بریده‌هایی از کتاب ذهن فضول؛ به من چه! به تو چه! به ما چه!

آدم‌های کوچک بیشتر مواقع در مورد افراد حرف می‌زنند و نظر می‌دهند. ـ آدم‌های متوسط معمولاً در مورد اتفاقات حرف می‌زنند. ـ آدم‌های بزرگ بیشتر اوقات در مورد ایده‌ها و خلق آن‌ها حرف می‌زنند.

ذهن ما فرهنگ سکوت اختیارکردن را نمی‌شناسد و فکر می‌کند وقتی با کسی هستیم، باید مدام حرف بزنیم؛

آیا شما هم از این دست افراد هستید که پیگیر اتفاقات زندگی و اندیشه دیگران در فضای مجازی یا واقعیت هستید؟ چند درصد؟ شاید بگویید که ای آقا من که اصلاً و ابداً این‌طور که شما می‌گویید نیستم؛ اما مطمئن باشید که در بیشتر ما این شکل روحیات آلوده با شدت و ضعف‌های کم و زیاد وجود دارد و لازم است در حوزه خودشناسی به حذف کم‌کم آن فکر کنیم و به تجربه خواهیم دید که علت درصدی از ناآرامی‌ها و اضطراب‌های بیخود ما، در نبود کنترل بر ذهن متجاوزگرمان ریشه دارد

بسیاری از مسائل این دنیا به شما ربطی ندارند؛ اما شما ناخودآگاه به خودتان حق می‌دهید که در مورد آن‌ها بدانید، چه فایده؟ هیچ، غیر از آشغال‌هایی که وارد ذهنتان کردید و برای آرامش خود مزاحمت به وجود آوردید،

باید «به من چه» های عصبی و از روی فضولی را از موارد همدردی اجتماعی تفکیک کنید. شما نمی‌توانید بگویید: «به من چه» که خانواده‌ام درد دارد. «به من چه» که برادرم ندارد. «به من چه» که خواهرم نیازمند است. «به من چه» که محیط‌زیست حفظ نمی‌شود. «به من چه» که فلان جا ظلم می‌شود.

۱. به من چه؟ ۲. به تو چه؟ ۳. به ما چه؟

همه سریال‌ها ارزش دیدن و وقت گذاشتن ندارند و اینکه شما از این کانال به آن کانال در گذر هستید بد نیست؛ اما از خود بپرسید که واقعاً این داستان‌ها و سریال‌ها چه ارتباطی با زندگی شما دارند؟ تأثیرشان مثبت بوده است و بعد از این همه سریال‌های گریه‌آور و حزن‌انگیز چیزی دستگیرتان شده است یا نه؟ به‌طورمعمول پاسخ منفی است و فقط وقت‌تان را با هیجاناتی پر کرده‌اید که گاهی می‌تواند پاسخ‌گوی خشم و افسردگی پنهان شما باشد.

همان‌طورکه خشم، خشم می‌آورد، مهربانی هم باعث مهربانی می‌شود

به‌عنوان نمونه کره شمالی و کشورهای کمونیستی را ببینید که در قالب یک ایدئولوژی واپس‌گرا در دنیای مدرن، افراد خود را مستعد دخالت و فضولی در زندگی یکدیگر می‌کنند و ابتدا خود دولت به‌عنوان یک الگو عمل می‌کند و بعد هم در زندگی فکری یکدیگر دخالت می‌کنند و درنهایت همه از سایه هم می‌ترسند و حکومت این‌گونه مسیر خود را ادامه می‌دهد

من بارها با افرادی روبه‌رو شده‌ام که در فرصت‌های مختلف از این و آن حرف می‌زنند، درباره آدم‌ها قضاوت می‌کنند، مرزی هم برای نظر دادن خود قائل نیستند و به‌شدت جذب نظرات خودشان هستند. آن‌ها یک‌ریز از سود و زیان فلان شخص و شرکتش حرف می‌زنند، از فروش املاک یا اموال (خانه، سهام، زمین، خودرو و...) حرف می‌زنند، از عمل‌های جراحی همسر دوست خود حرف می‌زنند و در مورد او قضاوت می‌کنند