی به نام شهبانوی ایران اشاره کرد. بعد در زمان بهرام دوم، تصویر ملکه در سنگ‌نگاره‌ای کنار پادشاه حک شد. شاپور دوم که در کودکی بر تخت نشست، تا سال‌ها مادرش، ملکهٔ سابق ایران به همراه دربار حکومت می‌کرد. سال‌ها بعد شهبانو دینگ هنگام درگیری پسرانش بر سر پادشاهی به مدت چند ماه در تیسفون با مهر خودش پادشاهی کرد و در نهایت کیقباد دستور داد داستان‌هایی با محوریت پادشاهی زنان در کتاب‌های اسطوره‌ای ما نوشته بشه. داستان‌هایی که باید خونده باشی.

بر مردم گرسنه راحت‌تر میشه پادشاهی کرد.

ابر خاکستری بی‌باران بودن چقدر دلگیر است. درست مثل حال‌وهوای قصر تیسفون بدون پوریا... خاکستری شدن آسمان را به شوق بارش باران می‌توان تحمل کرد و تاریکی قصر و مردمانش را تنها به شوق حضور پوریا...

وقتی می‌خندی همه‌چیز تو قلبم سر جاشه.

عشق اتفاقی نیست که بیفتد. عشق را باید ساخت.

دیبا؟! دارید من رو با یک رعیت مقایسه می‌کنید؟