بریده‌هایی از کتاب سرطان درمانی؛ گزارش‌هایی درباره‌ی پنجاه نوع سرطان (مجموعه‌ای از تجربه‌ها)

ما باید این موضوع را درک کنیم، هرگاه بیماری مزمن شود، تمام جریان‌های داخلی بدن دچار آسیب می‌شوند.

ویتامین‌ها و آنزیم‌ها با هم عمل می‌کنند، به همین دلیل ما آن‌ها را "آنزیم‌های اشتراکی" می‌نامیم. زمانی آنزیم‌ها فعال هستند که شرایط برای فعالیت آن‌ها مهیا باشد. آن‌ها با هورمون‌های فعال کننده و مواد آلی حیاتی و طبیعی به صورت اشتراکی عمل می‌کنند.

سرطان یک بیماری مزمن نابود کننده است که در حالت گسترده تمام اعضای مهم بدن را در بر می‌گیرد. در این بیماری تمام دستگاه گوارش از جمله معده، روده‌ها، غدهٔ لوزالمعده و کبد، همچنین دستگاه گردش خون که کار غذا رسانی و جایگزینی اکسیژن و دفع گاز کربنیک را به عهده دارد، مثانه و کلیه‌ها و سایر دستگاه‌های مهم دفعی و دستگاه لنفاوی که به عنوان نظام دفاعی بدن عمل می‌کند، همه و همه را دربرمی‌گیرد.

برای این‌که بتوانیم بدنی را درمان کنیم، باید از او سم‌زدایی کنیم و به وسیلهٔ مینرال‌های یونیزه شده که ما از طریق مواد غذایی به درونش می‌فرستیم، دوباره او را فعال و به حالت معمولی در آوریم. همچنین برای این‌که بدن جریان خود درمانی را شروع کند، ابتدا به عفونی کردن نقاطی از خود می‌پردازد و عفونت را به وجود می‌آورد.

در بدن بیماران، به خصوص بیماران سرطانی، کالیم غیر فعال می‌شود و مواد معدنی مانند (ناتریم و مشتقات ناتریمی) دارای بار الکتریکی منفی می‌شوند و به صورت یونیزه در می‌آیند که این باعث به وجود آمدن جریان‌های غیر معمولی در بدن می‌شود.

در یک بدن معمولی هر چیزی به حالت زنده وجود دارد؛ به خصوص مواد زنده، نقشی حیاتی برای نگهداری تندرستی ایفا می‌کنند. این مواد حیاتی که از مواد آلی (مواد معدنی) تشکیل شده‌اند، دارای کالیم یا مشتقاتی از گروه کالیم فعال یا یونیزه شده هستند که بار الکتریکی مثبت دارند.

رمز روش سرطان درمانی من و موفقیت آن در این است که دیگران هنوز به تأثیر مواد بر بدن انسان آگاهی ندارند و نمی‌دانند که این ناآگاهی باعث بیماری‌شان می‌شود. ما نه تأثیر تغذیه در تندرستی را می‌دانیم، و نه از تأثیرات مواد شیمیایی باخبریم که در آزمایشگاه‌ها و کلینیک‌های درمانی روی بیماران امتحان می‌کنند.

هنگامی که بدن در برابر مواد سمی واکنشی نشان ندهد و همواره سم در خود انبار کند در نهایت این سموم جمع شده و به تومور تبدیل می‌شوند که نتیجهٔ عدم واکنش سریع بدن در مقابل سموم است. هرچه بدن بیشتر خود را با محیط وفق دهد و سم جمع کند، به همان اندازه امکان ساختن غده‌ها بیشتر می‌شود.

تغذیه یک عامل بیرونی است و تغییر و تحول لحظه‌ای آن ما را برای ابتلا به بیماری آماده می‌کند.

روش زندگی مدرن ما در جوامع متمدن باعث شیوع بیماری‌ها شده است و هیچ‌کس از این خطر درامان نیست، بلکه تنها تفاوت در دیر یا زود مبتلا شدن به بیماری‌هاست که این موضوع نیز به قوی یا ضعیف بودن ژن هر کس بستگی دارد.

بدن بیماران مبتلا به سرطان قادر به برقراری این‌گونه عملکردهای معمولی نیستند و تومورهایی که در آغاز، بعضی از سلول‌ها را در بر می‌گیرند، بدون هیچ مانع رشد می‌کنند؛ زیرا نیروی دفاعی بدن در برابر این تومورها غیر فعال است و به طور عملی این تومورها بدون هیچ مانعی به رشد خود ادامه می‌دهند.

یک بدن معمولی به اندازهٔ کافی نیروی ذخیره در اختیار دارد تا بتواند از به وجود آمدن غده‌های بدخیم و زخم‌های عفونی جلوگیری کند

یک روش سرطان درمانی مفید باید بدن را در این شرایط قرار دهد تا بتواند اعمال فیزیولوژی خود را به طور عادی انجام و به فعالیت‌های گوارشی و سوخت‌وساز خود سر و سامان دهد و آن‌ها را تحت کنترل خود داشته باشد.

تنها راز و رمز نهفته در این روش آن است که توانسته‌ام، هماهنگی و تعادل را در سوخت‌وساز (متابولیسم) بدن و تک تک اندام‌ها، اعضا و سلول‌ها به وجود آورم؛

آشکار است که هیچگونه راز و رمزی در کار نیست. تنها به این دلیل که همکارانم را به کنجکاوی وادارم این فصل را به این موضوع اختصاص داده‌ام؛ زیرا همه منتظر معجزه هستیم و فراموش کرده‌ایم که خود از اعجاز طبیعت هستیم.

عملی کردن روش سرطان درمانی به شهامت زیادی نیازمند است و کار مشکلی است؛ زیرا پیوسته باید یک شخص بر بالین بیمار باشد و از او مراقبت کند و فرقی نمی‌کند، چه درخانه و چه در بیمارستان یا آسایشگاه‌های سرطان درمانی، به خصوص وقتی که بیماری پیشرفت کرده و بیمار بسیار ضعیف شده باشد. در چنین حالتی افراد خانواده باید از رفت‌وآمد خود کم و بیشتر وقت خود را صرف آرامش بیمار کنند و این تنها با از خود گذشتگی افراد خانواده امکان‌پذیر است تا بیمار سلامتی خود را دوباره بازیابد.

می‌دانیم که اندوخته‌های علمی بیولوژی به دقیقی و درستی فیزیک و ریاضی نیست. وجود مشکلات تندرستی، این واقعیت را آشکار می‌کند که تجربه‌ها و درک ما از بیولوژی نادرست و مأیوس‌کننده بوده است.

این کتاب را به این علت نوشته‌ام که به شما بگویم، سرطان قابل درمان است حتی در شرایطی که بیماری، بسیار گسترده و مزمن شده است، همواره می‌توان برای بیمار راهی گشود و بیماری او را درمان کرد؛ از این‌رو به خوانندگان اطلاعاتی دربارهٔ سرطان و روش‌های سرطان درمانی داده می‌شود.

پزشک‌ها ثابت کرده‌اند، نمی‌توانند به جز تخفیف دردها بیماری را به واقع سالم کنند؛ زیرا آن‌ها قوانین بیماری‌ها را یاد گرفته‌اند و از سلامتی چیزی نمی‌دانند.

علم پزشکی نشان می‌دهد افرادی که با این علم سروکار دارند، مایل به تحول در نحوهٔ فکری و عملکردهای پزشکی خود نیستند و کسانی که علیه آن‌ها ساز جدیدی می‌زنند با مشکلات فراوانی مواجه می‌شوند؛ زیرا تعداد کمی از پزشک‌ها حاضر به تغییر روش درمانی خود هستند و بیشتر آن‌ها همان شیوه‌ای را تجویز می‌کنند که آن را در دانشکده‌های پزشکی یاد گرفته‌اند و از خلاقیت و نوآوری می‌ترسند و زحمت تحقیق در روش دیگران را به خود نمی‌دهند.