بریده‌هایی از کتاب پاییز صد ساله شد

و از میان تمامِ آرزو‌ها دردناک‌ترینش نخواستن تو در نداشتنِ توست

گرچه پشت هیچ‌های بی‌ شمارِ روزگار هیچ‌کس شدیم

و خاطرات ... نه مجالِ گریز می‌‌دهند نه رخصتِ خلوتی خاطرات روحِ تو را میدرند در رخوتِ سردِ روز‌هایت چنان بارانی ات می‌‌کنند که برگ ریزان سهم تو میشود خاطرات از تو و لحظه‌هایت عبور می‌‌کنند میدوی و می‌دوند و نمیدانی کدامیک زنده‌تر است

می‌گذارم باران ببارد می‌گذارم باران تا خود صبح ببارد باور من این است غبار کوچه‌ها که شسته شد تو می‌‌آیی

حیرت نکن نازنین بر این روز‌ها بخند هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

کسی‌ از عطرِ نمناکِ کوچه بگذرد و بگوید سلام بانو!

تو خواهی‌ آمد تو خواهی‌ آمد در آغوش خواهی‌ گرفت کسی‌ را که هرگز رفتنت را باور نکرد کسی‌ که ایمان داشت   عشق همیشه در مراجعه است

جسارت می‌‌خواهد نزدیک شدن به دورترین افکار زنی‌ که درد بی‌ کسی‌ را به مسلخِ کوچه پس کوچه‌هایِ شهر برده زنی‌ که هر شب به پابوسِ کابوس‌هایِ مردانه میرود و سحر گاه لحافش را پر می‌ کند از هق هقِ تنهایی‌ بی‌ مرزش   ها ی روزگار لعنتی با دختران غریب خود چه میکنی‌؟؟؟؟

خسته‌ام خسته از سکوتِ آسمان با خواب و خاطره خسته از گمانِ نابرابر گریه به آستین خسته از هفته‌هایی‌ به امیدِ شاید‌ها شاید شاید شاید کسی‌ از خالی‌ِ خالی‌ دنیا از خالی‌ یک شهر از خالی‌ خیابان به خالی‌ خانه‌ام آمد