بریده‌هایی از کتاب صدای افتادن اشیا

فهمیدم کسی از قصه‌های قهرمانی خوشش نمی‌آد و همه دوس دارن بدبختیای بقیه رو بدونن.»

دنیا خطرناک‌تر از آن است که تنها پرسه بزنیم بی‌این‌که کسی در خانه منتظرمان باشد، کسی که وقتی نمی‌آییم نگران‌مان شود و بلکه به جست‌وجومان بیاید؟

تجربه، یا آن‌چه تجربه می‌نامیم، مجموعهٔ دردهای ما نیست بلکه همدلی عاقلانه‌ای است که به دردهای دیگران روا می‌داریم.

می‌دانم اندیشیدن در تاریکی مصلحت نیست. در تاریکی همه‌چیز بزرگ‌تر و جدی‌تر به‌نظر می‌رسد. بیماری کاری‌تر، حضور شر نزدیک‌تر، بی‌توجهی و بی‌خیالی شدیدتر و تنهایی ژرف‌تر می‌شود. به همین خاطر انسان‌ها به تنهایی علاقه‌ای ندارند و به همین خاطر هیچ‌چیز نمی‌توانست موجب شود او را تنها بگذارم.

هیچ‌چیز مستهجن‌تر از مخفیانه خبردار شدن از آخرین ثانیه‌های زندگی یک انسان نیست. این لحظه‌ها رازی پرحرمت است و باید با آن کس که می‌میرد بمیرد.

شازده کوچولو از خلبان راوی داستان پرسید: «تو هم از آسمان افتاده‌ای؟» و من به خود گفتم بله! من هم از آسمان افتاده‌ام، اما هیچ گواهی بر سقوط من نبود، هیچ جعبهٔ سیاهی نبود که کسی صداهاش را بشنود،

(شعر در پیش‌بینی‌نشده‌ترین لحظه‌ها سراغ ما می‌آید).

هیچ‌چیز مستهجن‌تر از مخفیانه خبردار شدن از آخرین ثانیه‌های زندگی یک انسان نیست. این لحظه‌ها رازی پرحرمت است و باید با آن کس که می‌میرد بمیرد

تنها خاطرات واقعیم همیناس. بقیه ساختگیه آنتونیو! خاطرات جعلی و خیالیه. بدترین چیزی که برای آدم اتفاق می‌افته اینه که بفهمه خاطراتش دروغه.

در تاریکی اتاق خواب به این‌ها فکر می‌کردم هر چند می‌دانم اندیشیدن در تاریکی مصلحت نیست. در تاریکی همه‌چیز بزرگ‌تر و جدی‌تر به‌نظر می‌رسد. بیماری کاری‌تر، حضور شر نزدیک‌تر، بی‌توجهی و بی‌خیالی شدیدتر و تنهایی ژرف‌تر می‌شود.