بریده‌هایی از کتاب بنی‌اسماعیل، بنی‌اسرائیل و آخرالزمان

سست‌عهدی و ناسپاسی، هر رونده ای را شکار ابلیس و جنود ابلیس می‌سازد.

جناب ابراهیم (ع) در نقطه‌ای از سرزمین فراخ «ایران» عهد کهن، «اور» به دنیا آمد و با طیّ مراتبی به اذن‌الله، واجد مقام و شأن نبوّت، رسالت و سرانجام، امامت شد.

«فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِمات» پس رو به من کردند و فرمودند: «صفوان! به درستی که خداوند متعال به آدم الهام کرد تا نگاهی به جانب عرش انداخت، پس پنج شبح از نور دید که خداوند را تسبیح و تقدیس می‌کردند. آدم گفت: «پروردگارا! اینان کیانند؟»

مردانی در میان آنهاست که شب‌ها نمی‌خوابند، زمزمهٔ آنها در حال عبادت، همچون زمزمهٔ زنبور عسل است. تمام شب را به عبادت مشغولند و روزها سواره به دشمن حمله می‌کنند. راهبان شب و شیران روزند

زنان به خاطر حرص بر دنیا، در تجارت با شوهرانشان مشارکت کنند

در روایتی دیگر، امام معصوم (ع) فرموده است: «حقیقت و مخّ این امر و حدّ اعلای آن و کلید آن و باب اشیاء و رضای خداوند، بعد از معرفت امام، اطاعت اوست. آگاه باش! اگر مردی شب‌ها به عبادت ایستد و روزها روزه بگیرد و تمام مالش را صدقه بدهد و تمام روزگار را حجّ کند و ولایت ولیّ خدا را نشناسد تا موالات او کند و تمام اعمالش به راهنمایی او باشد، نزد خدای تعالی حقّ و ثوابی برای او نیست و او از اهل ایمان نمی‌باشد.»

موافق رؤیت چشم خود، داوری نخواهد کرد و بر وفق گوش‌های خود، تنبیه نخواهد نمود.

هماره، قدر فرزندان آدمی، به قدر آرزوها و آرمان‌هایشان است. آرزوهای حقیر، چون حوضی کوچک، مردمی حقیر و کوچک می‌پرورند.

«به راستی! حدیث آل‌محمّد صعب مستصعب (سخت و بسیار دشوار) است. بدان ایمان نیاورد جز فرشتهٔ مقرّب یا پیامبر مرسل یا بنده‌ای که خداوند دلش را به ایمان آزموده باشد. آنچه از حدیث آل‌محمّد (ص) به شما رسید و دل‌نشین شما گردید و آن را فهمیدید، آن را پذیرا شوید و آنچه را که دل شما نگرفت و آن را نفهمیدید، آن را به خدا و رسولش و به عالم از آل‌محمّد (ص) برگردانید. هلاکت در اینجاست که برای یکی از شما آنچه را تحمّل ندارد و نمی‌تواند بفهمد، بازگویند و او بگوید: به خدا! این نمی‌شود، به خدا این نمی‌شود و انکار همان کفر است.»

«لِکُلِّ أُنَاسٍ دَوْلَةٌ یَرْقُبُونَهَا وَ دَوْلَتُنَا فِی آخِرِ الدَّهْرِ تَظْهَر