بریده‌هایی از کتاب جنگجو

دل به دریا زدم و در راستایی كه خود درست می‌پنداشتم به حركت خویش ادامه دادم. با هر قدمی كه بر می‌داشتم بیشتر و بیشتر در دل شاخ و برگ سرخ درختان فرو می‌رفتم. مناظر اطرافم چنان بود كه انگار در جنگلی از آتشِ روینده محصور شده باشم، و این به خودیِ خود ترس‌آور بود. با این وجود اندیشه‌ی دیوار سپید نیرومندتر از هر هراسی بود.

گفت:”ای قبیله‌نشینِ گمراه، مگر نمی‌دانی كه پرسش از شك مایه می‌گیرد و نتیجه‌اش گمراهی است؟ كدام پرسش چنان نیرومند بوده كه تو را از گریختن و مخفی شدن در تاریكی خیمه‌ها باز دارد؟”

آن خویشان و دوستانی كه آن همه یكدل و همراه می‌نمودند، حالا جز سایه‌هایی غریبه و بدخواه نبودند كه در ژرفای رداهای سیاه و تاریكی خیمه‌هایشان فرو می‌رفتند، تا از رنج دیدن پیكری بی‌سایه برهند. شبگردان زرهپوشِ شاه در میدانگاهِ چارسوق منتظرم بودند.

برای نخستین بار، فارغ از هراس‌هایی نیک آموخته و بسیار تمرین شده، خود را به دست بازیگوشِ باد سپردم، و گذاشتم تا تندبادِ خیس و خنك شامگاهی نگرانی‌هایم را بشوید و با خود ببرد. برای نخستین بار، باران بر تن بی‌ردایم بارید و باد پوست برهنه‌ام را نوازش کرد. و تنم که پاره به پاره و وصله به وصله از ردای فرسوده‌ام کنده می‌شد، نه از زهرِ باد مسموم شد و نه در نفرین باران سوخت. انگار كه برخورد با سرکشان رویین‌تن‌ام كرده باشد. پس شگفت‌زده و سرمست، ایستادم و ایستادم.

گفت:”این‌ها همه سخنان شمن است. از كجا معلوم كه راست باشد؟” گفتم:”مراقب گفتارت باش. شاه بزرگ هركس را كه در رد شمن سخن بگوید،کیفر خواهد داد.” گفت:”تهدیدِ شاه دلیل خوبی برای وا نهادنِ تردید در سخنِ شمن نیست. شاید روزی بتوانی خویشتن را بنگری و برای محك زدن سخن دیگران، معیاری محكم‌تر از سخن خودشان، بیابی.”