بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ آذرگان

در کنار این جدیت و غرور... یک لحظه عوض شدی و با مهربانی گفتی هنوز اجازهٔ خروج از قصر رو ندارید؟ ـ لبخند می‌زند. ـ اون لحظه پایان من بود دایانا.

امنیت فقط به این نیست که دشمنی مرزهای ما رو تهدید نکنه. امنیت یعنی جان و مال و آبرو و انسانیت ما هر لحظه در امان باشه؛ در امان از فقر، در امان از ترس، در امان از غم و در امان از ناامیدی. ـ مکث می‌کنم. ـ ما در این سال‌ها جنگیدیم. با هیاطله جنگیدیم، با روم جنگیدیم، با قبایل شمالی جنگیدیم، با جنوبی‌ها جنگیدیم... و چه به دست آوردیم؟ بله. ما اغلب در مرزها امنیت داشتیم اما در قلب کشور چطور؟ مادری نگران نبود؟ پدری ناامید نبود؟ مردی شرمنده نبود؟ زنی غمگین نبود؟ متاسفانه بود. همیشه بود.

قدرت، سیاست، عدالت، حکومت، تاج، تخت، خسروانوشیروان، پوریا... کنار این کلمات حالا کلمات دیگری نیز می‌نشینند: قتل، خون، اعدام، مرگ... پدر می‌گفت پوریا خشن و سنگدل است؟ به راستی هست. پدر می‌گفت قدرت و سیاست کثیف است؟ به راستی هست. پدر می‌گفت من برای این کار ساخته نشده‌ام؟ به راستی نشده‌ام.

آذرگان، جشن نیایش آتش است. آتشی که گرمای آن به زندگی‌مان شور و شوق عشق را هدیه می‌دهد. همان آتش مقدس که برای همه‌مان ارزش خاصی دارد... برای همه و بیش از همه برای من...

آذر پسر اهورامزدا را می‌ستاییم. فرّ مزداداده را می‌ستاییم. سود مزداداده را می‌ستاییم. فر ایرانی مزداداده را می‌ستاییم. فرّ کیانی مزداداده را می‌ستاییم. آذر پسر اهورامزدا را می‌ستاییم. کیخسرو را می‌ستاییم... چه زیباست که نام کیخسرو در کنار آذر آمده است. و چه زیباتر که پوریا نیز پیوندی جدانشدنی با آذرگان دارد.

ـ دایانا تو داری من رو با یک اسب مقایسه می‌کنی؟ در مقابل چهرهٔ حیرت‌زدهٔ پوریا دیگر نمی‌توانم آرام بمانم. شروع به خنده می‌کنم. با تعجب نامم را صدا می‌زند.

مادر بودن حس قدرت و لذت رو با هم به من می‌داد. قدرت، لذت و عشق... بی‌نظیر نیست؟

پس روز مهرگان انار رو روی زمین می‌ندازم تا برام برداری. ـ زمین نه، زیر میز بهتره. ـ فکر نمی‌کنم دیگه زیر میز جا بشی پوریا. آرام می‌خندد. من هم می‌خندم.

شمشیرم را بلند می‌کنم و به راحتی در قلبش فرومی‌کنم. مهاجم پس از مکث کوتاهی روی زمین می‌افتد. شمشیرم را بیرون می‌آورم. خون قرمزی که رویش می‌بینم مرا نمی‌ترساند. از کشتن مهاجم ناراحت یا نگران نه، بسیار خوشحالم. ذره‌ای نیز عذاب‌وجدان ندارم. فکر نمی‌کردم زمانی کشتن آدم‌ها انقدر برایم آسان باشد.

نازآفرین اگر هستی... اگر نگران پسرت هستی... کمکم کن. کمک کن پیداش کنم. بهم بگو کجاست. حس مادرانهٔ تو میگه کجاست؟ قلبم تیر می‌کشد. نفس‌هایم نیز به شماره می‌افتند. اما نه. الان زمانش نیست.

اگر پادشاه اشتباهی کنن تو هم باید ادامه بدی؟ ـ بستگی داره چه اشتباهی باشه. اگر ارزشش رو داشته باشه، چرا که نه؟

ناگهان طبیعتی بر او آشکار می‌شود که زیبایی‌اش بی‌پایان است و این غایت و سرانجام همهٔ کوشش‌ها است و این همان زیبایی خارق‌العاده‌ای است که او به خاطر آن این همه مشقت و سختی را به خود هموار ساخت. این زیبایی جاودانه است، نه به وجود می‌آید و نه فانی می‌شود. نه کوچک‌تر می‌شود و نه بزرگ‌تر می‌گردد، و سرشت آن این‌طور نیست که از یک جهت زیبا باشد و از جهتی دیگر زشت. بلکه از هر جهت و به چشم همگان و در همه‌جا و در همه حال زیباست. زیبایی او مطلق است و بی‌نظیر و جاودانه.

عشق و ترس با هم ممکن میشه؟ ـ به نظر من میشه. لازمه که عاشق کمی از معشوق بترسه. ـ من که کمی از تو می‌ترسم. ولی مگه تو از من می‌ترسی؟ ـ کمی آره. ـ از من می‌ترسی؟! من فقط از عصبانیت تو می‌ترسم. ولی عصبانیت من که ترسناک نیست. ـ من از سکوت تو می‌ترسم. از اینکه یک روز نخندی، با من صحبت نکنی یا اصلا از تیسفون بری. این یک کابوس بزرگه.

سرزمینی که عدالت نداشته باشه هیچ نداره.

به اندازهٔ یک عمر خستم.

ـ مردم باید در سختی‌ها همراه حکومت باشن. ـ همیشه مردم برای دفاع از امنیت کشور جان‌شون رو میدن، برای آبادانی کشور رفاه خانواده‌شون رو قربانی می‌کنن و در آخر با سختی و گرسنگی زندگی می‌کنن. این درسته؟ ـ بر مردم گرسنه راحت‌تر میشه پادشاهی کرد.

آدم‌ها اگر به وقتش برای خواسته‌هاشون نجنگن، خیلی زود به شرایط عادت می‌کنن. انقدر که خواسته‌هاشون رو فراموش می‌کنن.

هرچند ای کاش می‌چرخیدن. یعنی ای کاش همهٔ مشکلات می‌چرخیدن و می‌چرخیدن و بعد... تموم می‌شدن.

پس واقعا عشق ساختنی است. عشق را باید نشان داد، تا ابد باید تحکیمش کرد و به دنبال بهانه‌ای برای اثباتش گشت.

فقط نباید زمان رو از دست بدی. اجازه نده به این وضع عادت کنید. آدم‌ها اگر به وقتش برای خواسته‌هاشون نجنگن، خیلی زود به شرایط عادت می‌کنن. انقدر که خواسته‌هاشون رو فراموش می‌کنن.