بریده‌هایی از کتاب کلبه

من فقط قسمتی از تو و قسمتی از زندگیت رو نمی‌خوام حتی اگر هم می‌تونستی، که نمی‌تونی بزرگ‌ترین قسمت زندگیت را به من اختصاص بدی، این چیزی نیست که من می‌خوام. من تمام وجودت و تمام بخش‌های زندگی شب و روزت رو می‌خوام.» نوبت مسیح بود که صحبت کنه. - «مک، من نمی‌خوام که توی لیست چیزهای باارزش، شماره یک باشم، بلکه می‌خوام که مرکز همه چیز باشم. وقتی در تو زندگی کنم، آن وقت با هم می‌توانیم از هر آنچه برایت اتفاق می‌افته عبو کنیم. به جای رأس هرم بودن، می‌خواهم که مرکز ثقل زندگی‌ات باشم، جایی که هر آنچه در زندگیت، دوستانت، خانواده‌ات، شغلت افکارت و فعالیت‌هایت، هست، به من متصل شود و با باد جابه‌جا شود. عقب و جلو، بالا و پایین، رقصی شگفت‌آور از موجودیت.»

خداوند ما را در تلاطم ناراحتی‌ها و از میان چنگال ناامیدی‌ها و مغلوب فرضیاتمان پیدا می‌کند. او هیچ‌گاه ما را آنجا که هستیم رها نمی‌کند مگر آنکه خودمان بخواهیم.

شما انسان‌ها آن‌قدر گم و خراب شدید که حالا یک رابطهٔ بدون سلسله مراتب برای‌تان غیرقابل فهم است. بنابراین فکر می‌کنید که خدا هم باید درگیر نوعی سلسله مراتب باشد درست مثل خودتان، اما ما این‌گونه نیستیم.»

برف یا تگرگ خیلی ناگهانی شما را از توقعات، مطالبات و اجبار قرار ملاقات‌ها و برنامه‌ها جدا می‌کند، و بر خلاف بیماری، یک اتفاق همه گیر هستند و نه یک تجربه فردی

نه باور می‌کنید من خیر هستم و نه از ته دل باور می‌کنید که عاشقشون هستم. ازش می‌خونید و حرف می‌زنید اما نمی‌شناسیدش.»

برای هر مخلوقی، خودمختاری عین حماقت است.

اما فکر نکن که چون من به چشم دیده نمی‌شوم، به این معنیه که دوستی‌مون کم‌تره و یا متفاوت خواهد بود. اما این طور نیست، در هر حال چه می‌دیدی چه نمی‌دیدی من در کنارت بودم.»

- «من دنیا را قبل از آنکه دنیوی شود خلق کردم.

هنگام خواندن کلبه دریافتم که سوالات مطرح شده در این کتاب تسخیر کننده در واقع سوالاتی هستند که من در اعماق وجودم از خود دارم. زیبایی این کتاب به این نیست که به سوالات جان فرسا پاسخ‌های روان می‌دهد، بلکه به آن است که شما را دعوت می‌کند که به خدای رحمت و عشق نزدیک شوید، خدایی در او امید و درمان را پیدا می‌کنیم. - جیم پالمر، نویسنده هیچکس‌های الهی

«مک رنج می‌تونه بال‌های تو رو ببنده و قابلیت پرواز رو ازت بگیره.» مکثی کرد تا حرفش اثر خودشو بذاره و بعد ادامه داد: «و اگر به این رنج نرسی و حلش نکنی، ممکنه روزی برسه که فراموش کنی اصلاً پرواز کردن بلد بودی.»