بریده‌هایی از کتاب زیارت عاشورا در نگاهی دیگر

زیارت عاشورا به‌جای آن‌که از هند نام ببرد، از او با وصف «آکلةِ الاَْکباد» (یعنی جگرخوار) یاد می‌کند تا زمینه‌های تاریخی عاشورا که در بدر و اُحد باید جست، یادآور گردد.

ما بَقیتُ (تا زنده‌ام)؛ پس تو از آن عزادارانی نیستی که فقط دهه محرّم بیایی و بروی و در دیگر روزهای زندگی، حسین را تنها بگذاری، نه تو همیشه با حسین خواهی بود، تا جان در بدن داری.

در همین آغاز زیارت عاشورا، قبل از توجّه به حادثه عاشورا، با تجلیل از علی علیه‌السلام، به مبارزه با خیانت‌های معاویه در محو نام علی می‌پردازی.

در آغاز زیارت عاشورا نیز «حسین» با کنیه «اباعبداللّه‌» مورد خطاب قرار می‌گیرد تا ادب و احترام سلام بر او، دوچندان باشد.

از آن‌جا که تو از گروه دوستانی نیستی که تنها ادّعای دوستی و پیروی می‌کنند، از خدا می‌خواهی که بتوانی مانند رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و اهل‌بیت آن حضرت زندگی کنی. یعنی بتوانی در تمام حرکات و سکنات زندگی، در همه لحظات عمر، در همه نشیب و فرازهای حیات و در همه انتخاب‌ها و گزینش‌ها، مانند رسول‌اللّه‌ و خاندان بزرگوارش عمل کنی و هماره، پا جای پای پیامبر و علی و فاطمه و حسن و حسین بگذاری و ان‌شاءاللّه‌ به مقام «سَلمانٌ مِنّا اَهلَ‌البَیتِ» (سلمان از ما اهل‌بیت است) برسی. بتوانی از آنان شوی و به آنان شباهت پیدا کنی؛ محمّدی شوی، علوی شوی، فاطمی شوی، حسن‌گونه و حسین‌سیره شوی

قرآن خواندن آسان است؛ امّا قرآن خواندن بر سرِ نی کار حسین علیه‌السلام است. نماز خواندن آسان است؛ امّا نماز خواندن در زیر باران تیر، کار حسین است. دعا خواندن آسان است؛ امّا گفتن «اِلهی رِضاً بِرِضاک لا مَعْبُودَ سِواک» در گودال قتلگاه، کار حسین است.

یعنی هم باید جان و مال و تمام هست و نیست خود را به پای حسین علیه‌السلام بریزیم و هم باید او را از هر نوع زشتی و پلیدی پاک و مبرّا بدانیم.

«هرگاه دو رکعت نماز به‌جای آوری و با سلامی، به امام حسین علیه‌السلام اشاره کنی و در آن هنگام این گفتار (زیارت عاشورا) را بخوانی، همانا دعایی را خوانده‌ای که فرشتگانِ زائر آن حضرت می‌خوانند. (به پاداش این زیارت) خداوند یک میلیون حسنه برایت خواهد نوشت، یک میلیون گناه از تو پاک خواهد کرد و صد میلیون درجه به تو خواهد بخشید. تو همچون کسانی خواهی بود که با حسین بن علی علیه‌السلام شهید شدند؛ با درجات آنان شریک و در زمره شهیدانی که با او به شهادت رسیدند، شناخته می‌شوی. همچنین برای تو پاداش هر نبی و رسول و هرکس دیگری که از روز شهادت حسین علیه‌السلام او را زیارت کرده، نوشته خواهد شد....

همان‌گونه که عشق به محبوب باعث می‌شود که همه نشانه‌ها و یادگارها و هرآنچه رنگ و بویی از او دارد، دوست‌داشتنی شوند، از دیگر سو عشق به محبوب باعث نفرت از هر کسی می‌شود که به مقابله با وی برخاسته است. در این‌جا دوستدار حسین علیه‌السلام از هر کسی که در صف مقابل آن عزیز ایستاده بیزاری می‌جوید و در حقیقت، عشقِ کامل خود را با ابراز نفرت از دشمنانِ معشوق به نمایش می‌گذارد.