بریده‌هایی از کتاب آنچه در کربلا گذشت

پس هیجده هزار از اهل کوفه با مسلم بیعت کردند و مسلم نامه سوی حسین(ع) نوشت و او را از بیعت این هیجده هزار تن خبر داد

آنگاه حسین(ع) دوات و کاغذ خواست و این وصیت را برای برادرش محمد بنوشت: بسم‌الله الرحمن الرحیم این آن چیزی است که وصیت کرد حسین‌ بن ‌علی ‌بن ‌ابی‌طالب(ع) به برادرش محمد معروف به ابن حنفیه که حسین گواهی می‌دهد هیچ معبودی نیست جز خدای یگانه که او را انباز و شریکی نیست و آنکه محمد(ص) بنده و فرستاده او است، دین حق را آورده است از نزد حق و اینکه بهشت و دوزخ حق است و قیامت آمدنی است شکی در آن نیست و خداوند برمی‌انگیزاند کسانی را که در قبورند و من بیرون نیامدم برای تفریح و اظهار کبر و نه برای فساد و ظلم بلکه خارج شدم برای اصلاح امت جدم(ص) و می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر و به سیرت جدّ و پدرم علی‌ بن ابی‌طالب رفتار کنم پس هر کس مرا قبول کند خداوند سزاوارتر است به حق و هر کس بر من رد کند صبر می‌کنم تا خدا میان من و این قوم به حق حکم کند و او بهترین حکم‌کنندگان است. این وصیت من است به تو ای برادر وَ ما تُوفِیقی اِلاّ بِاللهِ عَلَیهِ تَوَکلتُ وَ اِلَیهِ اُنِیبُ.