بریده‌هایی از کتاب در خانه‌ ما عشق کجا ضیافت داشت؟: مجموعه صد و سی و هفت نامه

درگیر این نباش که دیگران تو را نمی‌فهمند یا تو آنها را واقعیّت این است که بخش بزرگی‌ از زندگی‌ ما را همین نفهمیدن‌ها تشکیل می‌دهد. پذیرفتن همین واقعیّت یعنی‌ فهمیدن بخش بزرگی‌ از زندگی‌...

کسی گفت: امید آخرین چیزیست که می‌میرد. آه محبوبِ همیشه غایبِ من!

... به جسد‌هایمان قسم که ما هنوز زنده‌ایم...

طول کشید تا بفهمم نیازی نیست من هم مثل دیگران باشم. اینکه مهم نباشد اگر من توانایی‌‌هایی‌ مشابه دوستانم ندارم. طول کشید تا بفهمم من هم توانایی‌هایی‌ دارم که دیگران ندارند. طول کشید تا بفهمم اساسا تمامِ این سال‌ها خودم را دست کم گرفته‌ام و چقدر کم خودم را دوست داشته‌ام. یک روز عمیقا به این نتیجه رسیدم که نیازی نیست مثلِ دیگران باشم. یک روز عمیقا درک کردم که خودم را کمتر دوست خواهم داشت اگر غیر از این باشم.

... و باور کن خوشبختی‌ را خواهی‌ یافت اگر بدانی کجای زندگی‌ایستاده ای.

باور کن خوشبختی‌ را خواهی‌ یافت اگر بدانی کجای زندگی‌ایستاده ای.

هیچ کس مجبور به تحمل کردنِ دیگری نیست. همه‌ی ما حقِ انتخاب داریم. حالا اگر به دلایلی انتخابِ ما تحمل کردن باشد، به خاطرِ احترام به خود و تصمیمی که گرفته‌ایم نباید منّتی بر سرِ کسی‌ بگذاریم.

آدم‌ها همیشه به فکرِ ساختنِ خاطره هستند. هر جا می‌‌روند، کنارِ هر کسی‌ باشند، روز باشد یا شب، غمگین باشند یا خوشحال، مرگ باشد یا تولد، عروسی باشد یا عزا، با حرف‌هایشان، با عکس‌هایشان، با خنده‌ها حتی با گریستن‌شان خاطره می‌‌سازند.

لازم است بدانیم که عشق با ما و در درونِ ماست حتی اگر این روز‌ها تنها باشیم و غمگین باشیم خیلی‌ تنها و غمگین

احساس می‌کنم برای درکِ آدم‌ها فقط کافیست به نفس‌هایشان گوش دهم.