بریده‌هایی از کتاب فقط یک داستان

عشقِ اول، مسیر زندگی را برای همیشه تثبیت می‌کند. این مسئله‌ای‌ست که در گذر سالیان کشف کرده‌ام. این عشق مافوق عشق‌های بعدی نیست، اما با وجود خود بر همهٔ عشق‌های متعاقب تأثیرگذار خواهد بود. عشق اول حکم یک الگو را دارد، یا نمونه‌ای در مقابل همهٔ موارد دیگر

«هیچ چیز اون‌طور که به‌نظر می‌رسه نیست، پُل. این تقریبآ تنها درسیه که می‌تونم بهت بدم.»

به‌هرحال، این کاری بود که عشاق انجام می‌دادند. آن‌ها به درک همدیگر از دنیا می‌افزودند.

کلمات قاصرن؛ خیلی به‌ندرت از توصیف حقیقت ماجرا برمیان.

من به روایت‌های دل‌قرص‌کنِ زندگی که برای بعضی آدم‌ها ضروری‌اند نیازی ندارم، همان‌طور که موقع روبرو شدن با کلماتی مثل رستگاری و فرجام راه نفسم بسته می‌شود. مرگ تنها فرجامی‌ست که به آن معتقدم؛ و این زخم تا هنگام بسته شدنِ درها برای آخرین‌بار باز باقی خواهد ماند.

راز ازدواج در این است که «توش فروبری و بیای بیرون».

«به نظر من، هر عشقی، قرین با خوشبختی یا غیر از آن، وقتی تمام وجودتان را صرفش کنید، فاجعه‌ای واقعی‌ست.»

«در عشق همه‌چیز همزمان حقیقت و کذب است؛ این تنها موضوعی‌ست که محال است بتوان در موردش حرف مهملی زد.»

اگر آمار خوشبختی گره خورده به شرح و تفصیل‌های شخصی، آن‌وقت چطور می‌شود مطمئن بود که آدم‌ها واقعآ همان‌قدر که مدعی هستند خوشبخت‌اند؟ اگر حقیقت را نگویند چه؟ نه، مجبوریم فرض کنیم که حقیقت را می‌گویند، یا این که دست‌کم سیستم آزمون جایی برای دروغگویی باقی می‌گذارد. پس سؤال واقعی از این قرار است: به فرض این که انسان‌شناس‌ها و جامعه‌شناس‌ها از شاهدان معتمد نظرسنجی می‌کنند، آن‌وقت به‌حتم «خوشبخت بودن» معادل «خوشبخت معرفی کردن خود» قلمداد خواهد شد؟

نسبت به عشق آدمی مطلق‌گرا هستید، و به همین دلیل، در مخالفت با ازدواج هم مطلق‌گرایید. به مسئله خیلی فکر کرده‌اید، و در ذهنتان مقایسه‌های خیال‌پردازانهٔ زیادی کرده‌اید. ازدواج سگدانی‌ایست که خودبینی در آن زندگی می‌کند و هرگز هم زنجیر نمی‌شود. ازدواج جعبهٔ جواهری‌ست که، با چیزی اسرارآمیز و درست عکس کیمیا طلا و نقره و الماس را، دوباره به فلزهای بی‌ارزش و پست تبدیل می‌کند؛ به تکه‌شیشه و کوارتز. ازدواج آشیانهٔ متروکهٔ قایقی است با بَلَمی قدیمی و یک‌نفره که دیگر نمی‌توان آن را به آب انداخت؛ بَلَمی با چند سوراخ در کفَش و یک پاروی گمشده. ازدواج ... اوه، خودتان ده‌ها قیاس اینچنینی در ذهن دارید.

من درسِ کتاب خوانده‌ام، او درسِ زندگی.

سرتاسر زندگی‌ام متوجه نشدم که در وجودش ترس و واهمه هست. چطور باید حدس می‌زدم؟ خیال می‌کردم این احساس فقط در وجود من هست. حالا، حالا که دیگر دیر شده است، حالا می‌فهمم که این ترس در وجود همه هست. این احساس نتیجهٔ فناپذیری ماست.

این که هردو جنس با آه و بغض اعتراف می‌کردند که، گذشته از تمام اشتباهات طرف مقابل، هردو هنوز به هم نیاز دارند؛ این که نمی‌توانند با آن‌ها زندگی کنند، نمی‌توانند بدون آن‌ها زندگی کنند.

حالت زن‌ها وقتی وانمود می‌کردند که صرف‌نظر از حکایت‌های عامیانه در مورد ارتباط مرد و زن، آن‌ها هستند که عقل سلیم و روحیهٔ عمل‌گرا دارند.

حالت مردها وقتی وانمود می‌کردند که جنس قوی‌ترند، و این که باید لیلی به لالای زن‌ها بگذارند و لوسشان کنند و ازشان مراقبت کنند

شوخی‌های تلویحی زن‌ها در این مورد که مردها واقعآ درک نمی‌کردند چی به چیست.

شوخی‌های تلویحی مردها در مورد نحوهٔ برخورد زن‌ها با مسائل

این که رابطهٔ میان دو جنس را به جوکی احمقانه تبدیل می‌کردند که مدام بر سر زبان‌هاشان بود.

برخوردشان در به سخره کشیدن زندگی عاطفی

برخوردی که بی‌تردید زاییدهٔ وحشتی آباواجدادی از پذیرفتن و اذعان کردن به احساسات واقعی بود