بریده‌هایی از کتاب ژنرال در هزارتوی خود

«ریشه‌کن کردن خرافات از ریشه‌کن کردن عشق دشوارتر است.»

ماریا گفت: «تو را چه خدا فرستاده باشد چه شیطان، بگو چه می‌خواهی؟» ژنرال گفت: «تو را.»

ژنرال او را به ننویش برد و یک لحظه از بوسیدنش دست برنداشت و او نیز خود را نه از روی میل، بلکه از سرِ ترس، تسلیم ژنرال کرد. دختر باکره بود و فقط وقتی جرئتش را بازیافت، گفت: «من برده‌ام، آقا!»

فیلدمارشال سوکره گفت: «این بازی تقدیر است. گویا ما نهال آرمان استقلال را چنان عمیق کاشتیم که حالا این کشورها می‌کوشند از یکدیگر مستقل شوند.» جواب ژنرال خیلی باصلابت بود: «جملات نفرت‌انگیز دشمن را، حتی اگر مثل این یکی درست باشد، تکرار نکن.»

ژنرال او را با همه نیرو در آغوش گرفت و همان‌طور نگهش داشت تا نتواند تکان بخورد و با بوسه‌های نرم، پیشانی، چشم‌ها، گونه‌ها و گردنش را آن‌قدر نوازش کرد تا آرام گرفت. بعد شال را باز کرد و نزدیک بود نفسش بند بیاید. دختر هم کاملاً برهنه بود، زیرا مادربزرگش که با او در یک اتاق می‌خوابید برای این‌که مانع بیرون رفتن و سیگار کشیدنش شود، لباس‌هایش را پیش خود نگه داشته بود، غافل از این‌که او سحرگاهان خود را در شال می‌پیچاند و خارج می‌شود.

ناامیدی، رستگاریِ نفرین شدگان است

من تحت سلطه سرنوشتی هستم که از آن خودم نیست.»

آخرین وصیتنامه‌اش را دیکته می‌کند. وقتی پزشک برای اعتراف و طلب آمرزش پافشاری می‌کند، بولیوار می‌گوید: «این‌ها چه معنایی دارد...؟ آیا من می‌توانم آن‌قدر مریض باشم که شما با من درباره وصیت و اعتراف حرف بزنید...؟ اصولاً چگونه خواهم توانست از این هزارتو نجات پیدا کنم!»

وقتی مشکلات هیچ راه‌حلی نداشتند، او خود را با حل خیالی آن‌ها دلخوش می‌کرد.

چهارده سال جنگ به او آموخته بود که بزرگ‌ترین پیروزی‌ها، زنده ماندن است.

گفت: «در نیروی مقاومت‌ناپذیر عشق، قدرت بزرگی هست. چه کسی این حرف را زده؟» خوزه پالاسیوس گفت: «هیچ کس.»

در راه نجات ملت حتی خیانت مشروع است.

یگانه تسلی ما این افتخار خواهد بود که بر خود پیروز شده‌ایم.»

ژنرال در طول شب‌های بی‌شماری که به عشق‌بازی گذرانده بود صاحب فرزندی نشده بود ــ گرچه خودش می‌گفت ثابت کرده است اجاقش کور نیست ــ