بریده‌هایی از کتاب در خانه‌ ما عشق کجا ضیافت داشت؟: مجموعه صد و سی و هفت نامه

تو از رنج‌های من برایِ فراموش کردنت چیزی نمی‌دانی.

واقعیّت این است که همه‌ی ما در اشتباه هستیم. چه در رابطه با آن یک نفری که فکر می‌‌کنیم با همه فرق دارد و چه در رابطه با خودمان که فکر می‌کنیم با همه فرق داریم.

بگذار قضاوتمان کنند. آلوده به ترس نباش. بهتر است که سایه‌ای از خودمان باشیم تا حضوری بی‌ وجود شبیهِ افکارِ دیگران.

آدم ها ظاهر آسوده را بیشتر دوست دارند تا آسودگیِ خاطر را

نازنینم! ما آدم‌ها موجودات عجیبی‌ هستیم. نه درس می‌گیریم، نه فراموش می‌‌کنیم. هر اتفاقی که می‌خواهد بیفتد، دوباره و دوباره عاشق می‌‌شویم و تا آخرِ عمر عاشق خواهیم ماند.

برای آخرین بار می‌‌نویسم آغوشم را ترک نکن هیچکس برای رفتگان دو بار عزاداری نمی‌کند.

در امتدادِ رگ‌هایِ سرخِ تو... “درد” را بزرگ و سیاه کشیده‌ام کنارِ تختخواب تو... ماه را شب به شب “آه” کشیده‌ام.

روزی، در یک بعد از ظهرِ خاکستری و دل گرفته، در یک اتاقِ پر دود با هوایی کثیف، پی‌ می‌بریم که زندگی‌ آرام آرام در دست‌های ما آب می‌‌شود. می‌‌فهمیم که دچارِ بودن شده‌ایم. کشف می‌‌کنیم که نبض روزهایمان بیهوده می‌‌زند. می‌فهمیم آنقدر که روزی صد بار مرده‌ایم و زنده شده‌ایم، بوی کافور گرفته‌ایم. همان شب، زیرِ لحافِ گرم، خودمان را در آغوش می‌‌کشیم. با نوازش‌های ساختگی حواسِ خودمان را پرت می‌‌کنیم. صبحِ روز بعد، در آینه، باری دیگر به خودمان دروغ می‌گوییم. دروغ. دروغ. دروغ. ... به جسد‌هایمان قسم که ما هنوز زنده‌ایم...

برایِ کسی‌ که با امروز سال‌هاست که مرده است هر گونه محاسبه‌ای در بعد زمان مضحک‌ترین اتفاقِ ممکن است.

تا تو در آغوش من گل نکنی‌ این بهار، بهار نمی‌‌شود.

تو هر روز، هر روز برای من تازه بودی.

بیهوده است پی‌خاطرات رفتن به باغی‌ می‌رسی‌ لبریزِ پاییز به نیمکتی با یک جایِ خالی و رهگذری... غروب... و تنهایی‌.

باورم نمی‌شود نباشی... نیایی... نروی... یا اگر می‌روی... دوباره برنگردی باورم نمی‌شود تنگِ غروب... تنگِ هم... کنارِ من... سر در آغوش من... روی پلّه... نشستنی نباشد. میانِ چای خوردن‌ها... پک‌های سیگار... مشت مشت نقل خوردنی نباشد... گپ زدنی‌ نباشد. شانه به شانه تو... شانه به شانه کوچه... شانه به شانه باران... دست در دستِ من... قدم زدنی‌ نباشد. باورم نمی‌شود غروب باشد... اذان مغرب باشد... این خانه باشد... این باغچه... این حوض... این کوچه باورم نمی‌شود من باشم... تو نباشی... و تمام شدنی برای من نباشد... تو نباشی‌ و مرگی برای من نباشد.

تنهایی‌ یعنی‌ تخت خواب‌های خسته یعنی‌ خودت در آغوش خودت با یک بال شکسته

برهوتِ بی‌ کسی‌ یعنی‌ همین جا جایی‌ که من ایستاده‌ام جایی‌ که تو ایستاده‌ای یعنی‌ کشمکشِ بین مرز نبودن و خواهش بودن

برایِ این عشق بهار آرزو می‌‌کنم قلب‌های یخ زده بی‌ شوقِ شقایق چه زود می‌‌میرند.

باردارِ خاطرات که می‌‌شوم، هوسِ آغوش هم به سرم می‌‌زند. احساس می‌‌کنم همه چیز بو می‌‌دهد. آدم‌ها، اتاق‌ها، عکس‌ها، کافه‌ها، کوچه‌های بن‌بست، درخت‌ها. حتی نامه‌ها بوی بد می‌‌دهند. از تهوّع به خود می‌پیچم ولی‌ باز دوست دارم هنوز کنارم می‌‌بودی. در آغوشم می‌‌کشیدی. بوسه‌ بارانم می‌‌کردی. حرف‌های زیبا می‌‌زدی. در یک کوچه‌ی بن‌بست، پشتِ یک درخت، به من نامه می‌‌دادی. پیشنهاد دو فنجان قهوه می‌دادی. دلم می‌خواست همین امروز بر می‌گشتی. بارِ دیگر تو را می‌‌بخشیدم. بار دیگر دوستم داشتی. بار دیگر دوستت داشتم.

ایستاده‌ام در باد جامه تعلق تنگی می‌کند بر اندام عشق باید سلام کرد باید سلامی‌ دوباره کرد دستم را بگیر باید برخاست راه... جاده‌... رفتنی دوباره باید از پای پیکرِ شعر‌های نیمه سوخته برخیز باید رفت باید سلام کرد آی‌ زندگی‌ دوباره! سلام! سلام!

بازگشتی اگر بود برایم گردن بندی بیاور با پنجاه و پنج دانه‌ی مروارید بگذار فکر کنم به خاطرِ من پنجاه و پنج بار دل به دریا زده‌ای.

آشنا‌ها می‌آیند با تو آشنا می‌‌شوند دستت را به دوستی می‌‌فشارند با توخودمانی می شوند آشنا‌ها با دوستان تو آشنا می شوند با نزدیک‌ترین دوستانِ تو خودمانی‌تر آشنا می‌‌شوند نزدیک‌ترین دوستت را به آغوش می‌فشارند آشناها غریبه می شوند دستِ تو را برایِ بار آخر می‌فشارند با نزدیکترین دوستِ تو برای همیشه می‌‌روند.