بریده‌هایی از کتاب پارچه‌فروش عاشق (مجموعه یادداشت)

البته من شب‌ها بیدارم، چون اصلاً نان‌آور شبم، کمی هم مجنونم، که گفت: مجنون کسی است که چشم دارد و خوابش نمی‌برد.

هنوز هم به همهٔ چیزهای هستی به چشم حیرت نگاه می‌کنم. هر روز که بیدار می‌شوم، خیال می‌کنم این نخستین باری است که با دنیا ملاقات می‌کنم. خودم را در آینه می‌بینم و خیال می‌کنم این نخستین باری است که خودم را می‌بینم و با تعجب به خودم خیره می‌شوم و بی واژه به خودم می‌گویم: «چه آدمیزادهٔ عجیبی خوشبختم…»

به همان اندازه که اشخاص باشعور به خودشان شک می‌کنند، اشخاص بی‌شعور به خود اطمینان دارند

زندگی حکایتی است که راوی‌اش دیوانه بوده است، بزرگ می‌نماید، اما تهی است.

ملالی که دائماً در حوالی‌ات پرسه می‌زند، تمامیت‌خواه و سمج است، از تو دور نمی‌شود؛ راه می‌روی همراه توست، خوابیده‌ای کنارت دراز کشیده. رهایت نمی‌کند، چنان‌که تو جایی و ملالت جای دیگری باشد، سایه هم ندارد، زیرنویس هم نمی‌شود، که دیگری از ملال تو باخبر شود.

ابوحامد رودکی نازنین‌مان هزار سال پیش گفته: با صد هزار تن تنهایی، بی‌صد هزار تن تنهایی.

اصلاً خوبی یعنی بیشترین شادی خود و کسانی که دوست‌شان داری.

(اگر بقیه ایراد نمی‌گرفتند، لامپ‌ها را باز می‌کردم، جایشان گلابی می‌بستم.)

فقط در زندگی است که می‌گوییم: «یادها رفتند و ما هم می‌رویم از یادها / کی بماند برگ کاهی در میان بادها؟» پس به همین خاطر است که می‌گویم برخی عقلی‌مسلک‌اند و برخی قلبی‌مسلک.

در زندگی هراس‌های بزرگ‌تر از مرگ وجود دارد، که اگر نبود، سقراط بین آن هراس‌ها و مرگ، دومی را انتخاب نمی‌کرد؛ بی‌اخلاقی، ندانستن، دروغ، ابتذال، پیش‌پاافتادگی، تحمل اهانت، حقارت و تجهیزات آن‌ها، به‌مراتب بزرگ‌تر از مرگ نازنین‌اند.