بریده‌هایی از کتاب سرطان درمانی؛ گزارش‌هایی درباره‌ی پنجاه نوع سرطان (مجموعه‌ای از تجربه‌ها)

بیماری‌ها زمانی به وجود می‌آیند که در سوخت و ساز و تأمین انرژی برای بدن مانعی به وجود آید.

روزانه ما غذاهای زیادی مصرف می‌کنیم، اما بدن ما همواره گرسنه است و با پخته‌خواری حتی کمترین نیاز بدن به مواد حیاتی تأمین نمی‌شود که بدن برای بقای خود نیاز دارد.

من بیمارانی را دیده‌ام که تومورهای آن‌ها در ناحیهٔ شکم ذوب و دفع گردیده‌اند یا بیمارانی که هزاران غدهٔ کوچک روی پوست‌شان ناپدید شده‌اند، اما بعضی از همین بیماران در طول سه سال می‌مردند؛ زیرا کبد آنان به حدی ضعیف شده بود که فعالیت مجدد آن غیر ممکن بود و عدم تعادل، تمامی اعمال کبد را در برگرفته بود.

ما نباید به یک مادهٔ شناخته شده و تأثیر آن بر بدن خود فکر کنیم، بلکه باید به کلیهٔ مواد و اثر آن‌ها بر جسم و روان بیندیشیم.

صدمات ایجاد شده به اندام‌های بدن رابطه‌ای تنگاتنگ با روش زندگی ما دارد و این روش غلط زندگی است که باعث بیماری همگی ما شده است. علت ابتلا به بیماری‌ها همانا مسمومیت است که ما با دست خود برای بدن به ارمغان می‌آوریم.

زمین با ما بیگانه نیست بلکه جزیی از سوخت‌وساز بیرونی ما است و مواد اصلی را برای سوخت و ساز درونی ما تولید می‌کند؛ از این‌رو نباید آن‌ها را مسموم و اندوخته‌های آن را غارت کنیم.

قبیلهٔ "هونزا" تنها انسان‌هایی بودند که با بیماری سرطان بیگانه بودند و اثری از این بیماری در آن‌ها وجود نداشت. این قبیله در مناطق کوهستانی هیمالیا زندگی و از موادی تغذیه می‌کنند که در محیط زیستشان یافت می‌شوند. مردم اتیوپی نیز مانند قبیله هونزا زندگی می‌کنند. آن‌ها با بیماری‌های مدرنی که خاص جوامع صنعتی است، بیگانه هستند؛ زیرا به روشی به‌طور کل، طبیعی زندگی می‌کنند و زمین‌های خود را با انواع کودهای شیمیایی مسموم نمی‌کنند.

انسان‌هایی که قوانین طبیعت را محترم می‌شمارند و هماهنگ با حیوانات و گیاهان زندگی می‌کنند و حق زیستن را برای هر موجود دیگری به رسمیت می‌شناسند و آن را جزیی از قوانین ابدی طبیعت می‌دانند، هرگز به سرطان مبتلا نمی‌شوند؛ بر عکس کسانی که خود را طبق جدول‌های جامعهٔ پزشکی تغذیه می‌کنند، به زودی به انواع بیماری‌ها، از جمله سرطان مبتلا خواهند شد.

من ایمان دارم، زمانی می‌توانیم علت سرطان را پیدا کنیم که به کل بدن توجه داشته باشیم و از معالجهٔ عضوی پرهیز کنیم که علائم را آشکار ساخته است.

در گذشته سعی می‌شد، تمام اعمال فیزیولوژی بدن مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد، اما به مرور، توجه به علائم بیماری‌ها در یک نقطه متداول شد و سعی گردید، تنها به معالجهٔ عضوی پرداخته شود که علائمی از بیماری را ظاهر ساخته است و تمام توجه پزشکان و اقدامات آن‌ها به این نکته معطوف شد که به مکان یا عضو بیمار توجه کنند و در این راستا، درمان کل بدن به طور غیرارادی به فراموشی سپرده شد.