بریده‌هایی از کتاب نور پنهان

بعضی چیزها هیچ‌وقت تغییر نمی‌کنن.

«برای تو راحته که این رو بگی، هری. تو جنگت رو قبلاً تموم کردی.» «جنگ هیچ‌وقت تموم نمی‌شه، کیز.»

نمی‌توانستم دست‌هایش را فراموش کنم. احساس می‌کردم به طرف من دراز شده‌اند. و هنوز هم همان احساس را دارم.

چیزی که هرگز از خاطرم نخواهد رفت، دست‌های او بود.

گفت: «آدم‌های بازنشسته قرار ملاقات ندارن. آدم‌های بازنشسته همهٔ وقت دنیا رو در اختیار دارن.»

در عشق و فراق، شب همیشه مقدس است. دنیا فقط اگر خودمان بخواهیم، دنیای شگفت‌انگیزی می‌شود.

آب‌ها گل‌آلود بود. خود آدم می‌بایست هوای خودش را می‌داشت، چون کس دیگری هوای او را نداشت.

وقتی پرونده‌ای پرتنش می‌شد، آدم می‌بایست مواظب می‌بود. آب‌ها گل‌آلود بود. خود آدم می‌بایست هوای خودش را می‌داشت، چون کس دیگری هوای او را نداشت.

وقتی پرونده‌ای پرتنش می‌شد، آدم می‌بایست مواظب می‌بود. آب‌ها گل‌آلود بود. خود آدم می‌بایست هوای خودش را می‌داشت، چون کس دیگری هوای او را نداشت

«انتقام شیرینه، مگه نه؟ درست مثل شربت کلوچه.»

تخم‌مرغ نیم‌بند بود و با بریدنش همه‌چیز قاطی شده بود. ولی در آن لحظه، مانند خوشمزه‌ترین چیزی بود که در تمام عمرم خورده بودم.

با خودم گفتم آیا لغزیدن آرام به درون گرداب تفاوتی با آن شیرجهٔ ناگهانی میلتون دارد؟

جزئیات. سلامت و نجات در جزئیات است.

می‌دانستم که مکالمه مانند شایعه تلقی می‌شود و صحت و سقم آن قابل اثبات نیست. پس اگر بخواهید دربارهٔ حرفی که کسی گفته و این‌که چطور آن را گفته، حرفی بزنید ـــ خصوصاً آدمی که دیگر زنده نیست ـــ بهتر است حتی‌الامکان آن را با جزئیاتی که قابل وارسی و اثبات باشد، درآمیزید.

یک بار برایم تعریف کرده بود که هنوز در رؤیا می‌تواند بنوازد. در دل گفتم همهٔ ما باید این‌قدر شانس داشته باشیم.

احساس اضطراب می‌کردم، چون به غریزه می‌دانستم که نزدیک شده‌ام. جواب همهٔ سؤال‌ها را نمی‌دانستم، ولی تجربه به من می‌گفت که به آن‌ها هم خواهم رسید.

من تا مدت‌ها اعتقادی به تقارن اتفاقی نداشتم. حالا به‌تجربه نظرم عوض شده بود. ولی اتفاق داریم تا اتفاق.

در لحنش احساس آرزو و حسادت موج می‌زد.

خیابان‌ها و پیاده‌روها شلوغ بود و ستاره‌های برنجی نصب‌شده در پیاده‌روها برق انداخته شده بودند. اینجا ایمن‌تر و تمیزتر بود، ولی اصالت کمتری داشت. ولی کلمه‌ای که به ذهنم خطور کرد، امید بود. نوعی حس امید و قوت در اینجا به چشم می‌خورد.

خیابان‌ها و پیاده‌روها شلوغ بود و ستاره‌های برنجی نصب‌شده در پیاده‌روها برق انداخته شده بودند. اینجا ایمن‌تر و تمیزتر بود، ولی اصالت کمتری داشت. ولی کلمه‌ای که به ذهنم خطور کرد، امید بود. نوعی حس امید و قوت در اینجا به چشم می‌خورد.