بریده‌هایی از کتاب پاییز صد ساله شد

هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

من از این عشق ردّ نمیشوم من در این عشق حل می‌شوم

چگونه است چکیدنِ کسی‌ از چشم‌های خودش

مرا در آغوش بگیر من بوی روستا می‌دهم بوی دریا بوی نمک بوی دستانِ‌ترک خورده‌ی ماهیگیرِ خستهِ شهرمان   من لهجه دارم بلند می‌خندم بلند می‌گریم بلند عشق می‌ورزم

محبوب من!!! این شعر‌ها را با مهر بخوان کسی‌ که هر شبِ خدا با خیالِ تو خوابیده جز حقیقت چیزی نمی‌‌گوید

باید چنان بی‌ صدا کنارِ قدم‌هایت بشکنم تا جاودانه کنم صلابتِ عشق را

حیرت نکن نازنین بر این روز‌ها بخند هیچ چیز غم‌انگیز‌تر از این نیست که بدانیم ما پیش از آرزو‌هامان می‌‌میریم

و درکِ صریحِ واژه‌ی سکوت چه بی‌رحمانه چه بی‌رحمانه غرورِ آدم‌ها را می‌‌شکند

هیچ نبود و چیزی نخواهد بود ولی‌ دل دادیم و دلداده ماندیم که همین بی‌ نهایت است و قشنگ

خلقِ من تنگتر از سرخ‌ترین غروبی که دیده‌ای هذیانِ لحظه‌هایی‌ را می‌گوید که بی‌ آمدن، گذشت