بریده‌هایی از کتاب نور پنهان

من به نظریهٔ گلولهٔ واحد اعتقاد دارم. آدم ممکن است بارها عاشق شود، ولی فقط یک گلوله هست که نام او بر کنارهٔ آن حک شده است. و اگر آن‌قدر خوش‌اقبال باشد که آن گلوله به او اصابت کند، زخمش هرگز التیام نخواهد یافت.

اون یارو گفته بود هر کسی که سعی داره با هیولاهای جامعهٔ ما بجنگه، باید کاملاً مطمئن بشه که خودش هیولا نمی‌شه.

«انتقام شیرینه، مگه نه؟ درست مثل شربت کلوچه.»

سلامت و نجات در جزئیات است.

به آخرین سطری که یادداشت کرده بودم، نگاه کردم. صرفاً یادآوری یک ضرب‌المثل قدیمی بود که تقریباً به درد هر تحقیقاتی می‌خورد. برو دنبال پول، احمق. این راه همیشه به حقیقت منتهی می‌شود.

دنیا فقط اگر خودمان بخواهیم، دنیای شگفت‌انگیزی می‌شود.

در عشق و فراق، شب همیشه مقدس است.

در مسیر بیرون‌آمدن از مؤسسهٔ کرایهٔ خودرو، تابلویی دیدم که مسیر جادهٔ بهشت را نشان می‌داد. در دل گفتم هر کسی به یک چنین تابلویی نیاز دارد. ای کاش به همین راحتی بود.

هر کسی که سعی داره با هیولاهای جامعهٔ ما بجنگه، باید کاملاً مطمئن بشه که خودش هیولا نمی‌شه.

هر چهره‌ای یک ویژگی مغناطیسی دارد، چیزی که توجه آدم را جلب می‌کند. یک بینی، یک جای زخم، یا چانهٔ شکافته.