بریده‌هایی از کتاب آنچه در کربلا گذشت

و چگونه مال خود را نبخشد آن‌که هنگام جنگ از بذل جان دریغ ندارد؟!

آری بگریید که شایسته گریستن‌اید بسیار بگریید و اندک بخندید که عار آن شما را گرفت و ننگ آن بر شما آمد ننگی که هرگز از خویشتن نتوانید شست. و چگونه از خود بشویید این ننگ را که فرزند خاتم انبیا و معدن رسالت و سید جوانان اهل بهشت را کشتید.

و شکی نیست که هر کس جان خویش را در قتال ببخشد نسبت به مال بخشنده‌تر است.

حضرت علی ‌بن ‌الحسین(ع) در خطبه خود در شام فرمود: «به من داده شد عِلم و حِلم و جُود و فَصاحت و شجاعت و دوستی در دل مؤمنان.» فَما کانَ مِنْ خَیرٍ اَتَوهُ فَاِنَّما تَوارَثَهُ آباءُ آبائِهِمْ قَبْلُ و این اخلاق کریمه را آیین خویش گرفتند. و وسیله رسیدن آنها به منتهای شرف بود که ایشان پیشوای امت و رؤسای ملت‌اند. مهتران مردم و بهتران عرب و برگزیده فرزندان آدم، پادشاهان دنیا و راهنمایان آخرت، حجت خدایند بر بندگان و امنای او در زمین.

حضرت(ص) فرمود: اما حسن(ع) را هیبت و بزرگواری من میراث باشد. اما حسین(ع) را بخشش و شجاعت من». و نقل مشهور است که: «آن حضرت مهمان را گرامی می‌داشت و به خواهندگان می‌بخشید. و صله ‌رحم می‌کرد. بر درویشان انعام می‌فرمود. و سائل را عطا می‌داد. برهنه را می‌پوشانید و گرسنه را سیر می‌کرد. قرضِ قرض‌داران را ادا می‌کرد. بر یتیم مهربان بود. حاجتمند را اعانت می‌کرد. و هر گاه مالی به او می‌رسید پراکنده می‌ساخت».

حسین(ع) فرمود: اِنّالله و اِنّا اِلَیهِ راجعون اسلام را وداع باید گفت اگر امت گرفتار امیری چون یزید گردند.

حضرت یحیی و حضرت حسین(ع) در بسیاری از چیزها به یکدیگر شباهت داشتند از جمله در مدت حمل. و در خبر است که: «مدت حمل یحیی شش ماه بود.»

پسر شبیب اگر تو را مسرور می‌کند که ثواب تو مانند ثواب آن کسانی باشد که با حسین(ع) شهید شدند هرگاه یاد او کنی بگو: «یا لَیتَنِی کنْتُ مَعَهُمْ فَاَفُوزَ فَوزاً‌ عَظِیماً».

نافع بن هلال در آن روز نبرد می‌کرد و می‌گفت: اَنَا ابنُ هِلالِ الجَمَلی اَنَا عَلی دینِ عَلی پس مردی که مزاحم بن حُرَیث می‌گفتندش بیرون آمد و گفت: اَنَا عَلی دِینِ عُثمان. نافع گفت: اَنْتَ عَلی دِینِ شَیطانٍ و بر او تاخت و بکشتش.

در این وقت امام(ع) دست بر محاسن کشید و گفت: خدای بر یهود آن وقت خشم گرفت که برای او فرزند ثابت کردند و بر نصاری آن هنگام که او را یکی از سه خدای خود دانستند و بر مجوس وقتی که بندگی ماه و خورشید کردند و خشم او سخت گردید بر این قوم که بر کشتن پسر دختر پیغمبر خود یک‌قول شدند، به خدا قسم آنچه از من می‌خواهند اجابت نمی‌کنم تا آغشته به خون به لقای پروردگار رسم.

«جانها را در راه دوستی سالار خود باختند و بخشیدن جان منتهی بخشش است

پس کیسه‌ها را آوردند و گشودند و آن زرها سفال شده بود و بر یک سوی آن نگاشته: «وَلا تَحسَبَنُّ اللهَ غافِلاً عَمّا یعمَلُ الظالِمُونَ» و به روی دیگر «وَ سَیعلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا اَی مُنقَلَبٍ ینقَلِبُون» آنها را در بَرَدی ریختند.

علی‌ بن ابی‌طالب(ع) فرمود: پدر و مادرم فدای حسین(ع) که پشت کوفه کشته می‌شود و به خدا قسم گویی می‌بینم حیوانات صحرایی از هر نوع بر قبر او گردن کشیده می‌گریند و شبها شیون می‌کنند تا صبح و چون چنین شد شما هم جفا نکنید.

چون حسین(ع) و عمر سعد لعنه‌الله به هم رسیدند و جنگ بر پای شد خداوند پیروزی را بفرستاد تا بر سر حسین(ع) بال بگسترد و او را مخیر گرداند میان فیروزی بر دشمن و لقای خداوند، او لقای خدا را اختیار کرد

«حضرت ابوعبدالله(ع) فرموده است: سوره فجر را در فرائض و نوافل بخوانید که آن سوره حسین بن علی(ع) است و بدان رغبت داشته باشید خداوند شما را رحمت کند. پس ابواُسامه که حاضر در مجلس بود به او گفت: چگونه این سوره خاصّ حسین است؟ فرمود: نشنیدی قوله تعالی: «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ» مقصود از آن حسین بن علی(ع) است، اوست صاحب نفس مطمئنه راضیه مرضیه و اصحاب او از آل محمد(ع) آنها هستند که راضی هستند از خدای تعالی در روز قیامت و خدا نیز از ایشان راضی است و این سوره خاصّ حسین بن علی(ع) و شیعه او و شعیه آل محمد(ع) است هر کس قرائت کند والفجر را پیوسته با حسین بن علی(ع) باشد در درجه او در بهشت و خداوند غالب و حکیم است.»

ای مردم کوفه! ای گروه دغا و دغل و بی‌حمیت اشکتان خشک نشود و ناله‌تان آرام نگیرد مَثَلِ شما مَثَلِ آن زن است که رشته خود را پس از محکم تافتن و ریستن باز تارتار می‌کرد. سوگندهاتان را دست‌آویز فساد کرده‌اید. چه دارید مگر لاف زدن و نازش و دشمنی و دروغ و مانند کنیزان چاپلوسی نمودن و چون دشمنان سخن‌چینی کردن یا چون سبزه بر پهن روییده‌اید و گچی که روی قبر بدان اندوده

جعفر بن محمد(ع) از پدرش که او از علی بن‌الحسین(ع) پرسید: شما را بر چه نوع ستورانی نشانیدند؟ فرمود: مرا بر شتری لنگ بی‌روپوش نشانیده بودند و سر حسین(ع) را بر علمی برافراشته بودند و زنان پشت سر من بر استرانی همه ناهموار و معیوب و گروهی از شاطران چابک‌سوار در دنبال و بر گرد بودند نیزه در دست اگر می‌دیدند اشک از چشمی روان است با نیزه بر سر او می‌زدند. تا به دمشق درآمدیم

شیخ صدوق رحمه الله‌ روایت کرده است از حضرت صادق(ع) از پدرش از جدّش که: حسین ‌بن علی(ع) روزی بر برادرش حسن(ع) درآمد. چون بدو نگریست بگریست. حسن(ع) گفت: یا اباعبدالله از چه گریه می‌کنی؟ گفت: گریه می‌کنم از آنچه با تو کردند. حسن(ع) گفت: آنچه با من کردند زهری است که در پنهانی به من نوشاندند و مرا بکشتند اما روزی مانند روز تو نیست یا اباعبدالله که سی هزار مرد بر تو تازند و همه ادعا کنند از امت محمد(ص) هستند و دین اسلام دارند پس بر کشتن و ریختن خون تو و شکست حرمت تو و اسیر کردن فرزندان و زنان تو و تاراج بار و بنه تو هم قول کردند در این هنگام لعنت بر بنی‌امیه فرود آید و آسمان خون و خاکستر بارد و هر چیز بر تو گریه کند، حتّی وحش در بیابان و ماهیها در دریا.

در بحار است گویند که: چون عباس کشته شد حسین(ع) فرمود: «اَلآنَ اِنکسَرَ ظَهرِی وَ قَلَّت حِیلَتِی» اکنون پشت من شکست و چاره من کم شد.

(وقتی عثمان کشته شد مسلمانان دو فرقه شدند. شیعه علی(ع) و طرفداران بنی‌امیه و در جنگ صفین فرقه خوارج بر آنها افزود و همه مسلمانان سه فرقه شدند. شیعه یعنی دوستان علی(ع) و نواصب دوستان عثمان و معاویه که امیرالمؤمنین را سبّ می‌کردند و خوارج که دشمن هر دو بودند و این مذهب اهل سنّت که هم عثمان و معاویه را دوست دارند و هم علی(ع) و حسن و حسین(ع) را در صدر اسلام نبود و در زمان بنی‌العباس حادث گردید و آنان سران هر دو فرقه را احترام می‌کردند تا دل همه را به دست آرند