بریده‌هایی از کتاب در خانه‌ ما عشق کجا ضیافت داشت؟: مجموعه صد و سی و هفت نامه

هیچ فکری در سرم نمی‌‌ماند... نمی‌‌آید که بماند همین روزهاست که کاغذِ سفیدی به اشتراک بگذارم فقط با یک امضا یا چه می‌دانم یک شکلک یکی‌ از این قلب‌هایی‌ که همه برایِ هم می‌فرستند یا دستی‌ که باید تکان بخورد ولی‌ نمی‌خورد همین روزهاست که خودم را یک جایی‌ گم کنم

به جسد‌هایمان قسم که ما هنوز زنده‌ایم...

تو نیستی‌ و من به هوایِ تو سر میزنم به تک‌ تک‌ِ مسافر خانه‌های این شهر احساس می‌کنم همه غریبه‌ها بویی از تو دارند راحت‌ترین راه را تو انتخاب کردی... نبودن... کوتاهترین راه را من... جنون...

تو رفته‌ای و فرقی‌ نمی‌‌کند چرا برایِ کسی‌ که با امروز سال‌هاست که مرده است هر گونه محاسبه‌ای در بعد زمان مضحک‌ترین اتفاقِ ممکن است.

تا تو در آغوش من گل نکنی‌ این بهار، بهار نمی‌‌شود.

من هر روزِ خدا، هر روزِ خدا، حرفِ تازه‌ای برایت داشتم. شاید یادت نباشد، ولی‌ تو هر روز، هر روز برای من تازه بودی. فقطِ خدا می‌‌داند که من دوستت دارم را هر روز با حالِ دیگری می‌گفتم. تو نیستی‌ و نمی‌دانی چطور، با چه حالی‌ دوستت داشتم. جز خدای بالای سرم، همان که تو را از من گرفت، هیچکسِ دیگری نمی‌داند، هنوز تو را چطور، با چه حالی‌ دوست دارم.

بهانه هم اگر می‌گیری بهانه‌ی مرا بگیر من تمامِ خواستن را وجب کرده‌ام هیچ کس به اندازه‌ی کافی‌ عاشق نیست هیچ کس هیچ کس به اندازه‌ی من عاشقِ تو و بهانه‌هایِ تو نیست.

باورم نمی‌شود نباشی... نیایی... نروی... یا اگر می‌روی... دوباره برنگردی باورم نمی‌شود تنگِ غروب... تنگِ هم... کنارِ من... سر در آغوش من... روی پلّه... نشستنی نباشد. میانِ چای خوردن‌ها... پک‌های سیگار... مشت مشت نقل خوردنی نباشد... گپ زدنی‌ نباشد. شانه به شانه تو... شانه به شانه کوچه... شانه به شانه باران... دست در دستِ من... قدم زدنی‌ نباشد. باورم نمی‌شود غروب باشد... اذان مغرب باشد... این خانه باشد... این باغچه... این حوض... این کوچه باورم نمی‌شود من باشم... تو نباشی... و تمام شدنی برای من نباشد... تو نباشی‌ و مرگی برای من نباشد.

آری نازنینم! در سرزمینی که هر طرفش خورشیدی غروب می‌‌کند هیچ فردایی تکرار می‌کنم هیچ فردایی روز موعود نیست.

برایِ این عشق بهار آرزو می‌‌کنم قلب‌های یخ زده بی‌ شوقِ شقایق چه زود می‌‌میرند...

باردارِ خاطرات که می‌‌شوم، هوسِ آغوش هم به سرم می‌‌زند. احساس می‌‌کنم همه چیز بو می‌‌دهد. آدم‌ها، اتاق‌ها، عکس‌ها، کافه‌ها، کوچه‌های بن‌بست، درخت‌ها. حتی نامه‌ها بوی بد می‌‌دهند. از تهوّع به خود می‌پیچم ولی‌ باز دوست دارم هنوز کنارم می‌‌بودی. در آغوشم می‌‌کشیدی. بوسه‌ بارانم می‌‌کردی. حرف‌های زیبا می‌‌زدی. در یک کوچه‌ی بن‌بست، پشتِ یک درخت، به من نامه می‌‌دادی. پیشنهاد دو فنجان قهوه می‌دادی. دلم می‌خواست همین امروز بر می‌گشتی. بارِ دیگر تو را می‌‌بخشیدم. بار دیگر دوستم داشتی. بار دیگر دوستت داشتم.

بازگشتی اگر بود برایم گردن بندی بیاور با پنجاه و پنج دانه‌ی مروارید بگذار فکر کنم به خاطرِ من پنجاه و پنج بار دل به دریا زده‌ای.

امروز کفش‌هایت را دور انداختم ظریف بودند سگک داشتند و درست اندازه‌ی پاهای تو بودند هنوز هم معتقدم زیر سرِ همه‌ی رفتن‌ها کفش‌هایی‌ خفته‌اند که سگک دارند و درست اندازه‌ی پای ما هستند.

نمی‌دانی. هیچکس نمی‌داند کسی‌ که همین دیشب برای تمام عمر تنها شده، جایی‌ برای رفتن ندارد. جایی‌ برای برگشتن، برای ماندن ندارد. کسی‌ که حتی نمی‌داند امروز صبح برای چه بیدار شده. کسی‌ که مخاطبِ خاصِ خودش می‌‌شود. آینه‌‌ها را ورانداز می‌‌کند و بی‌ اختیار می‌‌گوید: سلام دوستِ تنها شده‌ی من. سلام!

قرار شد دلتنگِ هیچکس نباشم، جز خودم من اما دلتنگ بودم و بیقرار کسی‌ از من دور می‌‌شد که بوی خوشِ سرزمین‌های وطنم را در من زنده می‌‌کرد نگفته بودی در پس فاصله‌های سرد، چگونه می‌‌توان بی‌ دلی‌ تنگ زیست؟

آه چگونه خواهد شد زندگی بی‌ رویایِ تو.

جای بوسه‌های تو پشت پلک‌هایم سبکی می‌‌کند

آخر قصه را بردار و با خودت ببر همان یکی‌ بود و یکی‌ نبود همان گنبد کبود را برای من بگذار در فکر شروعی دوباره‌ام من بودم و هنوز کس دیگری نبود.

همیشه گفته‌ام نبودن‌هایی‌ هست که هیچ بودنی جبران‌شان نمی‌‌کند.

نوازشم می‌کند و نمی‌‌داند بانویِ شاعرش از سرِ بی‌ واژ گی‌ست که می‌‌گرید.