بریده‌هایی از کتاب طلابازی

چه‌قدر زمان می‌توانست دست‌نیافتنی بودن آدم‌ها را حل کند

آمدند تو. با دختر که احوال‌پرسی کردم، یک لحظه قیافه‌اش را دیدم. بعد دیگر نباید زل می‌زدم بهش. بدی‌اش این بود که خوشگل نبود، محشر بود.

لب‌باریک‌ها، همه‌شان آدم‌های مصممی‌اند، از بس لب‌هاشان را فشار می‌دهند به‌هم و فکری‌اند، سخت می‌شود فهمید که چی زیر سر دارند.

گفتم پیمان، دختری که خیلی تو چشم باشد زمانی بهت اطمینان می‌کند که مثل بقیه نگاهش کنی، انگارنه‌انگار آن‌همه جذابیت در صورتش تو را وسوسه می‌کند به یک نگاه.

آدم که تا ابد نمی‌تواند چیزی را کنارش نگه دارد. یک کیف‌پول چرم ایتالیایی هر چه‌قدر هم جنسش خوب باشد، توی جیب آدم می‌پوسد.»

آدم نه به تنهایی عادت می‌کند، نه به شلوغی

لبخند جان‌داری زد و گفت: «زود برگرد خانه. من هم خودم را می‌رسانم.» چه‌قدر خوشم می‌آید که حرف‌هایش هیچ‌وقت از این حرف‌های دستمالی‌شده نیست. هیچ‌وقت نمی‌گوید مواظب خودت باش. پیدا می‌شود که مواظب خودش نباشد؟

با این‌که همیشه تنها بودم اما جنس رابطهٔ میان زن‌وشوهرها را از دوستی‌ها تشخیص می‌دادم. همه‌چیز دوستی‌ها فیک بود؛ نگاه‌ها، حرف‌ها و حتا دروغ‌هاشان. به این دوتا هم نمی‌خورد زن‌وشوهر باشند. حس عجیبی بهم می‌گفت از این رابطه‌های نیم‌بند دوروزه که تهش به یک عطر بولگاری ختم می‌شود هم ندارند.

طلابازی در ادبیات فارسی اصطلاحی است برای کیمیاگرانی که می‌کوشیدند مس را به طلا تبدیل کنند اما موفق نمی‌شدند. به تعبیری طلابازی می‌کردند.