بریده‌هایی از کتاب بنی‌اسماعیل، بنی‌اسرائیل و آخرالزمان

مسلمانان به جای آنکه پا جا پای انبیای عظام الهی بگذارند، پا جا پای اشرار «بنی‌اسرائیل» گذاشتند.

پیامبر اکرم (ص) به رخدادهای مشترک و بدون کم و زیاد در میان بنی‌اسرائیل و بنی‌اسماعیل اشاره کرده و فرمودند: «یکُونُ فِی هَذِهِ الْأُمَّةِ کُلُّ مَا کَانَ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ حَذْوَ النَّعْلِ بِالنَّعْلِ وَ حَذْوَ الْقُذَّةِ بِالْقُذَّة؛ هر اتّفاقی که در بنی‌اسرائیل رخ داد، در این امّت هم رخ می‌دهد. قدم جای قدم آنان می‌گذارند و تیر به همانجا که آنان زدند، می‌زنند.»

«آدم ابو البشر (ع) نهصد و سی سال زندگانی کرد و نوح (ع) دو هزار و چهار صد و پنجاه سال و ابراهیم (ع) صد و هفتاد و پنج سال و اسماعیل بن ابراهیم (ع) صد و بیست سال و اسحاق بن ابراهیم (ع) صد و هشتاد سال و یعقوب بن اسحاق، صد و بیست سال و یوسف بن یعقوب (ع) صد و بیست سال و موسی (ع) صد و بیست و شش سال و هارون (ع) صد و سی و سه سال و داوود (ع) صد سال و پادشاهی او چهل سال بود و سلیمان بن داود (ع) هفتصد و دوازده سال زندگانی کرد.»

خداوند من و علی (ع) را چهل هزار سال قبل از خلقت آدم، از یک نور خلق نمود. سپس آن نور را دو نیمه کرد و همهٔ اشیا و موجودات را از نور من و علی (ع) خلق فرمود. سپس ما را در سمت راست عرش قرار داد و ما تسبیح و تهلیل و تکبیر خدا را گفتیم (کاملاً بندگی خدا را نمودیم) و ملائکه نیز به ما اقتدا کردند و تسبیح، تهلیل و تکبیر گفتند. پس هر کس، در هر کجای عالم باشد و بندگی خدا را بنماید، از تعلیم من و علی (ع) است (اینجاست که می‌گوییم اهل بیت (ص) مصدر علوم الهی هستند

از حضرت صادق (ع) پرسیدم که معنی فرمایش خداوند: «وَ جَعَلَها کَلِمَةً باقِیةً فِی عَقِبِهِ؛و قرار داد حضرت ابراهیم کلمه‌ای را که پاینده است در میان فرزندان خود» چیست؟ حضرت فرمودند: «آن امامت است که خداوند عزّ و جلّ تا روز قیامت در تبار حسین (ع) پایدار ساخت.»

ابراهیم، امّتی مطیع خدا (و) حق‌گرای بود و از مشرکان نبود.»‌ مدّتی او به تنهایی صبر کرد. بعد خداوند او را به وسیلهٔ فرزندش اسماعیل و اسحاق دلگرم نمود و سه نفر شدند. به خدا قسم! مؤمن کم است؛ ولی کفّار زیاد هستند. می‌دانی علّت آن چیست؟» سماعه گفت: نه فدایت شوم. حضرت فرمودند: «آنها شبیه مؤمنان هستند و با ایشان رفت و آمد دارند و اسرار خود را با هم در میان می‌گذارند، مؤمنان خیال می‌کنند اینها هم با آنها هم‌عقیده هستند. دلگرم و با آنها مأنوس می‌شوند و متوجّه تعداد کم خود نمی‌شوند.»

پیش از حضرت ابراهیم (ع)، هیچیک از انبیاء و رسل، واجد مقام «امامت»، به معنی خاص، نبودند و این مقام، اوّلین مرتبه دربارهٔ ایشان و سپس دربارهٔ پیامبر اکرم (ص) و اوصیای ایشان (ص) مقرّر شده است

از جمله وقایع مشابه و مشترک در میان «بنی‌اسرائیل» و امّت پیامبر آخرالزّمان، ماجرای «سدّ الابواب» است. سدّ الابواب به معنای مسدود کردن درهاست و به واقعه‌ای اشاره دارد که طیّ آن، پیامبر اسلام (ص) به امر پروردگار، درب همهٔ خانه‌هایی را که به «مسجدالنّبی» در «مدینه» باز می‌شدند، مسدود ساخت.

محتوای میثاق الست امام باقر (ع) دربارهٔ محتوا ومضمون این میثاق و مقامی که درآن، پیمان از جمیع خلق‌الله اخذ شده است، فرمودند: «به تحقیق خداوند از شیعیان ما آنگاه که در عالم ذرّ بودند، به ولایت ما پیمان گرفت

زنان به خاطر حرص بر دنیا، در تجارت با شوهرانشان مشارکت کنند

سست‌عهدی و ناسپاسی، هر رونده ای را شکار ابلیس و جنود ابلیس می‌سازد.

جناب ابراهیم (ع) در نقطه‌ای از سرزمین فراخ «ایران» عهد کهن، «اور» به دنیا آمد و با طیّ مراتبی به اذن‌الله، واجد مقام و شأن نبوّت، رسالت و سرانجام، امامت شد.

«فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِمات» پس رو به من کردند و فرمودند: «صفوان! به درستی که خداوند متعال به آدم الهام کرد تا نگاهی به جانب عرش انداخت، پس پنج شبح از نور دید که خداوند را تسبیح و تقدیس می‌کردند. آدم گفت: «پروردگارا! اینان کیانند؟»

مردانی در میان آنهاست که شب‌ها نمی‌خوابند، زمزمهٔ آنها در حال عبادت، همچون زمزمهٔ زنبور عسل است. تمام شب را به عبادت مشغولند و روزها سواره به دشمن حمله می‌کنند. راهبان شب و شیران روزند

زنان به خاطر حرص بر دنیا، در تجارت با شوهرانشان مشارکت کنند

در روایتی دیگر، امام معصوم (ع) فرموده است: «حقیقت و مخّ این امر و حدّ اعلای آن و کلید آن و باب اشیاء و رضای خداوند، بعد از معرفت امام، اطاعت اوست. آگاه باش! اگر مردی شب‌ها به عبادت ایستد و روزها روزه بگیرد و تمام مالش را صدقه بدهد و تمام روزگار را حجّ کند و ولایت ولیّ خدا را نشناسد تا موالات او کند و تمام اعمالش به راهنمایی او باشد، نزد خدای تعالی حقّ و ثوابی برای او نیست و او از اهل ایمان نمی‌باشد.»

موافق رؤیت چشم خود، داوری نخواهد کرد و بر وفق گوش‌های خود، تنبیه نخواهد نمود.

هماره، قدر فرزندان آدمی، به قدر آرزوها و آرمان‌هایشان است. آرزوهای حقیر، چون حوضی کوچک، مردمی حقیر و کوچک می‌پرورند.

«به راستی! حدیث آل‌محمّد صعب مستصعب (سخت و بسیار دشوار) است. بدان ایمان نیاورد جز فرشتهٔ مقرّب یا پیامبر مرسل یا بنده‌ای که خداوند دلش را به ایمان آزموده باشد. آنچه از حدیث آل‌محمّد (ص) به شما رسید و دل‌نشین شما گردید و آن را فهمیدید، آن را پذیرا شوید و آنچه را که دل شما نگرفت و آن را نفهمیدید، آن را به خدا و رسولش و به عالم از آل‌محمّد (ص) برگردانید. هلاکت در اینجاست که برای یکی از شما آنچه را تحمّل ندارد و نمی‌تواند بفهمد، بازگویند و او بگوید: به خدا! این نمی‌شود، به خدا این نمی‌شود و انکار همان کفر است.»

«لِکُلِّ أُنَاسٍ دَوْلَةٌ یَرْقُبُونَهَا وَ دَوْلَتُنَا فِی آخِرِ الدَّهْرِ تَظْهَر