بریده‌هایی از کتاب آنچه در کربلا گذشت

آنگاه حسین(ع) دوات و کاغذ خواست و این وصیت را برای برادرش محمد بنوشت: بسم‌الله الرحمن الرحیم این آن چیزی است که وصیت کرد حسین‌ بن ‌علی ‌بن ‌ابی‌طالب(ع) به برادرش محمد معروف به ابن حنفیه که حسین گواهی می‌دهد هیچ معبودی نیست جز خدای یگانه که او را انباز و شریکی نیست و آنکه محمد(ص) بنده و فرستاده او است، دین حق را آورده است از نزد حق و اینکه بهشت و دوزخ حق است و قیامت آمدنی است شکی در آن نیست و خداوند برمی‌انگیزاند کسانی را که در قبورند و من بیرون نیامدم برای تفریح و اظهار کبر و نه برای فساد و ظلم بلکه خارج شدم برای اصلاح امت جدم(ص) و می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر و به سیرت جدّ و پدرم علی‌ بن ابی‌طالب رفتار کنم پس هر کس مرا قبول کند خداوند سزاوارتر است به حق و هر کس بر من رد کند صبر می‌کنم تا خدا میان من و این قوم به حق حکم کند و او بهترین حکم‌کنندگان است. این وصیت من است به تو ای برادر وَ ما تُوفِیقی اِلاّ بِاللهِ عَلَیهِ تَوَکلتُ وَ اِلَیهِ اُنِیبُ.

شیخ مفید رحمه‌الله‌ حکایت کرده است که: علی بن میثم از ابوالهذیل پرسید: آیا تو می‌دانی که ابلیس از هر امر خیر نهی می‌کند و به هر امر شرّی امر می‌کند؟ ابوالهذیل گفت: ‌بلی. گفت: پس ممکن است به شرّ امر کند نشناخته و از خیر نهی کند ندانسته؟ گفت: ‌نه. ابوالحسن گفت: ثابت شد که ابلیس خیر و شرّ همه را می‌داند. ابوالهذیل گفت: آری. ابوالحسن گفت: مرا خبر ده از امام خود بعد از رسول خدا(ص) آیا خیر و شرّ همه را می‌دانست؟ گفت: نه. گفت:‌ پس ابلیس از امام تو عالم‌تر است. و ابوالهذیل درماند و منقطع شد.

را لعنت کن. ای پسر شبیب اگر تو را مسرور می‌کند که ثواب تو مانند ثواب آن کسانی باشد که با حسین(ع) شهید شدند هرگاه یاد او کنی بگو: «یا لَیتَنِی کنْتُ مَعَهُمْ فَاَفُوزَ فَوزاً‌ عَظِیماً».

کهیعَصَ پس «کاف» نام کربلاست و «ها» هلاک عترت است و «یا» یزید است که بر حسین(ع) ستم کرد و «عین» عطش است و «صاد» صبر و شکیبایی آن حضرت. چون زکریا این را بشنید سه روز از مسجد خود جدا نگشت و مردم را از داخل شدن بر خود من

مؤلف گوید: احتمال قوی می‌دهم که اصل روایت یحیی و حسین بوده است؛ چون حضرت یحیی و حضرت حسین(ع) در بسیاری از چیزها به یکدیگر شباهت داشتند از جمله در مدت حمل. و در خبر است که: «مدت حمل یحیی شش ماه بود.» و اما مدت حمل عیسی(ع) مطابق روایات بسیار نُه ساعت بود و هر ساعتی ماهی و به اعتبار انسب است.

حمل زنان نه ماه است و هیچ فرزندی شش‌ماهه نزاد غیر از عیسی و حسین:.

با حسین(ع) خارج شدیم و در هیچ منزل فرود نیامد و کوچ نکرد مگر از یحیی بن زکریا یاد فرمود و روزی گفت: از پستی دنیا نزد خداست که سر یحیی را نزد زناکاری از زناکاران بنی‌اسرائیل هدیه بردند.

ابن زیاد پرسید: کیستند؟ گفتند: آنها که اسب تاختیم. عبیدالله جائزتی اندک مقرّر داشت، ابوعمر زاهد گفت: دیدیم هر ده نفر حرامزاده بودند و اینها را مختار گرفت و دست و پای آنها را به بندهای آهنین بست. فرمود اسب بر آنها تاختند و همه را هلاک ساختند.

نگشتری را بَجدَل ‌بن سلیم کلبی (بحدل به حاء مهمله صحیح و به جیم مشهور است و سلیم به صیغه تصغیر بر وزن زبیر) و انگشت آن حضرت را با خاتم ببرید و چون مختار او را دستگیر کرد هر دو پا و هر دو دست او را جدا کرد و همچنان گذاشت در خون خود می‌غلطید تا هلاک شد

و با ابان ‌بن تَغلِب فرمود: ای ابان کی به زیارت قبر حسین(ع) رفتی؟ گفتم: بسیار زمان است که نرفته‌ام. فرمود: سبحان ربی‌العظیم و بحمده؛ تو از رئیسان شیعه باشی و به زیارت حسین(ع) نروی، هر کس که زیارت او کند خدای تعالی به هر گام حسنه‌ای برای او نویسد و به هر گام گناهی محو کند و گناهان گذشته و آینده او را بیامرزد.

از رسول‌خدا(ص) روایت کرد: «الدُّنیا سِجْنُ المُؤمُن وَ جَنَّهُ الکافِر والمَوتُ جِسرُ هؤُلاء اِلی جنانِهِم وَ جِسر هؤلاء اِلی جحیمهم ما کذِبتُ و لاکذبتْ».

خداوند تبارک و تعالی او را خبر داد و فرمود: کهیعَصَ پس «کاف» نام کربلاست و «ها» هلاک عترت است و «یا» یزید است که بر حسین(ع) ستم کرد و «عین» عطش است و «صاد» صبر و شکیبایی آن حضرت.

پس هیجده هزار از اهل کوفه با مسلم بیعت کردند و مسلم نامه سوی حسین(ع) نوشت و او را از بیعت این هیجده هزار تن خبر داد