بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

اصلاً به درک که خداحافظیش ناراحت‌کننده است، مهم این بود که وقتی دارم از جایی می‌روم، مطمئن باشم که جدی جدی دارم می‌روم. چون اگر حس‌اش نکنی، حتا از خداحافظی هم دردناک‌تر است.

ولی به قول دوست‌مان هولدن که می‌گفت: «هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگه بگی، دیگه گفتی و رهاش کردی. اون‌وقت دلت براش تنگ می‌شه.»

«این سقوطی که من ازش حرف می‌زنم، سقوط خاصیه؛ بهتره بگم یه سقوط وحشتناک. آدمی که سقوط می‌کنه هیچ‌وقت صدای گرومپِ اُفتادنشو نمی‌شنوه و به سقوطش ادامه می‌ده. و این سقوط بیش‌تر و بیش‌تر کِش می‌آد برا آدمی که تو زندگیش دنبال چیزی می‌گرده که محیط اطرافش نمی‌تونه بهش بده یا فِک می‌کنه که محیط اطرافش نمی‌تونه بهش بده. واسه همین دیگه بی‌خیالِ همه چی می‌شه و قبل از این‌که گَشتنو شروع کنه دیگه دنبالش نمی‌گرده!

سیزده سالم که بود بُردنم پیش روان‌کاو، چون تمام شیشه‌های گاراژ را شکسته بودم. حق داشتند ببرنم دکتر. آره حق داشتند. شبی که الی مُرد توی گاراژ خوابیدم و با مشت تمام شیشه‌ها را خُرد کردم. تازه می‌خواستم شیشه‌های ماشین استشینی را هم که آن سال تابستان خریده بودیم بشکنم ولی دستم بدجور خونی مالی شده بود و دیگر نمی‌توانستم. کار احمقانه‌ای بود. قبول دارم کار بدی کردم. اصلاً تعادل نداشتم، هیچی دست خودم نبود، تو که الی را نمی‌شناختی! هنوز هم وقتی باران می‌آید گاهی دستم درد می‌گیرد و دیگر نمی‌توانم خوب مشتش کنم، یعنی محکم نمی‌توانم مشتش کنم، ولی مهم هم نیست. خبر مرگم نه جراحم، نه ویالونیست و نه چیز دیگری.

با کتاب‌هایی بیش‌تر حال می‌کنم که وقتی خواندش تمام می‌شود، آرزو کنی نویسنده‌اش رفیق فابریکت باشد و هر وقت دلت خواست بهش زنگ بزنی.

مسخره است. هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.

هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.

«درس آکادمیک یه کار دیگه هم واسه‌ت می‌کنه. اگه خوب ادامه‌ش بدی متوجه می‌شی که وسعت ذهنت چقده. می‌فهمی چیو می‌تونی درک کنی و چیو نمی‌تونی. یه‌کم بگذره دستت می‌آد که ذهنت با چه فکرایی بیش‌تر درگیر می‌شه. همین باعث می‌شه وقتتو الکی پای فکرایی که مالِ تو نیس تلف نکنی.

هر چقدر مدرسه گران‌تر، دله‌دزدش هم بیش‌تر

که تَنِ زن عین ویولون است و نواختنش نوازنده‌ای چیره‌دست می‌خواهد.

چاخان‌ترین چاخانی هستم که به عمرت دیدی. خودم می‌دانم افتضاح است. این‌قدر که می‌توانم عین آب‌خوردن وقتی می‌خواهم بروم مجله بخرم، الکی بگویم دارم می‌روم اُپرا.

آدمی که سقوط می‌کنه هیچ‌وقت صدای گرومپِ اُفتادنشو نمی‌شنوه و به سقوطش ادامه می‌ده.

آدم‌ها هیچ‌وقت متوجهٔ هیچی نمی‌شوند.

لازم نیست حتماً آدم بدی باشی تا کسی رو ناراحت کنی. گاهی می‌تونی آدم خوبی باشی و دیگرونو ناراحت کنی

یکی از ایرادهام این است که وقتی چیزی را از دست می‌دهم بی‌خیالش می‌شوم

اگر کاری را زیادی خوب انجام بدهی، بعد از مدتی دیگر حواست بهش نیست، می‌افتی به ادااطوار آن کار. آن‌وقت دیگر خوب نیست.

خیلی‌ها لبخندشان هم جعلی است. البته اگر خبرمرگ‌شان لبخندی هم داشته باشند.

هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.

«درس آکادمیک یه کار دیگه هم واسه‌ت می‌کنه. اگه خوب ادامه‌ش بدی متوجه می‌شی که وسعت ذهنت چقده. می‌فهمی چیو می‌تونی درک کنی و چیو نمی‌تونی. یه‌کم بگذره دستت می‌آد که ذهنت با چه فکرایی بیش‌تر درگیر می‌شه. همین باعث می‌شه وقتتو الکی پای فکرایی که مالِ تو نیس تلف نکنی. این‌طوری می‌تونی به اون تفکری بچسبی که مال توئه.»

دلم می‌خواست بدانم آیا نگاهش عین نگاه من است و چطور به هرچیزی نگاه می‌کند؟ خودش تغییر خودش را احساس می‌کند؟