بریده‌هایی از کتاب حکمت‌ها و اندرزها؛ جلد ۱

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام می‌فرماید: اگر نیکی کنی به کسی و او را مشمول انعام و خوبی قرار دهی آن کس هرکه باشد رهین احسان تو و در فرمان تو و تو نسبت به او فرمانده خواهی بود؛ و اگر نسبت به کسی استغنا و بی‌نیازی بورزی آن کس هرکه باشد و دارای هر مقام باشد تو نیز مانند او و شخصی مثل او خواهی بود و اگر نسبت به کسی نیاز بورزی و از او حاجت بخواهی و استمداد کنی آن کس هرکه باشد تو بنده او و رهین او و زیردست او خواهی بود.

دل گفت مرا علم لدنّی هوس است تعلیمم کن اگر تو را دسترس است گفتم که الف، گفت دگر، گفتم هیچ در خانه اگر کس است یک حرف بس است

دل گفت مرا علم لدنّی هوس است تعلیمم کن اگر تو را دسترس است گفتم که الف، گفت دگر، گفتم هیچ در خانه اگر کس است یک حرف بس است

قرآن کریم در سوره کوچکی که به نام «سوره عصر» نامیده می‌شود ضمن تأکید با یک قسَم می‌فرماید: «بشر جز با داشتن چهار خصلت زیانکار و بدبخت است: اول ایمان، دوم عمل درست و صحیح، سوم تشویق و وادار کردن افرادْ یکدیگر را به حق، چهارم تشویق و توصیه افرادْ یکدیگر را به خویشتن‌داری و استقامت و صبر». اینها چهار رکن و چهار ستون کاخ سعادت بشر می‌باشند.

«از خصوصیات حق این است که به نفع احدی جاری نمی‌شود مگر آن که علیه او نیز جاری می‌شود و علیه کسی جاری نمی‌شود مگر آنکه به نفع او نیز جاری می‌شود.»

برخی دیگر از مردم که در جستجوی وسیله ظفر و موفقیت هستند این قدر می‌فهمند که به یک عامل موهوم و غیرواقعی تکیه نکنند، تکیه خود را روی عوامل موجود می‌اندازند ولی در میان عوامل موجود، خود را فراموش می‌کنند و فقط دیگران را به حساب می‌آورند، چشم طمع به دیگران دارند، می‌خواهند پارتی و توصیه همواره کارشان را روبراه کند. داستان این اشخاص داستان همان فردی است که ماری بر سکویی خفته دید و گفت دریغ از مردی و سنگی؛ چیزی را که به حساب نمی‌آورند همان شخصیت خودشان است؛