بریده‌هایی از کتاب انتخاب عشق؛ ورود به رابطه‌ای جدید و آگاهانه

شما با یک میلیارد وات توانایی در این دنیا و در این بدن قرار گرفته‌اید. آیا طوری عمل می‌کنید که انگار یک لامپ شصت وات هستید؟ اگر چنین سرنوشتی را برای خود رقم زده‌اید. چندان عجیب نیست که گاهی اوقات احساس غمگینی می‌کنید. چندان عجیب نیست که احساس می‌کنید با توان بالقوه‌تان زندگی نمی‌کنید. چندان عجیب نیست که احساس می‌کنید مشکلی در شما وجود دارد. شما به جای اینکه نیروی کافی برای روشن کردن یک استادیوم صدهزار نفری داشته باشید که نورش در تمام آسمان قابل رؤیت است، می‌خواهید یک چراغ خواب کوچک باشید! شما باید مدارهایی را که قطع کرده‌اید دوباره وصل کنید.

شما با یک میلیارد وات توانایی در این دنیا و در این بدن قرار گرفته‌اید. آیا طوری عمل می‌کنید که انگار یک لامپ شصت وات هستید؟ اگر چنین سرنوشتی را برای خود رقم زده‌اید. چندان عجیب نیست که گاهی اوقات احساس غمگینی می‌کنید. چندان عجیب نیست که احساس می‌کنید با توان بالقوه‌تان زندگی نمی‌کنید. چندان عجیب نیست که احساس می‌کنید مشکلی در شما وجود دارد. شما به جای اینکه نیروی کافی برای روشن کردن یک استادیوم صدهزار نفری داشته باشید که نورش در تمام آسمان قابل رؤیت است، می‌خواهید یک چراغ خواب کوچک باشید! شما باید مدارهایی را که قطع کرده‌اید دوباره وصل کنید.

آن کسی که شما می‌اندیشید هستید، کسی است که نه در امروز بلکه در گذشته بوده است. خود واقعی شما گنجی است که می‌خواهد کشف شود. با گذشت هر لحظه و با هر انتخابی، ما به مغزمان در بیداری و به خودمان برای آزاد شدن، عشق می‌ورزیم.

عشق را انتخاب می‌کنیم تا عشق را به درون موقعیت‌های چالش‌برانگیز و دردناکی که با آن‌ها روبه‌رو می‌شویم وارد کنیم

وقتی خانه تاریک است و شما روشنایی مختصری را به درون خانه وارد می‌کنید، ناگهان تاریکی ناپدید می‌شود. در آن صورت، دیگر تاریکی وجود نخواهد داشت. عشق نیز مانند آن روشنایی است

آموختن اینکه چگونه به‌وسیلهٔ خود و با خود «عاشق باشیم» به ما اجازه خواهد داد تا برای نخستین بار عشق واقعی را تجربه کنیم.

همهٔ ما عشق را طلب می‌کنیم. اما، به غلط بر این باوریم که باید منتظر بمانیم تا اتفاقی از بیرون رخ دهد و آن اتفاق، تجربه‌ای از عشق را در اختیار ما قرار دهد.

هر یک از ما باید بیاموزیم که چگونه از بزرگراه قلب‌مان عبور کنیم و به گنجینهٔ عشق برسیم؛ آن عشق پیش از اینکه بتوانیم آن را در حضور کس دیگر تجربه کنیم، در ما وجود داشته است.

آگاهی ما توهم نامیده می‌شود، همانطور که اینشتین گفت: توهم است که فکر کنید شما در خلأ عمل می‌کنید و آنچه در قلب شما اتفاق می افتد، بر دیگران به صورت عینی تأثیری ندارد.

ما به جای خلق عشق تمام‌عیار، زمان را با جست‌وجو برای رسیدن به عاشقِ تمام‌عیار هدر می‌دهیم. تام رابینز

شما وقتی بر زمین افتادید، دوباره برخاستید. وقتی ناامید شدید، دوباره امیدوار شدید. وقتی حقیقت را فراموش کردید، بار دیگر آن را به خاطر آوردید. شما بزرگ‌ترین پیمان‌تان ـ یعنی پیمان بیداری معنوی و برنگشتن به خواب در این مدت زندگی ـ را از یاد نبردید.

به جای نگاه کردن به جایی که در آن عشق وجود ندارد، ببینید عشق کجاست. وقتی بر جایی تمرکز می‌کنید که در آن عشقی برای شما وجود ندارد، در این صورت وقت و انرژی شما صرف می‌شود و از جایی که منتظر حضور شماست بی‌نصیب می‌مانید. وقتی در کنار افرادی می‌مانید که برای عشق ورزیدن به شما آماده یا مشتاق نیستند، مردمی را که با دست‌های باز مشتاق اهدای عشق به شما هستند نخواهید دید.

شاید آنطور که شما می‌خواهید اتفاقی رخ ندهد. شاید با آن کس که می‌خواهید همنشین نیستید. اما در هر صورت می‌توانید چیزی به کسی بدهید و چیزی از کسی دریافت کنید. اما این چیز همیشه در دسترس است. هر روز، خیر و برکت عشق می‌خواهد هدایای خود را به ما ببخشد. ما بعضی را طرد می‌کنیم، بعضی را هدیه نمی‌دانیم، بعضی را از دست می‌دهیم. این هدایا به شکل‌های گوناگونی خود را از ما پنهان می‌کنند.

به جای جست‌وجوی درهای عشق، به درهای بسته‌ای می‌نگریم که راهی به عشق ندارند، به آن درها دشنام می‌دهیم که چرا باز نیستند. ما برای درهایی که به روی سرنوشت‌مان بسته‌اند مویه می‌کنیم و برای خود اندوهگینیم که چرا محبوب نیستیم.

«تنها هنگامی می‌توانیم سروصداهای بلند هر روزهٔ وجودمان را خاموش کنیم که بتوانیم در نهایت زمزمه‌های حقیقت را که زندگی بر ما آشکار می‌سازد و بر آستانهٔ قلب‌مان می‌ایستد و در می‌زند، بشنویم.» کی. تی. یانگ

طبیعت ما به گونه‌ای است که باید درنهایت به قلب خود برگردیم، تلاش کنیم که به آنجا برسیم و در آنجا حضور داشته باشیم. در این صورت، واقعاً هیچ مقصدی برای سفر و هیچ سفری برای رفتن وجود ندارد. این تنها تغییری در تعیین هویت شما از خود محدودتان به خود گسترش یافتهٔ شماست.

شما می‌توانید خود را در جشن بزرگی به نام «زندگی» تصوّر کنید و در یک لحظهٔ خاص، وقتی همه رفتند، تنها می‌مانید. اکنون، روح شما با بردباری در اتاق پشتی، نگران توجه شماست و منتظر است که حقیقت مهمی را با شما در میان بگذارد. با استفاده از این تنهایی و انزوا، روح شما، آسوده خاطر و هیجان‌زده از این فرصتی که به دست آمده، می‌تواند با شما سخن بگوید. قلب شما چه زمانی توجه شما را به خود جلب می‌کند؟ وقتی که آرام هستید و از حسابگری‌های مداوم ذهن دور شده‌اید و سکوت کرده‌اید.

ترساندن یعنی اینکه شما توانایی رشد دادن مردم را تا اوج توانایی و استعدادشان که عشق باشد ندارید. وقتی مردم از شما می‌ترسند، این نشان می‌دهد که قدرت اصیل و واقعی‌تان را که همان عشق ورزیدن و رسیدن به تمام هدف‌ها با عشق باشد از دست داده‌اید. وقتی مردم شما را دوست داشته باشند، در این صورت، دیگر اِعمال قدرت ظاهری بی‌معنا خواهد بود.

حکمت رایج به ما توصیه می‌کند که برای قدرتمند بودن، باید مطمئن شویم که مردم از ما ترسیده‌اند ولی این قدرت نیست، ضعف است. قدرت واقعی همیشه محیطی ایجاد می‌کند که در آن مردم از بودن در کنار ما و اوج گرفتن تا بالاترین حد ارتعاش‌شان احساس امنیت می‌کنند.

فهم شفقت، دانستن این حقیقت است که تمام موجودات مانند هم هستند و به شکل مشابهی رنج می‌برند. شفقتْ ارزش قائل شدن برای تمام آن کسانی است که رنج می‌برند و دانستن اینکه شما از دیگران جدا و از آنان برتر نیستید.»