بریده‌هایی از کتاب فقط یک داستان

این که به قدر کافی به من توجه نشان نمی‌دادند، و این که در بعضی موارد، به‌رغم تمایل خودم، بیش از حد به من توجه می‌کردند

تصورشان در مورد این که متر و معیار موفقیت بچه‌هایشان فقط میزان تقلید آن‌ها از والدینشان است

با لحنی که معلوم شود دلم به حال خودم می‌سوزد، می‌گویم: «ای‌کاش مجبور نبودم برم خونه. از خونه متنفرم.» «پس چرا بهش میگی خونه؟» به این مسئله فکر نکرده‌ام.

از این که بزرگترها طوری از جوان‌ترها سؤال می‌پرسیدند که انگار پیشاپیش جواب آن‌ها را می‌دانستند، و از این که فکر می‌کردند جواب آن‌ها همیشه غلط یا احمقانه است متنفر بودم.

پس می‌بینید؟ چیزهایی هم بود که من می‌دانستم و او نه.

می‌پرسم: «معمولا برای تعطیلات کجا میری؟» «پُل، از اون سؤالای خانم آرایشگرا پرسیدی ها.»

من می‌خواستم صورت او مدام پیش چشمانم باشد: چشمانش، دهانش، گوش‌های ارزشمندش با آن مارپیچ‌های باشکوه، لبخندش، کلماتش که به‌نجوا بیان می‌شد

هر کسی در یه برهه از زندگیش دلش می‌خواد از زندگیش فرار کنه. این تنها چیزیه که تو وجود همهٔ آدما مشترکه.

او هیچ‌وقت سن‌وسالش را توی سرم نزد، هرگز نگفت: «اوه، یه‌کم بزرگتر که بشی، خودت می‌فهمی» یا مزخرفاتی از این‌دست. فقط والدینم بودند که یکریز در مورد ناپختگی‌ام حرف می‌زدند.

شیوه‌ای موفقیت‌آمیز برای منحرف کردن ذهن از مسئلهٔ عشق، که تنها مسئلهٔ مهم در دنیاست.

احساس کسی را دارم که سرزنش یا ملامت شده. نه این که سوزان سرزنشم کرده باشد. خود زندگی این کار را کرده.

این یکی از مسائل مهم زندگیه. همهٔ ما فقط دنبال یه جای امن‌ایم. و اگه پیداش نکنیم باید یاد بگیریم چطور زمان رو بگذرونیم.»

«جُون به نظر من خیلی قویه.» «تظاهره. همهٔ ما خلاصه تو یه موردی تظاهر می‌کنیم. تو هم یه روزی همین کارو می‌کنی، اوه، بله، این کارو می‌کنی.

ما از همه دری حرف می‌زنیم: وضع‌وروز دنیا (خوب نیست)، وضع ازدواج (خوب نیست)، خصلت کلی و معیارهای اخلاقی مردم ویلج (خوب نیست) و حتی مرگ (که خوب نیست).

من فرض می‌کنم که دلیل خندیدن او به زندگی این است که بسیاری از فرازونشیب‌های آن را دیده و درکش می‌کند.

او به زندگی می‌خندد، این بخشی از جوهرهٔ وجود اوست. و در نسل خسته و ازرمق‌افتادهٔ او هیچ‌کس دیگری چنین کاری نمی‌کند. او به همان چیزهایی می‌خندد که من بهشان می‌خندم.

نسل پدر و مادرم به نظرم به‌هیچ‌وجه خسته و بی‌رمق نمی‌آید. آن‌ها هنوز هم صاحب قدرت و پول و اعتمادبه‌نفس‌اند. ای کاش خسته و بی‌رمق شده بودند. درعوض؛ به‌نظر سدّ قرص ومحکمی در برابر رشد من‌اَند. در بیمارستان‌ها چه اصطلاحی دارند؟ بله، تخت‌اشغال‌کن. آن‌ها تخت‌اشغال‌کن‌های معنوی بودند.

همیشه در مورد خودش همین‌طور برایم حرف می‌زند، با حرف‌های غیرمستقیمی که نیازی به جواب دادن ندارند.

همیشه در مورد خودش همین‌طور برایم حرف می‌زند، با حرف‌های غیرمستقیمی که نیازی به جواب دادن ندارند. گاهی یک مورد به مورد دیگر می‌رسد.

یکی از مسائلی که هرگز نظرم در موردش عوض نشد این بود که رفتار مکلود جرمی بود که مسئولیتش صددرصد متوجه او بود. و مسئولیتش هم صددرصد بود. مردی زنی را کتک می‌زند؛ شوهری همسرش را کتک می‌زند؛ مردی مست نامزد هوشیارش را کتک می‌زند. هیچ دفاعی وجود نداشت، و هیچ تخفیفی ممکن نبود. این واقعیت که این مسئله هرگز در دادگاه مطرح نمی‌شد، این که انگلیسی‌های طبقهٔ متوسط هزار راه برای فرار از حقیقت داشتند، این که نقاب محترم بودن در انظار عموم، درست مثل لباس، هرگز فرو نمی‌افتاد