بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

همچین حوصله‌ام را سر می‌بُرد که می‌خواستم خودم را دار بزنم.

گفتم فرصتی خوبی است با فیبی حرف بزنم. رفتم طرفش. پشتش وایستادم و آمدم دست بگذارم رو شانه‌اش که زانو زد و ازم شانه خالی کرد. وقتی بخواهد اذیت کند، قشنگ اذیت می‌کند.

اصلاً نگاهم نمی‌کرد ولی تابلو بود دارد زیرچشمی نگاهم می‌کند ببیند کجا می‌روم.

خواستم دستش را بگیرم ولی نمی‌گذاشت و برنمی‌گشت طرفم. ازش پرسیدم: «ناهارتو خوردی یا نه؟» جواب نمی‌داد. تنها لطفی که کرد، کلاه‌شکاریِ قرمزم را از سرش برداشت و پرت کرد تو صورتم.

آدم اگر حالش گرفته باشد خب آب هم راحت از گلوش پایین نمی‌رود.

«گمونم یکی از همین روزا هدف زندگیتو پیدا کنی. بعدم بری سمتش. اون‌م خیلی زود. اصلاً یه دقه هم معطل نمی‌کنی. یه‌راست می‌ری.»

چون یکی مُرده دلیل نمی‌شه که دیگه دوسش نداشته باشی... مخصوصاً اگه هزار بار از جماعتِ زنده بهتر باشه.

«می‌دونم مُرده! خیال می‌کنی حواسم نیست؟ ولی هنوزم می‌تونم دوسِش داشته باشم، نمی‌تونم؟ چون یکی مُرده دلیل نمی‌شه که دیگه دوسش نداشته باشی... مخصوصاً اگه هزار بار از جماعتِ زنده بهتر باشه.»

نه این‌که آدم بدی باشه‌ها، نه. ولی لازم نیست حتماً آدم بدی باشی تا کسی رو ناراحت کنی. گاهی می‌تونی آدم خوبی باشی و دیگرونو ناراحت کنی.

امکان نداشت به کاری که نمی‌خواست وادارش کنی.

روشنفکرها جماعت تا رشتهٔ کلام دست خودشان نباشد باهات بحث روشنفکری نمی‌کنند. همیشه می‌خواهند با خفه‌خون‌گرفتن خودشان خفه شوی و وقتی رفتند تو اتاق‌شان تو هم بروی اتاقت.

مشکل این‌طور دخترا این است که اگر از کسی خوش‌شان بیاید دیگر برای‌شان مهم نیست طرف چقدر عوضی است و کمبود محبت دارند یا نه... و اگر خوش‌شان هم نیاید آن‌وقت مهم نیست طرف چقدر خوب است یا کمبود محبت دارد یا نه. راحت می‌گویند فلانی مغرور است، تمام! حتا دخترباهوش‌ها هم همین‌طوری‌اند.

آخ از دست این دخترها. عمراً بفهمی تو سرشان چه می‌گذرد.

کمی به دست و پاش افتادم و ازش عذرخواهی کردم ولی نه! بی‌خیال نمی‌شد. هی می‌گفت بروم و تنهاش بگذارم. من هم آخرسر تنهاش گذاشتم. رفتم تو و کفش و وسایلم را گرفتم و تنهایی زدم بیرون. نباید این کار را می‌کردم ولی دیگر اعصاب نداشتم.

راستش اصلاً نمی‌دانم چرا آن حرف‌ها را زدم. قضیهٔ رفتن به ماساچوست و ورمانت را دیگر از کجام درآوردم؟ حتا اگر می‌خواست بیاید هم نمی‌بُردمش. آدمِ این کار نبود. ولی مشکل این‌جاست که وقتی ازش می‌خواستم باهام بیاید، کاملاً جدی می‌گفتم. مشکل اصلی هم همین بود. به خدا من دیوانه‌ام.

«عزیزم...» عزیزم‌گفتنش، از این "عزیزم"ها بود که یعنی کانال را عوض کن.

بدترین قسمتش هم جایی بود که این بابای جعلی، لحن این بچه‌دانشگاهی‌ها را به خودش می‌گرفت. بچه‌ژیگولِ کثافت. عین دخترها می‌شد. عوضی خجالت هم نمی‌کشید می‌خواست دوست‌دختر من را بُر بزند.

پسر، به عمرت جعل‌تر از این جماعت ندیده بودی. عین دودکش سیگار دود می‌کردند و همچین دربارهٔ نمایش حرف می‌زنند که همهٔ عالم بفهمند این‌ها آدم‌های فرهیخته‌ای هستند.

برای این‌که بدانی چقدر دیوانه‌ام، باید بگویم خودم را حسابی بهش نزدیک کردم و زیرگوشش گفتم عاشقشم. دروغ محض بود ولی وقتی‌که گفتم، از ته دلم گفتم. دیوانه‌ام دیگر. می‌دانم، به خدا می‌دانم. گفت: «منم عاشقتم عزیزم.»

تو تاکسی و سر راه تئاتر کمی باهم خوش بودیم. اولش زیاد پا نمی‌داد، می‌ترسید ماتیکش خراب شود ولی من کوتاه نیامدم و سالی هم چاره‌ای نداشت.