بریده‌هایی از کتاب حماسه حسینی (جلد دوم)

کربلا بیش از آن اندازه که نمایشگاه شقاوت و بدی و ظهور پلیدی بشر باشد، نمایشگاه روحانیت و معنویت و اخلاق عالی و انسانیت است ولی اهل منبر کمتر به آن جنبه توجه دارند

حادثه شهادت امام حسین علیه‌السلام نه تنها فجیع بود و نه تنها مظهر یک فداکاری عظیم و بی‌نظیر است، حادثه بسیار عجیبی است از نظر توجیه علل روحی قضیه. این قضیه پنجاه سال بعد از وفات پیغمبر اکرم واقع شد به دست مسلمانان و پیروان رسول اکرم و مردمی که معروف به تشیع و دوستی آل علی بودند و واقعا هم علاقه به آل علی داشتند،

تحریف و قلب و بدعت، آفت بزرگ دین است. تحریف، چهره و سیما را عوض می‌کند، خاصیت اصلی را از میان می‌برد، بجای هدایت، ضلالت می‌آورد و بجای تشویق به سوی عمل صالح، مشوّق معصیت و گناه می‌شود و بجای فلاح، شقاوت می‌آورد. تحریف، از پشت خنجر زدن است، ضربت غیرمستقیم است که از ضربت مستقیم خطرناکتر است.

معمولاً علما این انحرافات را به گردن توده و عامّه مردم می‌گذارند و تقصیر عوامی و جهالت مردم می‌دانند، و مردم عوام متقابلاً می‌گویند تقصیر علماست که نمی‌گویند، زیرا: «ماهی از سر گَنده گردد نی ز دُم». ولی حقیقت این است که در این جریان، هم خواص مسؤولند و هم عوام، هم علما مسؤولند و هم توده؛ این ماهی، هم از سر گَنده گردیده و هم از دُم، سر و دم مشترکا مسؤول این گندیدن هستند.

ههُنا مُناخُ رُکابٍ وَ مَصارِعُ عُشّاقٍ

آنچه از امام ظهور کرد: الف. شجاعت بدنی. ب. قوّت قلب و روح. ج. ایمان به حق و قیامت، که ساعت به ساعت بر بشاشتش افزوده می‌شد. د. صبر و تحمل. ه. رضا و تسلیم. و. طمأنینه و عدم هیجان روحی و نشنیدن یک سخن [از او] که حاکی از غضب و خشم و از جا در رفتن باشد. ز. روح حماسی که چنان خطبه‌ای انشاء کرد. دو چیزی که چشم امام را روشن داشت: الف. خاندان. ب. یاران. ههُنا مُناخُ رُکابٍ وَ مَصارِعُ عُشّاقٍ. اصحاب و خاندان نشان دادند که عاشقانه عمل می‌کنند. پس بی‌نظیری و آموزندگی آن، علت اصلی و فلسفه اصلی عزاداریهاست.

هذَا ابْنُ قَتّالِ الْعَرَبِ، وَاللّه‌ِ نَفْسُ اَبیهِ بَینَ جَنْبَیهِ.

امام هدف نهضت خود را اصلاح امت اسلامیه معرفی کرد؛ خواست عملاً درسهای اسلام را بیاموزد و به جهان بفهماند که خاندان پیغمبر اسلام که نزدیکترین مردم به او هستند، از همه مردم دیگر به تعلیمات او بیشتر ایمان دارند و این خود دلیل حقّانیت این پیغمبر است.

ما هدر رفته‌ایم که عمری را جز در پستی و نکبت زندگی نکرده و نمی‌کنیم.

در حادثه عاشورا، هم تحریف لفظی صورت گرفته و بند و بیلها و کم و زیادهای زیاد در آن صورت گرفته که در کمتر حادثه‌ای اینهمه برگ و ساز پیدا شده است. به قول شاعر: بس که ببستند بر او برگ و سازگر تو ببینی نشناسیش باز دوستان و اصحابی، دشمنانی، فرزندانی، جمله‌هایی، کارهایی، سخنانی به امام نسبت داده شده که اگر امام بشنود هیچ تشخیص نمی‌دهد که درباره او صحبت می‌کنند؛ با آنکه حادثه عاشورا برخلاف توهّم بعضی، از نظر تاریخی بسیار روشن و خالی از ابهام است؛ کمتر حادثه تاریخی مثل این حادثه اسناد صحیح و درست دارد به علت اهمیت این حادثه، و مخصوصا اهل‌بیت جزئیات این حادثه را فاش کردند. [و هم در این حادثه تحریف معنوی صورت گرفته است.]