بریده‌هایی از کتاب آشپزخانه

آن مبل لذت‌بخش بود. آن‌قدر بزرگ، آن‌قدر نرم، آن‌قدر عمیق بود، که یکبار احساس کردم آن‌قدر وا رفته‌ام که هرگز نمی‌خواستم دوباره از جا بلند شوم.

این مادر بود؟ شگفت‌زده، نمی‌توانستم چشم از او بردارم. موها، همچون آبشاری از ابریشم بر روی شانه‌هایش ریخته شده بود؛ چشم‌های بلند و باریکش می‌درخشید؛ لب‌هایی خوش ریخت، بینی بلند و صافی داشت ـ از سراسر هیکل او نور فوق‌العاده‌ای می‌تافت که به نظر می‌آمد از نیروی زندگی او منعکس می‌شد. شکل انسان نبود. تا حالا کسی را به شکل او ندیده بودم.

معمولاً وقتی برای اولین بار به خانه‌ای می‌روم، و با کسانی که نمی‌شناسمشان روبرو می‌شوم، احساس تنهایی غریبی به من دست می‌دهد.

در تکرار بی‌‌پایان دیگر شب‌ها، دیگر صبح‌ها، این لحظه، باز هم، ممکن است یک خواب باشد.

وقتی مرا نمی‌شناسی، چطور می‌توانی این‌قدر مطمئن باشی که این چیزها را نمی‌فهمم