بریده‌هایی از کتاب رهبران آخر از همه غذا می‌خورند (خلاصه کتاب)

بدن همه انسان‌ها چهار ماده شیمیایی وجود دارد که به صورت خودکار ترشح می‌شوند: اندورفین: هنگام ورزش کردن و فعالیت‌های سخت باعث می‌شود احساس خوبی به ما دست دهد. دوپامین: هنگامی که کاری را تکمیل می‌کنیم احساس موفقیت در ما ایجاد می‌کند. سراتونین: هنگامی که دیگران از کارمان تعریف می‌کنند احساس افتخار در ما ایجاد می‌کند. اکسی‌توسین: احساس دوستی، عشق و اعتماد در ما ایجاد می‌کند.

به شکلی تناقض‌آمیزی، گاهی وقت‌ها رهبران باید قوانین را کنار بگذارند تا شرایط مناسب را برای افرادشان فراهم کنند

گاهی وقت‌ها خود را کنار می‌کشند و اجازه می‌دهند افرادشان تصمیم بگیرند تا یادگیری‌شان افزایش پیدا کند و رشد کنند.

به افراد فقط برای پیروی از قوانین اعتماد نمی‌کنیم، بلکه اعتماد داریم که آن‌ها می‌دانند چه زمانی باید قوانین را زیر پا بگذارند.

افرادتان را مشغول کارهایی کنید که واقعا ارزشمند هستند تا سطح انرژی کل سازمان‌تان به حد انفجار برسد.

«هیچ کس صبح از خواب بیدار نمی‌شود تا به امید اینکه کسی او را مدیریت کند به سر کارش برود. همه ما هر روز صبح با این امید سر کارمان می‌رویم که کسی ما را در محیط کار راهنمایی کند.»

سراتونین ماده شیمیایی اصلی است که به ما انگیزه می‌دهد تا به دنبال تایید افرادی که برایمان مهم هستند و دوستشان داریم برویم

اگر از افراد بپرسید بزرگترین دستاوردتان در زندگی، که به آن بسیار افتخار می‌کنید چیست؟ افراد بسیار کمی به دوره‌ای از زندگی‌شان اشاره می‌کنند که همه چیز آرام و روان بوده است.

اگر در سازمانی کار کنید که یک فرهنگ ناسالم در آن حاکم باشد، احتمالا به طور مداوم کورتیزول ترشح و باعث افزایش استرس‌تان می‌شود. در این صورت احساس امنیت نخواهید داشت و نمی‌توانید کارتان را به بهترین شکل ممکن انجام دهید.

برای اینکه واقعا تحت تاثیر قرار بگیریم باید چالشی پیش رویمان باشد که از منابع در دسترس‌مان به مراتب بزرگتر باشد.