بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

هر بار می‌رسیدم ته خیابان و می‌خواستم بروم آن‌طرف خیابان، حس می‌کردم امکان ندارد زنده به آن طرف خیابان برسم. خیال می‌کردم همین‌طوری محو و محو و محوتر می‌شوم و دیگر کسی پیدام نمی‌کند. خیلی ترسیدم. باور نمی‌کنی چقدر ترسیده بودم.

مامان بابام دین‌های متفاوتی داشتند و برای همین هم ما بچه‌ها توی خانواده یک‌جورهایی بی‌اعتقاد شده بودیم.

آن‌قدر افسرده بودم که به اصولم فکر نمی‌کردم. مشکل هم همین‌جا بود. وقتی آدم افسرده است فکرش درست کار نمی‌کند.

خوابم نمی‌آمد و حس مزخرفی داشتم. بدجوری افسرده بودم. آرزو می‌کردم کاش بمیرم.

افسرده‌تر از آن بودم که منظرهٔ بیرون برام اهمیتی داشته باشد.

خنده‌دارش این‌جا بود که وقتی این دری‌وری‌ها را می‌گفتم فکرم جای دیگری بود.

اصلاً حوصله نداشتم کل ماجرا را تعریف کنم. چه فایده‌ای داشت وقتی طرف نمی‌فهمید؟ اصلاً مالِ این حرف‌ها نبود.

«می‌دونم. حرف‌زدن باهام خیلی سخته. اینو خودمم می‌دونم.»

«تا حالا شده خسته بشی؟ یعنی تا حالا شده از این بترسی که همه‌چی اون‌قدر بد باشه که خودت مجبور بشی کاری بکنی؟

مهم این بود که وقتی دارم از جایی می‌روم، مطمئن باشم که جدی جدی دارم می‌روم. چون اگر حس‌اش نکنی، حتا از خداحافظی هم دردناک‌تر است.

این‌قدر خوب که حالت را به‌هم می‌زند. جمله‌بندی را داری؟ اینقدر خوب که حالت را به‌هم می‌زند!

«اون می‌گه "نشانهٔ یک فرد نابالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، شرافتمندانه بمیرد. و نشانهٔ یک فرد بالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، با تواضع زندگی کند."»

اصلاً یک قانون می‌گذارم؛ آدم‌هایی که می‌آیند پیشَم، حق ندارند کارِ جعلی بکنند. آدم‌جعلی‌ها را راه نمی‌دهم.

ولی لازم نیست حتماً آدم بدی باشی تا کسی رو ناراحت کنی. گاهی می‌تونی آدم خوبی باشی و دیگرونو ناراحت کنی.

بعدش هوس کردم دستش بیندازم. گاهی زیادی آدم‌ها را دست می‌اندازم تا حوصلهٔ خودم سر نرود.

خیال می‌کردم همین‌طوری محو و محو و محوتر می‌شوم و دیگر کسی پیدام نمی‌کند

خیلی سخت است منتظر حرف‌زدنِ کسی باشی که دارد فکر می‌کند

مشکل این‌طور دخترا این است که اگر از کسی خوش‌شان بیاید دیگر برای‌شان مهم نیست طرف چقدر عوضی است و کمبود محبت دارند یا نه... و اگر خوش‌شان هم نیاید آن‌وقت مهم نیست طرف چقدر خوب است یا کمبود محبت دارد یا نه. راحت می‌گویند فلانی مغرور است، تمام! حتا دخترباهوش‌ها هم همین‌طوری‌اند.

تحمل این جماعت را نداشتم.

لبم خورده بود به دندان راستی و حالا خیلی می‌سوخت. ولی گوش‌هام گرم و راحت بودند.