بریده‌هایی از کتاب انجمن شاعران مرده

بانگ‌های وحشیانه و بربری‌ام را بر بام‌های دنیا، فریاد کردم.

دست بذارید روی مهم‌ترین چیزهای زندگی‌تون، عشق، زیبایی، حقیقت و عدالت.

«در میان مردمان کاملاً تنها باش، تا بفهمی چقدر توان ایستادگی داری!»

تلاشه که ارزش داره.

«با خرافه‌های بزرگ بجنگ، بی‌واهمه با دشمنانت روبه‌رو شو!»

«به دل جنگل زدم چون می‌خواستم دانسته و سنجیده زندگی کنم. می‌خواستم عمرم را ژرف زندگی کنم و شیرهٔ حیات را کامل و تمام فرو برم.»

پسرها تلاش کنید تا صدای خودتون رو کشف کنید، هرقدر این زمان را به بعد موکول کنید احتمال این‌که اصلاً به اون دست پیدا کنید، کمتر خواهد شد. به قول ثورو، اغلب آدم‌ها عمرشان در سکوت و نومیدی سپری می‌شه. چرا به این خاموشی تن بدیم؟ خطر کنید و قدم در راه‌های تازه‌تر بگذارید. حالا...»

اگر دربارهٔ چیزی اطمینان دارید خودتون رو مجبور کنید تا به اون از دریچهٔ دیگه‌ای نگاه کنید. حتی اگه به نظرتون اشتباه یا احمقانه باشه. وقتی چیزی می‌خونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی می‌گه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید خودتون چی فکر می‌کنید.

باید مدام خودمون رو وادار کنیم به همه‌چیز از دریچهٔ متفاوتی نگاه کنیم.

مشکل، چشم‌پوشی از عقاید و مکاتبی‌ست که چطور بودن‌مون رو وضع می‌کنند، با پدر و مادرمان، با سنت‌هایمان، با عصر مدرنی که در آن هستیم. چطور می‌شه مثل والت به طبیعت راستین خود اجازهٔ حرف زدن داد؟ چطور می‌تونیم خودمون رو از تعصب و غرض‌ورزی‌ها، عادات و تأثیرپذیری‌ها رها کنیم؟

«عقاید و مکاتب مقوله‌ای است بلاتکلیف. اجازه می‌خواهم خود را به مخاطره بیندازم و از طبیعت سخن بگویم بی‌قیاس با انرژی و تواناییِ اصیل خود...»

انسان خیلی خسته نیست، از پای درآمده است.

تا جهد کند، بجوید، بیابد و تسلیم نگردد.

گرچه کنون مثل گذشته‌ها پاهایمان را یارای رفتن نیست اما زمین و آسمان را می‌پیماییم چرا که ما همین هستیم، همین. با سرشتی همسان و دل‌هایی دلیر که اینک گذر زمان و تقدیر از قدرتش کاسته است اما اراده‌اش آهنین‌تر شده است

دوستان من بیایید برای جست‌وجوی جهانی تازه، دیر نیست برای تحقق اهداف‌مان تا فراسوی غروب همراه باد رهسپار شویم

ما نغمه‌سرایانیم رؤیابافان رؤیاهاییم ما دورافتادگان موج‌شکن‌های متروکه‌ایم که گوشهٔ رودخانه‌های ویرانه لنگر انداخته‌ایم جهان‌باختگانیم ما، جهان‌آواره‌هاییم که در سایهٔ ماه رنگ‌باخته، گویی همچنان تا ابد، برانگیزاننده و لرزانندهٔ روزگارانیم.

«رهسپار جنگل شدم به این امید که اندیشمندانه زندگی کنم.»

ای ناخدا! ناخدای من!

«شعر شما چه خواهد بود؟»

«که این نمایش در جریان است با قدرت و برتری، شاید که تو شعر خویش را بنگاری...»